Δυσκολεύονται στο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι παραπάνω από φανερό. Αρχικά, ο Αλέξης Τσίπρας, ζήτησε συνάντηση από την Άνγκελα Μέρκελ και τον Φρανσουά Ολάντ. Δεν τις πήρε,... έφαγε πόρτα. Και είχαμε το «Ολαντρέου».
Μετά έγινε ο κακός χαμός στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, με τη συνάντηση που είχε ο Αλέξης Τσίπρας με τον Ισραηλινό Πρόεδρο Σιμόν Πέρεζ, με τα φίλα προσκείμενα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ΜΜΕ να κάνουν «γαργάρα» τη συνάντηση (για να μην ξεσηκωθεί ο αριστεριστικός συρφετός), που προκάλεσε την αντίδραση κάτι απίθανων τύπων όπως ο Τάσος Κουράκης και πολλών αριστεριστών πολιτευτών του κόμματος.
Δεν θέλουν να τον βλέπουν μπροστά τους τον Αλέξη
Τώρα, ο Αλέξης Τσίπρας ζητά συνάντηση με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπούι, μιας και ο πρώτος θα επισκεφθεί την Αθήνα, στις 7 Σεπτεμβρίου. Για να δούμε. Σημειώνουμε εδώ ότι ο επικεφαλής του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, στη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής του στην Αθήνα, αρνήθηκε στην ουσία να συναντηθεί με τον Αλέξη Τσίπρα, αντιπροτείνοντας «ανεπίσημη συνάντηση».
Ήταν όντως προσβολή και όπως θα καταλάβατε από τα παραπάνω, δεν ήταν η πρώτη. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να του πουν ότι αποτελεί persona non grata για το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Κι όμως, αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ, μη γνωρίζοντας την Ευρώπη, όχι μόνο δεν κάνουν πίσω, αλλά αφήνουν να εννοηθεί ότι σε περίπτωση επικράτησής τους στην Ελλάδα, θα καταστούν ο καταλύτης για τη «συσπείρωση» των ριζοσπαστικών αριστερών δυνάμεων στην Ευρώπη.
Στην κοσμάρα τους οι τύποι της Κουμουνδούρου, δεν απειλούν να βάλουν σε περιπέτειες μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη. Και μετά ζητούν συναντήσεις και απορούν γιατί τρώνε πόρτα.
Τα στελέχη ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζουν να κόβουν βόλτες σε πόλεις όπως η Τεχεράνη και το Καράκας και να βγάζουν φωτογραφίες με τον πρώην πραξικοπηματία και επικεφαλής ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, το οποίο δολοφονεί τους πολιτικούς του αντιπάλους, Ούγο Τσάβες.
Με λίγα λόγια, η εναλλακτική τους στην κρίση είναι οι ημίτρελοι, εξτρεμιστές και παρίες Τσάβες και Αχμαντινετζάντ. Όλοι αυτοί οι Έλληνες αριστεριστές, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν πρώτον, ότι ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενέχει θεσμικές υποχρεώσεις, οι οποίες δεν μπορούν να μπαίνουν υπό το ιδεολογικοπολιτικό τους πρίσμα, δηλαδή είναι «ανελαστικές» και δεύτερον, ότι η χώρα είναι ενταγμένη στους ευρωατλαντικούς θεσμούς.
Οι αναζητήσεις τους στους κόσμους των μουλάδων της Τεχεράνης και των λατινοαμερικανικών «σοσιαλιστικών» δικτατοριών, τους έχει ήδη καταστήσει πολιτικούς παρίες. Η κατάταξη του Αλέξη Τσίπρα ως δεύτερου πιο επικίνδυνου πολιτικού στην Ευρώπη από το περιοδικό Spiegel, λέει πολλά και στην ουσία αμαυρώνει την εικόνα του στην Γηραιά Ήπειρο.
Τι λένε στην Ευρώπη
Ο Αλέξης Τσίπρας, όπως και ο Πάνος Καμμένος, δεν είναι αρεστοί στην Ευρώπη. Οι λόγοι, είναι παραπάνω από προφανείς: θεωρούνται λαϊκιστές και εξτρεμιστές, ενώ στις πρωτεύουσες των κρατών-μελών της ΕΕ, η άποψη είναι ότι η ενδυνάμωσή τους θα λειτουργήσει αποσταθεροποιητικά για την ΕΕ.
Πρόσφατα, ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνος Καμμένος συναντήθηκε με τον Γάλλο πολιτικό Νικολά Ντυπόν-Ενιάν, ο οποίος τυγχάνει και πρόεδρος του κόμματος «Όρθια η Δημοκρατία» (DLR) και δήμαρχος της πόλης Yerres.
Μιλάμε εδώ για έναν τύπο που δεν μπορεί να επηρεάσει κανέναν και τίποτα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι υπέρ της χώρας μας. Μόνο και μόνο το ότι το 2007 δεν μπόρεσε να μαζέψει τις απαιτούμενες 500 υπογραφές εκλεγμένων αξιωματούχων για να θέσει υποψηφιότητα για την Προεδρία της χώρας, λέει πολλά. Το 2012, κατάφερε τελικά να κατέβει για να λάβει στον πρώτο γύρο το 1,79% των ψήφων (644.043) και να τερματίσει έβδομος.
Με ποιους θα έπρεπε να συνομιλούμε
Να μιλήσουμε λοιπόν με όρους realpolitik. Με τον κάθε Ενιάν, καλές είναι οι συναντήσεις και φυσικά και οι συμμαχίες, αλλά ως πολιτικο-διπλωματικές εφεδρείες. Χωρίς στήριξη από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ή το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, δεν πάμε πουθενά, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον.
Και αυτοί, δεν θέλουν να ακούν ούτε για Τσίπρες (η εμπρηστική ρητορική, ο αγοραίος εθνομηδενισμός και η έμμεση στήριξη εξτρεμιστικών κύκλων και ενεργειών, δεν γίνονται πια ανεκτές στην Ευρώπη από τη δεκαετία του ’80), ούτε για Καμμένους (η ακατάσχετη συνωμοσιολογία δεν συγκινεί τους Ευρωπαίους), ούτε για ναζιστές.
Ο γράφων, δεν υπήρξε ποτέ απολογητής του ΝΑΤΟ ή της ΕΕ, ή πολιτικών τους που έπληξαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα συμφέροντα του Ελληνισμού. Όμως: οφείλουμε αντί να μεμψιμοιρούμε, να δυναμώσουμε τη φωνή μας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ και όπου δυνατόν, να επιβάλλουμε την άποψή μας.
Αυτό το κάναμε με επιτυχία στο ΝΑΤΟ για το θέμα των Σκοπίων. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: παρά τις όποιες γεωπολιτικές & πολιτισμικές ιδιαιτερότητες στη ΝΑ Ευρώπη, οι οποίες αναγκάζουν τους Έλληνες πολλές φορές να βλέπουν (και καλά κάνουν) κάποιες πολιτικές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ με «μισό μάτι», η ελληνική παρουσία στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, είναι ανυπολόγιστης αξίας για τη χώρα μας, σε μια εποχή μάλιστα που χαρακτηρίζεται από γεωπολιτική ρευστότητα και την ύπαρξη πληθώρας ασύμμετρων απειλών.
Και ας μην ξεχνούμε ότι σε βάθος χρόνου, εισπράξαμε πολλά χρήματα από την ΕΕ. Για το ότι δεν υπήρξε χρηστή διαχείριση και τα χρήματα δεν αξιοποιήθηκαν για αναπτυξιακούς σκοπούς, αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν ευθύνονται οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, αλλά εμείς...
Νίκος Χιδίρογλου
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου