Η πολιτική είναι η ικανότητα να κάνεις πράξη τα οράματά σου, λένε…
Η πολιτική είναι ο τρόπος να κάνεις τη ζωή των άλλων καλύτερη, λένε…
Όλα αυτά καλά, μήπως όμως κάτι μας κρύβουν; Μήπως κάποιες φορές η πολιτική τους, η καθ’ όλα σύμφωνη με την ιδεολογική τους τοποθέτηση, δεν είναι αυτό που τους ζητήσαμε να κάνουν, αυτό για το οποίο τους ψηφίσαμε;
Η ιδεολογία, ή «το όραμα» αν προτιμάτε, είναι το κριτήριο επιλογής κομματικού σχηματισμού, υποψήφιου πρωθυπουργού και βουλευτών την ώρα της κάλπης. Είναι η βάση της τοποθέτησής μας σε καίρια ζητήματα της καθημερινότητας, αλλά και σημαντικά πολιτειακά και πολιτικά θέματα (διαχωρισμός εκκλησίας / κράτους, διάκριση εξουσιών, απόδοση ιθαγένειας κ.ά.).
Τι γίνεται όταν το όραμα αυτό κατακερματίζεται από τους ίδιους τους εμπνευστές του;
Και πολύ χειρότερα, τι γίνεται όταν η εφαρμογή της ιδεολογικής πλατφόρμας κατακερματίζει την εθνικό και κοινωνικό ιστό της χώρας, γεμίζει με ανασφάλεια και φοβίες τους πολίτες και βαραίνει ακόμα περισσότερο τον κρατικό προϋπολογισμό;
Μήπως επιτέλους, τα απωθημένα των (αποδεδειγμένα πιά) αποτυχημένων κι επικίνδυνων κρατούντων πρέπει να μπουν στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» ;
Δε θέλω άλλο να θεωρητικολογώ. Το πρόσφατο φαινόμενο της μεταφοράς μεταναστών και της κατάληψης πανεπιστημιακού χώρου αποτελεί το πιο τρανταχτό παράδειγμα λανθασμένης πολιτικής. Προσοχή, δεν αναφέρομαι σε λανθασμένη εφαρμογή των νόμων. Είναι σαν να κυνηγάμε την ουρά μας, αν μιλάμε γι αυτό. Η ουσία, ή μάλλον το λάθος, δεν είναι στην εφαρμογή των πολιτικών. Είναι στην ουσία, στη θεωρία των πολιτικών. Το λάθος είναι στην ιδεολογική επιλογή.
Ο μεταναστευτικός νόμος που ψηφίστηκε πέρσι είναι η αιτία που όλοι αυτοί οι δύσμοιροι μετανάστες, πέρασαν παράνομα στη χώρα μας και τώρα επιδιώκουν τα μέγιστα από τη χώρα μας. Και είναι ο λόγος που όσους τοίχους κι αν στήσουμε στα σύνορα, οι παράνομοι μετανάστες θα συνεχίσουν να επιλέγουν από τη χώρα μας να μπούν στα Ευρωπαϊκά εδάφη. Και δεν το επιλέγουν μόνο για γεωγραφικούς λόγους ή γιατί ξέρουν ότι οι εδώ το κράτος δε δίνει και πολύ σημασία στη δημόσια τάξη, αλλά πολύ περισσότερο το επιλέγουν γιατί ξέρουν πιά (και γι αυτό έρχονται και προετοιμασμένοι με κολλαρισμένες φωτοτυπίες της νομοθεσίας) ότι εδώ οι νόμοι και οι Συνήγοροι του πολίτη, περισσότερο προστατεύουν τους μετανάστες παρά τους πολίτες και την περιουσία τους ή την περιουσία του Δημοσίου.
Ομοίως, ο φορολογικός νόμος που ψηφίστηκε πέρσι (δυο μήνες πρό μνημονίου) και αυτός που τώρα μαγειρεύεται σε συνέχεια του πρώτου, ακολουθώντας συγκεκριμένη ιδεολογική επιλογή, στοχοποιούν την περιουσία των πολιτών. Και κυρίως την ακίνητη περιουσία. Πρόκειται για πολιτική επιλογή με απόλυτα συγκροτημένο ιδεολογικό προσανατολισμό.
Σκοπός δεν είναι η εξέλιξη των χαμηλών εισοδηματικά στρωμάτων, αλλά η βίαιη κατακρήμνιση των μεσαίων και μικρομεσαίων στρωμάτων. Σκοπός της ιδεολογικά προσανατολισμένης αυτής φορολογικής πολιτικής είναι η ενοχοποίηση της περιουσίας και του προγραμματισμού του μέσου Έλληνα νοικοκύρη.
Γι άλλη μια φορά, γίνεται προσπάθεια να ευτελιστεί ο τρόπος ζωής και ο τρόπος σκέψης του μέσου Έλληνα. Προγραμμάτιζε ο καθένας τη ζωή του με βήματα συγκεκριμένα (απόκτηση σπιτιού, μακάρι και εξοχικού ή ανακαίνιση της προγονικής εστίας στο χωριό, προίκα της κόρης, χρηματοδότηση των πρώτων βημάτων του παιδιού στο πανεπιστήμιο και την καριέρα, κομπόδεμα για τα γηρατειά κλπ) και τώρα μας λένε ευθέως να τα ξεχάσουμε όλα, γιατί αυτά θα φορολογούνται βαρύτατα, γιατί στο δικό τους το μυαλό είναι τεκμήριο πλούτου και φοροδιαφυγής η ιδιοκτησία. Κι αν το σπίτι μας το πληρώνουμε με το παραπάνω κάθε μήνα στα τραπεζικά δάνεια, αυτό είναι δικό μας λάθος, γιατί στο δικό τους μυαλό το υποτιθέμενα σοσιαλιστικό κράτος που εκείνοι έφτιαξαν δε φταίει σε τίποτα.
Σε όλα φταίνε οι άλλοι, όλοι οι άλλοι, μα ποτέ οι ίδιοι.
«Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.»
Οι πιο πάνω στίχοι του Βάρναλη ταιριάζουν νομίζω απόλυτα. Όμως, ειλικρινά, μήπως πρέπει να απαντήσουμε, μήπως πρέπει να τους κάνουμε σαφές ότι αναγνωρίζουμε το μονοπάτι που επέλεξαν και καταλάβαμε το τέρμα του δρόμου στον οποίο μας καθοδηγούν και πώς ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ ΕΚΕΙ… λέω, μήπως;
Η εφαρμοζόμενη πολιτική, έχει αλλάξει πια νόημα, γιατί άλλαξε και η χρήση της μετοχής. Δεν είναι πια μόνο εφαρμοζόμενη, δεν είναι κάν εφαρμοσμένη. Είναι μια πολιτική που θέλουνε να μας «εφαρμόσουν», για να γίνουμε καλύτεροι Γερμανοί, Εγγλέζοι, Αμερικανοί. Επειδή προφανώς δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι εδώ είναι Ελλάδα και εμείς είμαστε Έλληνες, μήπως να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει» ; Μήπως, την ιδεολογία που υπηρετούν, να την «εφαρμόσουν» κάπου αλλού, ίσως πρώτα στους εαυτούς τους ; λέω, μήπως ;
Ν. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
Εκπαιδευτικός ΠΕ05
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών
logia-starata
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου