Η αριστερά έχασε για πάντα το τραίνο.!

Κλαυθμοί και οδυρμοί για τις χαμένες ευκαιρίες.
Στην «Ελευθεροτυπία» της περασμένης Δευτέρας διαβάσαμε το κείμενο του Θωμά Τσάτση, το οποίο αναφέρεται στην αδυναμία της αριστεράς να εξαργυρώσει την δυσαρέσκεια των λαϊκών κυρίως στρωμάτων από τις συνέπειες της κρίσης και του μνημονίου. Ο συντάκτης παραθέτει σωρεία αποτελεσμάτων δημοσκοπήσεων για να αποδείξει το αυτονόητο και για αρκετούς αναμενόμενο. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν αυξήσει ουσιαστικά τα ποσοστά τους από τις τελευταίες εκλογές, παρ' ότι υποτίθεται ότι εκφράζουν τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία πλήττονται και περισσότερο από την κρίση.
Απολύσεις, ΔΝΤ, ανέχεια, ακρίβεια και κοινωνική αναταραχή δεν δείχνουν να στρέφουν τον απλό κοσμάκη προς την ριζοσπαστική αριστερά και τον κομμουνισμό, καθ' ότι αμφότεροι έχουν ανεπιτυχώς δώσει τις εξετάσεις τους. Αφενός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδειξε να διδάσκεται από την περιπέτεια των τελευταίων εκλογών που παρ' ολίγων να μείνει εκτός βουλής και εξακολουθεί να κινείται στα όρια της εκλογιμότητος, αφού επιμένει στον εναγκαλισμό του με τα πιο περιθωριακά κομμάτια της κοινωνίας μας, είτε αυτά λέγονται «αντιεξουσιαστικός χώρος» είτε τρομοκρατία. Παράλληλα, ένας έντονος ανάστροφος ρατσισμός εις βάρος του ελληνικού λαού δείχνει να ενθαρρύνεται με κάθε ευκαιρία και είναι πλέον εξόφθαλμο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει στην ενίσχυση της εκλογικής του βάσεως με αλλοδαπούς. Από την άλλη το ΚΚΕ χάνει ως φαίνεται την ευκαιρία της ιστορίας του, καθώς δεν δείχνει να είναι σε θέση να διαχειριστή την ανία που προξενεί στους ακροατές του μασίφ ξύλινου λόγου του.

Αμετανόητος ο ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω των λεγομένων συνιστωσών του είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το βίαιο και συχνά δολοφονικό παρακράτος που συντελεί στην κοινωνική αναταραχή και διεμβολίζει τον κοινωνικό μας ιστό, χρησιμοποιώντας συχνά τους μετανάστες και τον «αντιρατσισμό» ως εμπροσθοφυλακή ή και δούρειο ίππο. Ας μην ξεχνάμε ότι όταν καίγονταν ζωντανοί τρεις συνάνθρωποί μας στην MARFIN στις 5 Μαΐου οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ήταν που βρίσκονταν μπροστά από την τράπεζα εκείνη την ώρα, με την συμμετοχή μάλιστα αρκετών μεταναστών στα μπλόκα τους.
Ας μην ξεχνάμε και το γεγονός της μη αποκηρύξεως της βίας και των «απαραιτήτων ποσοτήτων της για να πορευθεί η κοινωνία προς τον σοσιαλισμό», που στάθηκε ουσιαστικά η αιτία για την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και την αποχώρηση ιστορικών στελεχών του. Αυτή η τυφλή, δογματική και σταλινική αποφασιστικότητα με την οποία το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα προσπαθεί - μάταια μέχρι τώρα - να εξαργυρώσει την «πηγαία οργή» του «κινήματος του Δεκέμβρη» είναι η βασική αιτία που το οδηγεί στην συρρίκνωση και σύντομα τον αφανισμό.
Το κόμμα της Κουμουνδούρου εισπράττει την χλεύη ακόμη και από τους πιστούς ψηφοφόρους του, καθώς δεν έχει καταφέρει να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα της κοινωνίας, θεωρώντας την αντιδραστικότητα και την κενότητα της νεολαίας ιδεολογική ανησυχία. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι η μόνη επαφή εν τέλει με αυτήν την νεολαία είναι οι διάφοροι συριζαίοι συνδικαλιστές «δάσκαλοι» που ξεσηκώνουν τους μαθητές κι εκείνη ανταποκρίνονται μόνο και μόνο για την αποφυγή του μαθήματος. Οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι και για την απουσία οραμάτων, πράγμα που συχνότατα χρησιμοποιείται ως αιτιολόγηση της καταστροφικής μανίας των αλητών των πρόσφατων Δεκεμβριανών.

ΚΚΕ και ξερό ψωμί
Ο Περισσός σίγουρα υπερέχει σε σοβαρότητα έναντι της Κουμουνδούρου. Η εμπειρία ενός σχεδόν αιώνα δεν επιτρέπει ανοίγματα και ρίσκα, σαν κι αυτά που ο Τσίπρας επιχειρεί συχνά πυκνά. Η παλιά δοκιμασμένη συνταγή των μαζικών κινητοποιήσεων, των αποκλεισμών και της επίμονης και επαναλαμβανόμενης δράσης εμπεριέχει αν μη τι άλλο μικρά ποσοστά κινδύνου. Κάποιοι πειραματισμοί που έγιναν πέρσι το καλοκαίρι προς μία πιο αντιρατσιστική γραμμή δεν βρήκαν ανταπόκριση, ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενοχλήθηκαν.Ως εκ τούτου, το ζητούμενο για τον Περισσό είναι να κάνει μία νέα στρατολόγηση μέσω του ΠΑΜΕ και των πολλαπλών μετώπων που η κυβέρνηση εκ των πραγμάτων έπρεπε να ανοίξει έναντι του εργατικού κινήματος. Εκείνο όμως που ο Περισσός δεν μπόρεσε να προβλέψει είναι αφενός τα γεγονότα της 5ης Μαΐου, που δημιούργησαν μία έντονη δυσαρέσκεια απέναντι στην κοινοβουλευτική αριστερά, η οποία ενεπλάκη εμμέσως ή αμέσως σε όσα συνέβησαν και αφετέρου τον κορεσμό που γεννά η επαναλαμβανόμενη δράση.
Ο κόσμος κουράστηκε να ακούει τις ντουντούκες του ΠΑΜΕ στην Πλ. Συντάγματος, ενώ και η συνειδητοποίηση ότι όλα αυτά δεν οδηγούν πουθενά απέκρουσαν την απόπειρα του ΚΚΕ να αναρριχηθεί στις δημοσκοπήσεις. Παράλληλα, αν και αργά, η κοινωνία βυθισμένη στα τεράστια προβλήματά της, άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα καταδικάζει τον στείρο συνδικαλισμό, ο οποίος μόνον προβλήματα γεννά. Η τάση αυτή συνεπικουρούμενη και από την αποστασιοποίηση της κυβέρνησης από τις όποιες παραδοσιακά αριστερές αξίες και η συστράτευση μαζί της, όλου του επικοινωνιακού κατεστημένου, περιθωριοποίησαν τον λόγο του ΚΚΕ.

Η εικόνα
Αυτό που ο κόσμος βλέπει στην κοινοβουλευτική αριστερά είναι η αδυναμία της να τον εκφράσει. Αντιλαμβάνεται ότι μετά από 35 χρόνια αδιάκοπης παρουσίας στα πολιτικά πράγματα με συχνή παρουσία ιστορικών στελεχών της σε κυβερνητικά σχήματα, παρέμεινε στα καθαγιασμένα από τον σκοπό μέσα, χωρίς όμως ποτέ να φτάσει στον σκοπό. Το μόνο που μένει στην συνείδηση ενός δοκιμασμένου λαού είναι χιλιάδες διαδηλώσεις, καψίματα, σπασίματα, δολοφονίες, εκ του ασφαλούς παλικαρισμοί και φανφάρες, καθώς και άπειρο χρήμα, από το οποίο δραχμή δεν βρέθηκε στην τσέπη του. Εκατομμύρια ευρώ ταξίδευσαν από το Κρεμλίνο στον Περισσό κι άλλα τόσα απορρόφησε η κοινοβουλευτική αριστερά από τις κρατικές επιχορηγήσεις. Κι όμως, οι μόνες υπηρεσίες της προς τον λαό ήταν η συμμετοχή της στην καταλήστευση των δημοσίων ταμείων, ο υδροκεφαλισμός του κράτους, δεκάδες νεκροί και εκατομμύρια φτωχοί.
Κι αν κάποτε χρειαζόταν να το πούμε εμείς, ότι διανύουμε μία τεράστια περίοδο αριστερής ηγεμονίας σε κάθε πτυχή και σε κάθε εξουσία, σήμερα ο κόσμος το συνειδητοποιεί. Σ' αυτό βέβαια, συνέβαλαν και τα παπαγαλάκια της εξουσίας, που δεν χάνουν την ευκαιρία να μιλήσουν για το τέλος της μεταπολίτευσης. Το βέβαιο είναι ότι μαζί με την μεταπολίτευση τελειώνουν και αυτοί, καθώς δεν νοείται μία νέα αρχή με τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες χρεοκοπημένες ιδέες.
Παναγιώτης Δούμας
Υ.Γ.: Σε όλη αυτήν την «ανάλυση - θρήνος» του Τσάτση, δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στο ΛΑ.Ο.Σ. Προφανώς δεν το είδε σε κάποια δημοσκόπηση, δεν υπάρχει αυτό το κόμμα, δεν το 'χει ξανακούσει... "Δημοσιογράφοι"!