Ενας άνθρωπος –συμπολίτης μας ή μετανάστης, άρα, και πάλι συμπολίτης μας– βρέθηκε μέσα σ’ έναν κάδο σκουπιδιών υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Μέθυσε και μπήκε μόνος να προφυλαχθεί από το κρύο; Τον χτύπησαν και τον πέταξαν στον κάδο; Η ιατροδικαστική έρευνα θα δείξει…
Και, φυσικά, προχθές το πρωί, ο κάδος προσαρμόστηκε στο απορριμματοφόρο, άδειασε τα σκουπίδια και τον άνθρωπο σ’ αυτό, άρχισε η περιστροφή του μεταλλικού συνθλιπτήρα και, σκουπίδια και άνθρωπος, μπήκαν στις δαγκάνες του και άρχισαν να συνθλίβονται.
Ούρλιαξε το κατακρεουργημένο ανθρώπινο πλάσμα, το άκουσαν οι εργάτες καθαριότητας, σταμάτησαν τον συνθλιπτήρα, φώναξαν την Πυροσβεστική, ελευθέρωσαν τα παγιδευμένα στις δαγκάνες μέλη του, και με ασθενοφόρο έγινε η μεταφορά του στο νοσοκομείο. Ηταν, όμως, αργά. Υπέκυψε!
Οι κάτοικοι της περιοχής Παναγίτσας του Ταύρου, όπου παίχτηκε η τελευταία πράξη του δράματος ενός ανθρώπου, δήλωσαν ότι γνώριζαν το θύμα, ότι χρόνια το έβλεπαν να γυροφέρνει στην περιοχή και να αναζητεί στα σκουπίδια βιοπορισμό, ότι έμενε όπου έβρισκε, χωρίς στέγη, χωρίς δουλειά, χωρίς πόρους – με άγνωστη προέλευση και άγνωστο ιστορικό.
Μέχρι εκεί. Και μετά οριστική αυλαία. Η Πολιτεία και η κοινωνία απαλλάχτηκαν από ένα ακόμη εξαθλιωμένο πλάσμα που τους θύμιζε τις αναπηρίες τους - αν όχι και τον παχυδερμισμό τους.
Πόσοι βρίσκονται, τάχα, στην ίδια μοίρα με τον άστεγο, άνεργο, άπορο και ανώνυμο αδέσποτο άνθρωπο του Ταύρου; Κανείς δεν γνωρίζει. Ούτε η Πολιτεία, ούτε οι δήμοι, ούτε οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, ούτε η Εκκλησία. Άλλοι τους υπολογίζουν σε 6.000, άλλοι σε 10.000 και άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι περισσότεροι και από 20.000.
Οι κυβερνήσεις, βλέπετε -και οι φιλελεύθερες και οι "σοσιαλιστικές"- περί άλλα τυρβάζουν και τώρα και παλιότερα. Και ποτέ δεν είχαν καιρό να μετρήσουν την έσχατη ένδεια και την έσχατη δυστυχία και να εξασφαλίσουν για τους δεσμώτες αυτής της έσχατης εξαθλίωσης ένα κεραμίδι πάνω από τα κεφάλια τους και ένα πιάτο φαγητό την ημέρα.
Προτιμούσαν και προτιμούν να μεγαλώνουν τις περιουσίες τους και τις περιουσίες των παιδιών τους, να κρατούν τις κουτάλες και να τρώνε τον αγλέουρα, να χτίζουν κομματικά κάστρα και να συγκροτούν κομματικούς στρατούς, να σιτίζουν δωρεάν τους στρατούς τους στο δημόσιο πρυτανείο και, όταν καταλαμβάνονται από ανία και βαριεστημάρα, να συμποσιάζονται σε ξενοδοχεία πολυτελείας, δημοσία δαπάνη πάντα.
Και καλά, με την κατάντια των κυβερνήσεων! Αλλά και με την κατάντια της κοινωνίας; Πώς μας έφτασε το σύστημα στο σημείο να διαπράττονται γύρω μας τόσες φρικαλεότητες κι εμείς να μένουμε στους καναπέδες, γαλήνιοι και ήσυχοι, ότι καλά είμαστε ακόμη;
Αυτό είναι το μέγιστο των εγκλημάτων της τελευταίας τριακονταετίας: Παράλυσε τα δημοκρατικά και κοινωνικά ανακλαστικά μας. Και μας αποκτήνωσε!
Πολλοί πεινάνε, και οι περισσότεροι από αυτούς είναι αξιοπρεπείς και δεν το δείχνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν είχατε την εμπειρία, μιάς εφημερίας σε ένα από τα μεγάλα Νοσοκομεία κυρίως στίς φτωχές περιοχές, κυριολεκτικά θα βλέπατε έναν άλλον κόσμο.
Φαίνεται αστείο, αλλά με μία στοιχειώδη ανθρωπιά, το λεγόμενο ¨φακελλάκι¨ μάλλον θα άλλαζε κατεύθυνση...... ίσως καί αρκετές φορές να συμβαίνει κι αυτό, γιατί στήν αντίστροφη αυτή πορεία, υπάρχει μιά επίσης αντίθετα διαφορετική, σιωπηρή χωρίς λόγια, μόνο με το βλέμμα επικοινωνία...
Dr.