Του Νίκοιυ Κοτζιά Η πλειοψηφία των αγανακτισμένων πολιτών σέβεται και επιθυμεί την ενισχυμένη παρουσία των δημοκρατικών θεσμών. Αυθόρμητα, όμως, διατυπώνει κριτική –ακόμα και σκληρή κριτική– απέναντι στην ηγεσία της πολιτικής σκηνής – στο Κοινοβούλιο και στα μέλη της κυβέρνησης. Αυτή η κριτική δεν αποτελεί κριτική ενάντια στον κοινοβουλευτισμό καθαυτό. Κάθε άλλο. Δεν έχει καμία σχέση με τα ακροδεξιά στοιχεία που εκδηλώνουν διαθέσεις αντικοινοβουλευτισμού. Η δημοκρατική κριτική της πλειοψηφίας είναι βαθύτατα δικαιολογημένη, διότι, αν κάποιος υποτιμά την κοινοβουλευτική δημοκρατία με την πρακτική του, δεν είναι παρά η κυβέρνηση και οι ίδιοι οι βουλευτές. Και εξηγούμαι:
Ποιος είναι ο «Ναός της Δημοκρατίας», το κέντρο του πολιτικού συστήματος και του δημοκρατικού πολιτεύματος; Το Κοινοβούλιο. Ερωτώ: Θεωρούν οι Έλληνες βουλευτές, και ιδιαίτερα οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ότι εκείνοι κυβερνούν και ότι η κυβέρνηση είναι απλώς η εκτελεστική επιτροπή της θέλησής τους, όπως την περιγράφει το Σύνταγμα; Πιστεύουν οι φίλοι βουλευτές ότι έχουν περισσότερη εξουσία από τους τεχνοκράτες της τρόικας; Μπορούν να κοιτάξουν τον ελληνικό λαό στα μάτια και να τον διαβεβαιώσουν ότι εκείνοι κάνουν κουμάντο σε αυτό τον τόπο; Ότι εκείνοι είναι οι πλέον καλά ενημερωμένοι για το τι τρέχει; Ότι εκείνοι λαμβάνουν τις μεγάλες αποφάσεις και ότι δεν έχουν απλά περιοριστεί σε ρόλο επικυρωτή των αποφάσεων που λήφθηκαν από συνταγματικά αναρμόδιους, εκτός Βουλής; Μπορούν να διαβεβαιώσουν την κοινωνία ότι εκείνοι έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο;
Το πρόβλημα με τη σημερινή Βουλή και τους σημερινούς βουλευτές, ιδιαίτερα της συμπολίτευσης, όσοι θα ψηφίσουν, επί παραδείγματι, υπέρ του Μνημονίου 2, δεν είναι μόνο ζήτημα πολιτικής κατεύθυνσης και επιλογών, αλλά και του κατά πόσον οι ίδιοι σέβονται τις συνταγματικές επιταγές ως προς τα δικαιώματά τους. Εάν και σε ποιο βαθμό τα έχουν εγκαταλείψει, αν όχι παρατήσει. Και το ζητούμενο δεν είναι μόνο αν κάποιος συμφωνεί με τις επιλογές τους, αλλά και κατά πόσον αποφασίζουν πράγματι οι ίδιοι. Και, όταν το κάνουν, όπως, επί παραδείγματι, με την ανάθεση στον υπουργό Οικονομικών να πράττει αντί της Βουλής, ας μας πούνε αν αυτό, κατά τη γνώμη τους, αναβαθμίζει ή υποβαθμίζει τη Βουλή. Με άλλα λόγια, το ερώτημα είναι πολύ απλό: Ποιος υποβαθμίζει τη Βουλή; Η κυβέρνηση και τα μεγάλα κόμματα ή οι αγανακτισμένοι πολίτες; Ποιος είναι η αφορμή και η αιτία αυτής της υποτίμησης;
Το ίδιο με όσα λέω για τους βουλευτές ισχύει, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, για τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου. Νιώθουν οι ίδιοι ότι πράγματι λειτουργούν ως παραγωγοί της συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης ή απλά επικυρώνουν αποφάσεις που έχουν ληφθεί εκτός Βουλής και Υπουργικού Συμβουλίου; Διότι, αν ισχύει αυτό, τότε είναι εκείνοι που υποβαθμίζουν το ρόλο τους προκειμένου να ελέγχουν τα φέουδά τους. Σε κάθε περίπτωση, μια κυβέρνηση με φέουδα δεν είναι το συλλογικό όργανο που επιτάσσει το Σύνταγμα. Εξάλλου, εκείνοι θα επιλέξουν σε λίγες ημέρες τη νομιμοποίηση ή μη της παρουσίας «επιτρόπου κατοχής» στο υπουργείο τους. Αντί να φαντασιώνονται οι υπουργοί... δελφινομαχίες, ας θυμούνται ότι ουδείς θα τους συγχωρέσει που δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν από την υπουργική καρέκλα· που δεν κατάλαβαν πού οδηγείται η χώρα με την πολιτική που στηρίζουν, αν και ουσιαστικά δεν τη γνωρίζουν, από την ΑΟΖ μέχρι και το Μνημόνιο 2...
Όλα αυτά τα γράφω για να υπογραμμίσω μια απλή αλήθεια: Δεν φταίνε οι θυμωμένοι πολίτες, ακόμα και τις στιγμές κατά τις οποίες η κριτική γίνεται υπερβολική. Ο αντικοινοβουλευτισμός, τον οποίο οφείλουμε να καταπολεμούμε, βρίσκει πρόσφορο έδαφος εξαιτίας της υποβαθμισμένης λειτουργίας του ίδιου του Κοινοβουλίου.
Εκείνοι που πρώτοι συμβάλλουν στην όποια απαξίωση της Βουλής στη συνείδηση των πολιτών είναι εκείνοι εκ των βουλευτών που ξέχασαν τις συνταγματικές ευθύνες και τις δυνατότητές τους. Που έχουν έλλειμμα παρρησίας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου