Καιρός να αλλάξει η φιλοσοφία της πολιτικής!

Γράφει ο Δημήτρης ΜΥΡΙΟΥΝΗΣ, Φιλόλογος

Όσοι κατοικούν αυτή τη χώρα είναι τελικώς μάλλον πολύ τυχεροί. Η ζωή και η καθημερινότητά τους δεν είναι καθόλου ρουτινιάρικη και πληκτική.

Αντιθέτως θα έλεγα ότι είναι τόσο πλούσια και γεμάτη ώστε λείπει παντελώς η έννοια της ανίας. Ολοένα και κάτι συμβαίνει σε καθημερινή σχεδόν βάση που προκαλεί το δικαιολογημένο ή αδικαιολόγητο ενδιαφέρον και τα Μ.Μ.Ε δε χάνουν την ευκαιρία να το αναδεικνύουν και να ασχολούνται επί μέρες μέχρι κάποιο άλλο «αβανταδόρικο» επικοινωνιακά συμβάν προκύψει στην επικαιρότητα .

Πρόσφατο το παράδειγμα με τον τραγικό θάνατο του μαθητή από αστυνομικό και ο απάνθρωπος τρόπος που το χειρίσθηκαν τα Μ.Μ.Ε με συνέπεια τη φυσική δολοφονία του Αλέξη να ακολουθήσει η ηθική του δολοφονία, η αήθης προσπάθεια κάποιων να κερδοσκοπήσουν ποικιλοτρόπως και η επιχείρηση κάποιων άλλων να αγρεύσουν μάλλον πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη.

Για να ξεπεράσουμε όμως την εικονική πραγματικότητα που κατασκευάζει το μιντιακό σύστημα για να υπηρετεί τους ιδιοτελείς του σκοπούς υπάρχουν και τα πιεστικά προβλήματα που βιώνουν όλες οι κοινωνικές ομάδες.

Κι ενώ αυτή είναι η περιρρέουσα κοινωνικο-πολιτική ατμόσφαιρα στη χώρα «όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα» αποτελεί σχεδόν πάγια τακτική οι κρίσεις και οι συνέπειές τους κατά κανόνα να αντιμετωπίζονται «κατόπιν εορτής» και συνήθως με λύσεις επιδερμικές και βραχυπρόθεσμες.

Οι αποφάσεις και τα μέτρα στοχεύουν στο σήμερα, δεν αγγίζουν τον πυρήνα και το βάθος των θεμάτων και σχεδόν ποτέ δεν έχουν διαρθρωτικό χαρακτήρα και γι' αυτό τα προβλήματα γιγαντώνονται και διαιωνίζονται έτσι ώστε κάποτε να γίνεται από δύσκολη έως αδύνατη η επίλυσή τους.

• Άξιζε στ' αλήθεια για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου να χαθεί τόσος πολύτιμος χρόνος μεσούσης μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και να εγκλωβισθεί ο πολιτικός διάλογος σε ατέρμονες και ανούσιες όσο και μονοθεματικού χαρακτήρα άγονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις που «κατάφεραν» τελικώς να μας παρουσιάσουν πέντε διαφορετικές πορισματικές εκθέσεις και να προκαλέσουν έτσι πρωτοφανή σύγχυση και συσκότιση ή να καταλήξουμε στην επί της ουσίας παραγραφή του σκανδάλου;
• Γιατί επίσης θα 'πρεπε να καταστραφεί η μισή Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις για να κάνει στοιχειωδώς αισθητή την παρουσία της η πολιτεία ενώ μέχρι τότε απλώς και «αφ' υψηλού» παρατηρούσε τα τεκταινόμενα;
• 'Η μήπως οι εξεγέρσεις των νέων των οποίων και τα βαθύτερα αίτια και οι ουσιαστικοί λόγοι είναι αναμφισβήτητα αποτελούν το μείζον απέναντι στα εδώ και δεκαετίες φαινόμενα τυφλής βίας που αζημίως και ατιμωρητί αναστατώνουν συχνά-πυκνά ολόκληρη τη χώρα;
• Γιατί να προηγηθούν τα μπλόκα των αγροτών, να παραλύσει η χώρα για πάρα πολλές ημέρες και να πάθει οξύ έμφραγμα η αγορά για να ακολουθήσει το πακέτο μέτρων οικονομικής στήριξης αυτής της ξεχασμένης και καταταλαιπωρημένης από όλες τις κυβερνήσεις ομάδας των συμπολιτών μας;

Είναι κοινή και βιωματική η διαπίστωση ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου παρακολουθούμε καταστάσεις που μας κάνουν εξαιρετικά μελαγχολικούς και απαισιόδοξους γιατί έχουμε μπει σε ένα τούνελ που καμία αχτίδα φωτός δεν διακρίνεται στο βάθος του.

Στον αντίποδα οι πολιτικοί μας ταγοί αρνούνται να αντικρύσουν κατάματα την αλήθεια και ερίζουν μεταξύ τους για το «πάπλωμα» της εξουσίας αντί να ασχολούνται με τα σοβαρά και τα σημαντικά.

Κάποιοι άλλοι ενώ αποφεύγουν να συνομιλούν με τους πολίτες με ειλικρίνεια και να παλεύουν για τις λύσεις των διαχρονικών τους προβλημάτων επιδίδονται συνεχώς σε γνωστές και αδιέξοδες πρακτικές υποδαύλισης ή υπαγόρευσης μιας ξεπερασμένης πια επαναστατικής γυμναστικής για να αυγατίσουν την κομματική τους επιρροή και να βελτιώσουν τη δημοσκοπική τους εικόνα.

Οι απολύσεις που γίνονται και που έρχονται δριμύτερες, η ακρίβεια, η ανεργία, η εγκληματικότητα, η παραπαιδεία και πολλά άλλα απασχολούν τον συντριπτικά περισσότερο κόσμο άρα πρέπει να είναι και τα κύρια ζητούμενα για τους αρμόδιους.

Αποτελεί μια κουραστική πια κοινοτοπία να υποστηρίζει κανείς σήμερα ότι το πολιτικό μας σύστημα είναι σε πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη κρίση με έντονα τα παρακμιακά στοιχεία, κάτι σαν σύγχρονη ελληνική τραγωδία και αυτό αποτυπώνεται σε όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης.

Το προφανές και το αυτονόητο είναι: όλοι μας, πολιτική τάξη και πολίτες είναι ανάγκη να αλλάξουμε συμπεριφορές και στάσεις, να κάνουμε μια μικρή επανάσταση μέσα μας και να επιδιώξουμε με αποφασιστικότητα και συνέπεια να υιοθετήσουμε όλα όσα υπηρετούν όχι μόνο το ατομικό συμφέρον αλλά το γενικό καλό.

H αξιοπιστία της πολιτικής και των πολιτικών είναι στο ναδίρ και για να αρθεί αυτό είναι επιτακτική η ανάγκη να κάνουν πολλά εδώ και τώρα.

Δεν υπάρχουν «μαθητευόμενοι μάγοι» και μαγικές λύσεις.

Είναι απλό: καιρός να αλλάξει ο προσανατολισμός και η φιλοσοφία της πολιτικής και αυτή η στροφή να αποκτήσει ένα μόνιμο χαρακτήρα.