Το χασάπικο του αμερικάνου...

Πατήστε για μεγέθυνση.

Υπάρχει ένα κόλλημα στο τι να γράψω. Είναι γεγονός. Όσο τα ζόρια θα γίνονται μεγαλύτερα τόσο λιγότερη θα είναι η διάθεση για αναλύσεις και φιλοσοφίες. Θέλοντας και μη έχουμε μπει στο παιχνίδι του χασάπικου. Όλα στο ζύγι. Δεν βγαίνει με τίποτα. Κόβουμε από δω κόβουμε από εκεί, πάλι δε χωράει.
Μπαίνω στο σούπερ μάρκετ χτες ψωνίζω τρεις βλακείες 70 ευρώ. Γυρνάω σπίτι βλέπω ΔΕΗ 150 ευρώ. Γίνεται σχεδιασμός από που θα βγει το πετρέλαιο για τη θέρμανση και ελπίζουμε σε ένα παρατεταμένο καλοκαίρι. Και σκέφτομαι εκείνους που έχουν μικρά παιδιά ακόμα και έχουν μπροστά τους όλο το Γολγοθά. Σκέφτομαι εκείνους που δεν έχουν δουλειά. Εκείνους που δουλεύουν με 400 ευρώ. Εκείνους που έχουν δάνεια για το σπίτι, χρέη στις Τράπεζες, τους επιχειρηματίες που βάζουν λουκέτο, τους μαύρους εργαζόμενους χωρίς ασφάλεια, τους αρρώστους που δεν έχουν ούτε για τα φάρμακα, τις οικογένειες που έχουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα (υγείας, παιδί με ειδικές ανάγκες, αναπηρία, ή ότι άλλο μανίκι μπορεί κανείς να φανταστεί).
Κι αφού εγώ κουτσά στραβά έχω να ασχοληθώ με πολύ βασικές ανάγκες και τα παιδιά μεγάλωσαν, σπούδασαν και θα τραβήξουν το δικό τους δρόμο, κι έχω ένα μισθό (προς το παρόν) και μια ζωή με μετρημένες ανάγκες, και τα έχω παίξει, δεν μπορώ να φανταστώ τι συμβαίνει γύρω μου αυτή τη στιγμή σε πρακτικό επίπεδο.
Τι κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι? Πως τραβάνε το κουπί τους? Τι σκαρφίζονται για να επιβιώσουν?
Ο Πρωθυπουργός μας, βραβεύεται για την αντοχή του, τη δυναμικότητά του? Ποιά δυναμικότητά του? Αυτή του να μην ακούει τις φωνές? Του να μη παίρνει χαμπάρι πως στο χασάπικο έχει βάλει το κόσμο που τον έβαλε εκεί που είναι? Την αντοχή να μετατρέψει ένα λαό σε σφαχτά? Φοβερό βραβείο.
Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη για πολλούς αβάσταχτη. Στη δουλειά επικρατεί κανονικό κλίμα τρομοκρατίας. Φοβούνται και για κατούρημα να πάνε μη τυχόν και δεν βρίσκονται στη θέση τους και προκαλέσουν τη διοίκηση πως "χασομεράνε" Η ρουφιανιά πάει σύννεφο. Οι έμμεσες απειλές επίσης. Το ενδεχόμενο να φύγει κόσμος επίσης. Κι ο καθένας προσπαθεί να κάνει το καλύτερο καραγκιόζη για να τον πάρουν με καλό μάτι. Υπάρχει κόσμος που βαράει κάτι ωράρια 12ωρα με το χαμόγελο στα χείλη. Όλοι πρόθυμοι για ότι τους ζητηθεί. Υπερωρίες ναι. Μείωση μισθών ναι. Να κάνουν το χαφιέ ναι. Να το παίξουν οι απόλυτοι δούλοι ναι. Γιατί σπίτι περιμένει ένα πακέτο από λογαριασμούς που τρέχουν ασταμάτητα. Γιατί στο σπίτι περιμένουν δυο παιδιά, ένα δάνειο, φαί, ρούχα, φάρμακα και ο προσωπικός σταυρός που ο καθένας μπορεί να κρατάει.
Τι αναλύσεις να κάνω λοιπόν? Και τι να προτείνω? Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι να να προτείνουμε για κάθε περίπτωση, πως να βοηθήσουμε τους συμπολίτες να βρουν τρόπους να κάνουν οικονομία. Ανακοινώσεις που πουλιέται και τι φθηνότερα. Πως εξοικονομείς ρεύμα. Τι εναλλακτικοί τρόποι υπάρχουν για διάφορα πράγματα. Μια ψυχολογική υποστήριξη έτσι για να τραβήξει ο καιρός μέχρι να αποφασίσουμε να πατήσουμε πόδι (πάντα ελπίζω πως κάποιο ίχνος αντίδρασης έχει μείνει μέσα μας).
Θα μπορούσα βέβαια να ελπίζω πως όλοι μαζί θα αγωνιστούμε να τους πάρει και να τους σηκώσει για τόπο μακρινό αλλά βλέπω πολύ φόβο να πλανιέται και πολλούς να στέκονται σούζα στις φάπες που τρώνε οπότε...

Μια κουβέντα ελπίδας. Γιατί στο χασάπικο του Γιώργου τα βραβεία δίπλα δίπλα βρίσκονται με τα ακονισμένα μαχαίρια.

vasiliskos2