Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Όντας 55 χρονών, προσπαθώ να θυμηθώ πότε σε τούτο τον τόπο, «τον καμωμένο από πέτρα», είχαμε καλές εποχές θερισμού. Λέγοντας «καλές εποχές θερισμού», δεν εννοώ βέβαια κάποιες βραχύβιες καλές συγκυρίες, μα εποχές που πράγματι μας πήγαν τόσο μπροστά, ώστε το αναπόφευκτο πισωγύρισμα που συμβαίνει σε όλες τις κοινωνίες και τις οικονομίες, να άφηνε ένα θετικό «διάφορο». Αν τούτο το θετικό διάφορο πετυχαίναμε, ας πούμε στη διάρκεια της δικιάς μου γενιάς, τότε σήμερα, τα πράγματα θα ήταν πράγματι πολύ πιο καλά, και σε κάθε περίπτωση, πιο ευκολοδιαχειρίσιμα. Όμως, αυτό δεν έγινε. Τι λοιπόν έφταιξε; Έφταιξε ο σπόρος που δεν ήταν ίσως αυτός που έπρεπε να ήταν; Έφταιξε το έδαφος ίσως; Έφταιξαν ίσως οι μέθοδοι καλλιέργειας; Έφταιξε ίσως κάτι τη στιγμή της συγκομιδής;
Τι(ς) πταίει λοιπόν;
Ας το πούμε με όση διάθεση μας έμεινε ακόμα να μιλάμε για τα ιστορικά μας χάλια, τις ιστορικές μας αδυναμίες. Έφταιξαν όλα μαζί. Και είναι ακόμα ανάγκη να συμφωνήσουμε πoια είναι η σημαντικότερη ζημιά που έγινε, διότι αυτό είναι το ίδιο σημαντικό όπως τα ερωτήματα που μόλις προηγήθηκαν. Σε άλλα βήματα και άλλες αποφάσεις θα οδηγηθώ αν θεωρώ ότι τούτη είναι η πιο σημαντική ζημιά, και σε άλλα βήματα και άλλες αποφάσεις θα οδηγηθώ αν σαν ζημιά θεωρήσω κάτι άλλο. Η μετριότητά μου, πιστεύει ότι η μεγαλύτερη ζημιά που έγινε δεν είναι θεμελιωδώς οικονομικής φύσεως. Η οικονομική ζημιά είναι ίσως η πιο ορατή (διότι είναι η ευκολότερα μετρήσιμη με βάση τα ισχύοντα «μέτρα»), αλλά, κι αυτή, είναι παράγωγη ζημιά μιας άλλης πιο κύριας (και καίριας) που ταυτόχρονα είναι και η τροφός της παραπάνω ζημίας με την οικονομική διάσταση. Η θεμελιώδης ζημιά έγινε σε βάρος εκείνων των παραμέτρων που αποτελούν την προϋπόθεση της...
Διαβάστε τη σηνέχεια --->εδώ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου