Έγκλημα και τιμωρία.!

Του Μάκη Βορίδη
Βουλευτή Αττικής του ΛΑ.Ο.Σ.

Η απονομή δικαιοσύνης σε υποθέσεις σκανδάλων είναι προϋπόθεση για την κοινωνική ειρήνη.
Είναι απορίας άξιον γιατί με τόση ευκολία ένα θεμελιώδες ζήτημα, όπως είναι αυτό της αποδόσεως δικαιοσύνης, προσπερνάται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, χωρίς ουσιαστικά οποιαδήποτε ενέργεια, μόνο με φραστικούς λεονταρισμούς και κομπορρημοσύνες.
Το ζήτημα της αποδόσεως ευθυνών, όχι μόνο πολιτικών, που οδηγούν για παράδειγμα στην αναστολή κάποιας κομματικής ιδιότητας ή στην απώλεια της βουλευτικής έδρας, αλλά και ποινικών και αστικών αποζημιωτικών, είναι στο επίκεντρο της καθημερινής πολιτικής συζήτησης. Και αυτό γιατί συνάδει με ένα θεμελιακό αίτημα δικαιοσύνης: αφού σήμερα κινδυνεύουμε να χρεοκοπήσουμε, αφού ξαφνικά οι Έλληνες αγωνιούμε για το αν οι καταθέσεις και οι αποταμιευτικές προσπάθειες μιας ζωής θα βρίσκονται αύριο ακόμα εκεί, αφού πρέπει να περικοπούν οι μισθοί, οι συντάξεις, αφού πρέπει να αυξηθεί η φορολογία, αφού πρέπει να γίνουν απολύσεις, δεν πρέπει ταυτόχρονα να εξηγηθεί γιατί φτάσαμε ως εδώ;
Δεν πρέπει κάποιος να φταίει; Δηλαδή, όλη αυτή η καταστροφή συνέβη χωρίς να υπάρχουν υπεύθυνοι; Και αυτοί οι υπεύθυνοι δεν θα αποκαλυφθούν ποτέ; Αυτοί οι υπεύθυνοι δεν θα τιμωρηθούν ποτέ;
Αν ένας επιχειρηματίας δεν πληρώσει τους μισθούς δύο μηνών σε έναν εργαζόμενο ή τις ασφαλιστικές του εισφορές, θα πτωχεύσει, θα κατασχεθεί η ατομική του περιουσία, θα κάτσει στο σκαμνί και θα του επιβληθούν ποινές φυλακίσεως. Αυτοί που έπαιρναν αποφάσεις και οδήγησαν τον τόπο εδώ, δεν υπάρχουν, δεν έχουν ονόματα, διευθύνσεις, δεν θα υποστούν καμία συνέπεια;
Το αίτημα αυτό δεν είναι αίτημα εκδικήσεως ή μίσους, είναι αίτημα αποκαταστάσεως της δικαιοσύνης, είναι αίτημα τιμωρίας που άγει στην κοινωνική ειρήνευση. Και είναι προαπαιτούμενο της μεγάλης, εθνικής, συλλογικής προσπάθειας που πρέπει να καταβληθεί για να αποκτήσει ξανά η Ελλάδα την αξιοπρέπεια και το κύρος της στον κόσμο.
Γιατί, λοιπόν, τίποτε δεν κινείται στην κατεύθυνση αυτή; Θα πει κανείς ότι παρεγράφησαν οι ευθύνες των υπουργών λόγω των συνταγματικών προβλέψεων.
Δεν παρεγράφησαν όμως και οι αποζημιωτικές αξιώσεις του Δημοσίου.
Γιατί για τις υποθέσεις διαφθοράς δεν προχωρά κάτι; Γιατί δεν έχει δημιουργηθεί μια ομάδα αφοσιωμένων εισαγγελέων και αστυνομικών και ειδικών στην δίωξη του οικονομικού εγκλήματος να εξετάσει ύποπτες συμβάσεις του Δημοσίου; Να δουν αν το Δημόσιο υπέστη ζημιά από αυτές; Να δουν ποιος τις υπέγραψε; Να δουν εν συνεχεία τα περιουσιακά του στοιχεία, τον τρόπο ζωής του, να ανοίξουν τους λογαριασμούς του, αυτούς των συγγενικών προσώπων του; Να ελέγξουν όλους αυτούς τους προκλητικούς τύπους που διατηρούν λογαριασμούς εκατομμυρίων ευρώ και κάνουν δηλώσεις κάτω από το όριο του αφορολόγητου; Να δουν ποιοι υπήρξαν ελεγκτές μεγάλων εταιρειών τα τελευταία χρόνια και να βρουν πού διάγουν το βίο τους;
Με δύο λόγια, να κάνουν κάτι σοβαρό, βαθύ και αποφασιστικό που θα μαρτυρά τη βούλησή τους να αναμετρηθούν με τη διαφθορά και που θα εμπεδώσει τη δικαιοσύνη, αποκαθιστώντας εν μέρει τουλάχιστον την τρωθείσα κοινωνική ειρήνη.
Αν όμως η κυβέρνηση δεν μπορεί ή δεν θέλει να προχωρήσει αποφασιστικά σε αυτή την κατεύθυνση, τότε υπονομεύει όχι μόνο την υπόθεση της Δικαιοσύνης, αλλά την ίδια την προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Και αυτό είναι ανεπίτρεπτο.