Αργός θάνατος; Και ποιος βιάζεται να πεθάνουμε γρήγορα;

Του Θανάση Μαυρίδη

Το υψηλό χρέος και οι υψηλοί τόκοι για την εξυπηρέτησή του συνιστούν έναν αργό θάνατο για την ελληνική Οικονομία. Ένα μακρόσυρτο μοιρολόι για μία γενιά Ελλήνων που θα ζήσει σε καθεστώς οικονομικής ασφυξίας. Ωστόσο, η πραγματικότητα αυτή δεν συνεπάγεται καταδίκη του μνημονίου, αλλά υπαγορεύει την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης των όρων του...

Η χρεοκοπία είναι μία «εύκολη επιλογή» στα λόγια, αλλά δεν αποτελεί καν επιλογή. Το πρόβλημα είναι ότι οι φίλοι μας και συνεταίροι μας ωθούν με χέρια και με πόδια την Οικονομία μας στα τάρταρα του Άδη. Είναι αστείο να υποστηρίξει κανείς ότι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει το επιτόκιο που μας έχουν επιβάλει. Το είχαμε επισημάνει από την πρώτη στιγμή. Ότι η βοήθεια από το εξωτερικό ήταν επιβεβλημένη για να συνεχίσουμε να αναπνέουμε, έστω και με αναπνευστήρα, αλλά ότι το σχέδιο δεν θα μπορούσε να είναι βιώσιμο με ένα τέτοιο επιτόκιο.

Η κυβέρνηση δεν αντιλήφθηκε γρήγορα τη δυνατότητά της να διαπραγματευτεί. Το αντιλαμβάνεται τώρα που οι υπογραφές έχουν ήδη μπει. Από την άλλη, διάφορες δυνάμεις που θα ήθελαν να δουν τη χώρα σε μία χαώδη κατάσταση για να ικανοποιήσουν τις ιδεοληψίες τους περί λαϊκής δημοκρατίας, καταδικάζουν το μνημόνιο στην ολότητά του, αγνοώντας ότι οι διαρθρωτικές αλλαγές που μας υποδεικνύονται θα έπρεπε να γίνουν έτσι κι αλλιώς.

Τι μπορεί να συμβεί από εδώ και πέρα; Δυστυχώς δεν είναι πια στο χέρι μας. Δεν μπορούμε μόνοι μας να επιβάλλουμε άλλους πιο ευνοϊκούς όρους. Δηλαδή χαμηλότερο επιτόκιο. Αν αυτό συμβεί θα αφορά όλες τις υπό πτώχευση ευρωπαϊκές χώρες. Με άλλα λόγια, όσο βαθαίνει η κρίση, όσο εισέρχονται όλο και περισσότεροι στο club των πτωχών, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητές μας να εξασφαλίσουμε ένα περισσότερο βιώσιμο σχέδιο για την έξοδό μας από την κρίση.

Έχουμε ήδη δείξει καλά δείγματα γραφής. Κάνουμε ό,τι ακριβώς μας λένε. Θα μπορούσαν τώρα να βοηθήσουν, αν πραγματικά το ήθελαν. Αντί αυτού κερδοσκοπούν στην ελληνική κρίση. Αντί να βοηθήσουν, κερδίζουν από τους τόκους αμύθητα ποσά...

Μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε έναν αργό θάνατο. Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Αν ήθελαν πραγματικά να βοηθήσουν, τότε θα δάνειζαν την Ελλάδα και την Ιρλανδία όσο δανείζουν και τις τράπεζες. Λένε ότι αυτό δεν γίνεται, επειδή τους δεσμεύουν οι συνθήκες. Είναι πρόφαση. Με πολιτική απόφαση υπέγραψαν τις συνθήκες με πολιτική απόφαση μπορούν και να τις αλλάξουν.

Έχουν επιλέξει τον αργό θάνατο για την ελληνική Οικονομία, επειδή ο γρήγορος θάνατος θα τίναζε στον αέρα τις τράπεζές τους. Κι επιπλέον επειδή οι συνθήκες, όπως διαμορφώνονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, οδηγούν σε μία πλήρη απαξίωση των πάντων, ευνοώντας τον πλήρη αφελληνισμό των ελληνικών επιχειρήσεων. Σε λίγα χρόνια θα ψάχνουμε να βρούμε ελληνική επιχείρηση με το κιάλι. Θα έρθουν και θα αγοράσουν ό,τι θέλουν σε τιμές που δεν είχαν ονειρευτεί άλλη φορά στο παρελθόν. Η Ελλάδα μετά την κρίση δεν θα είναι η ίδια χώρα με αυτή που γνωρίζουμε σήμερα.

Εκτός εάν! Εκτός κι εάν ο μεγάλος Θεός της Ελλάδας φέρει έτσι τα πράγματα που χαθεί το δικό μας χρέος μέσα σε ένα γενικότερο new deal για την Ευρώπη. Είναι πλέον η μοναδική μας πιθανότητα. Διότι αν περιμένει κανείς ότι θα καταφέρουμε στα επόμενα χρόνια να πληρώσουμε κάτι περισσότερο από τους τόκους, παίζει μεγάλο και επικίνδυνο στοίχημα...