Προσδοκώ Ανάσταση Ζωντανών...

Tο αίμα...
Η καθαρότητα του, το άρωμα του, το χρώμα... κόκκινο σαν τα αυγά που βάψαμε.
Καλή μας ανάσταση.!
Πάμε για λίγο εκεί που περπάτησε... εκείνος που σταυρώσαμε, για να δούμε πόσους σταυρώσαμε στο όνομα του.
Πάμε στην Γάζα. Εκεί που ο Θάνατος κάνει γιορτή.
Θα τον γιορτάσουμε τον Θάνατο;
Έχουμε ανάγκη να την γιορτάσουμε και αυτή μας την πράξη;
Μήπως θα ήταν καλό να στήσουμε μια γιορτή για την αδιαφορία μας; Τον καναπέ μας ίσως; Γιατί όχι; Τον καναπέ και την αδιαφορία μας δεν προσκυνάμε τόσα χρόνια; Για να μην στήσουμε μια γιορτούλα και για αυτούς τους νέους θεούς μας;
Το θυσίασμα το έχουμε, και το καλό είναι ότι δεν κουραζόμαστε καθόλου να το αποκτήσουμε. Καθόμαστε απλά αναπαυτικά στον καναπέ μας, και βλέπουμε τον κόσμο να υποφέρει τρώγοντας μπροστά στην τηλεόραση.
Καλή ανάσταση λοιπόν.
Θάψαμε κάπου εκεί στην Γάζα την Δημοκρατία μας, θάψαμε την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, μα πάνω από όλα θάψαμε την ανθρωπιά μας... την θάψαμε βαθιά, πολύ βαθιά, τόσο όσο είχαμε θάψει μια φορά αυτόν στον όνομα του οποίου, κηρύττουμε το βαθύ φυλετικό μίσος.
Τα χέρια μας κόκκινα από το αίμα. Εκεί. Κάπου ανάμεσα στην τηλεόραση μας και στα κόκκινα σαν το αίμα αυγά μας.
Τα ΜΜΕ σωπάσανε, πρόδωσαν τον κόσμο που τα στήριζε, όπως συνηθίζουν, και πολλοί από εμάς πήγανε να φωνάξουν, μα η φωνή, και αυτή θαμμένη μαζί με την ανθρωπιά μας απουσίαζε.
Καλώς ήλθατε στην Γάζα. Καλώς ήλθατε στην φτιαγμένη από ανθρώπινα χέρια κόλαση επί γης. Καλή Ανάσταση.
Κύκλος βίας θα μου πεις. Πόλεμος. κακό πράμα! Τι μπορεί να κάνει κάποιος; Τόσο μικροί, τόσο ασήμαντοι, με τόσο αναπαυτικό καναπέ, και τόσο όμορφη τηλεόραση... ποιος να τρέξει άραγε;
Εξάλλου είναι και η οικονομική κρίση. Τα σπρέντ που ανεβαίνουν, και οι κακοί Γερμανοί που ζήλεψαν το δικό μας μεγαλείο, και μας κακολογούν.
Βέβαια υπάρχει και η Τζούλια. Τόσο ξανθιά, τόσο γυμνή, και τόσο επίπεδη. Όνειρο. Και έτσι μέσα στην καθημερινότητα μας χωρέσαμε με κόπο την τσόντα, και τον Τραπεζολαγνικό πατριωτισμό μας... στους ολυμπιακούς αγώνες της πιο καλοθρεμμένης τράπεζας, και του πιο χοντρού Τραπεζίτη. Με τόσο σοβαρές ασχολίες, δεν υπάρχει χώρος για την ανθρωπιά μας, και έτσι την αφήσαμε στον διάδρομο μαζί με τα παπούτσια και τις ομπρέλες.
Καλή μας Ανάσταση.
Θυμάμαι το σφοδρό μολύβι. Ένας γενοκτονικός κύκλος βίας, που μας έμαθε ότι για 30 νεκρούς ισραηλινούς μέσα σε 9 χρόνια, αντιστοιχούν 1417 Παλαιστίνιοι μέσα σε 3 εβδομάδες, οι 318 από αυτούς ήταν παιδιά.
Φανταστείτε το! Δεν ταιριάζει υπέροχα; Να τρώμε το αρνάκι μας. Να βλέπουμε την Τζούλια να χορεύει γυμνή δίπλα σε χοντρούς τραπεζίτες, κάπου στο βάθος να ακούγονται δημοτικά, και στην πίστα να βρίσκονται ως διακόσμηση 318 παιδικές κάσες.!
Δεν είναι φοβερό αναστάσιμο θέαμα;
Αντε και καλή Ανάσταση να έχουμε.
Τα λέω όλα αυτά, όχι επειδή μισώ, και ούτε θέλω να σας στερίσω το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης του Χριστού. Απλά... ανήκω σε αυτούς που μαζί με την ανάσταση των νεκρών, προσδοκούν και την ανάσταση των ...ζωντανών. Επειδή σε πείσμα των καιρών ενός κόσμου που πεθαίνει, πρέπει να αναστήσουμε την Ανθρωπιά μας, την Ελευθερία, και την Αξιοπρέπεια μας.
Ο Χριστός θα αναστηθεί, για να ξαναγεννηθεί και να ξανασταυρωθεί του χρόνου.
Αλλά πολλοί από εμάς την Ανάσταση τους πρέπει να την διεκδικήσουν, γιατί δεν μπορεί να έρθει με μια γιορτή. Και αυτές τις ημέρες, ίσως να φτιάχτηκαν για να μας θυμίζουν αυτό... ότι η Ανάσταση η δική μας, έρχεται με δική μας αυτοθυσία, και όχι με το αίμα άλλων ανθρώπων.
g & theinsider