Η αβάστακτη Υποκρισία...

Από τον Ιάσωνα...

Ακουσα τις δηλωσεις του Προεδρου της Δημοκρατιας για την θλιβερη επετειο του θανατου του ατυχου νεου, απο τις σφαιρες ενος υποδικου μοιραιου αστυνομικου...
Ουδεις θα διαφωνηση. Ειναι αυτονοητο.

Ολοι υπερθεματιζουν την καταδικη της φονικης πραξεως και την συμπαραστασι προς την οικογενεια του νεου.
Όμως διερωτωμαι:

Γιατι μονο για τον χαμενο νέο εξαντλειται το περισσο ενδιαφερον ολης της Πολιτειας από κεφαλης εως ονυχων;...

Που είναι οι εξισου αναγκαιες αναλογες δηλωσεις για τις μυριες τοσες περιπτωσεις, φονων, βιας, ξυλοδαρμων μεχρι αναπηριας των αστυνομικων;...
Συνειδητοποιω ότι:

Οι δολοφονηθεντες αστυνομικοι, οι αστυνομικοι που εμειναν φυτα μετα από ανδρειο ξυλοφορτωμα γενναιου πληθους ειρηνικων βανδαλων, οι οικογενειες τους οι λησμονημενες, απο αυτη την Πολιτεια που είναι επιλεκτικως ευαισθητη-αναισθητη κατά περιπτωσι...

Ειναι τοσο φυσιολογικο να ειναι παντα τα ...μισητα θυματα μιας "δικαιας" βιας..

Καταλαβαινω οτι αργα αλλα σταθερα με τις φιλοτιμες προσπαθειες ολων, η Νεοελλαδικη Πολιτεια θα αποκτηση μια ακομη νεοελληνικη "εθνικη" εορτη.

Αυτην της ειρηνικης βιας, της καταστροφης των παντων, εν ονοματι της καταδικης της "βιας".

Ειναι η αβαστακτη υποκρισια...

Της επιλεκτικης ευθαισθησιας...

Της νεοελληνικης καταπτωσεως...

Της γενικευμενης κρισεως...

Της απολυτης μεροληψιας…