Τα χρέη, όμως, μπορεί να διαγράφονται από τα τεφτέρια των κρατικοδίαιτων ΔΕΚΟ, με υπουργικές αποφάσεις, αλλά δεν εξαερώνονται. Κάποιος θα τα επωμισθεί και αυτός ο "κάποιος" είναι συνήθως ο δυστυχής φορολογούμενος που θα κληθεί να πληρώσει τη μεγαλοθυμία της κυβέρνησης. Διότι η… ευρηματικότητα του αρμοδίου υπουργού θα μετακυληθεί προσεχώς στην έμμεση φορολόγηση. Γιατί ποιος θα καλύψει το έλλειμμα του ΙΚΑ και των άλλων ταμείων, τα οποία είχαν εγγράψει τα χρέη στους ισολογισμούς τους, αν όχι οι ταλαίπωροι ασφαλισμένοι των εν λόγω ταμείων;
Τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα, που απ’ τη μια κατακεραυνώνουν τους «κινηματίες» του "Δεν Πληρώνω", και από την άλλη το "Κράτος-Δεν Πληρώνω" χαρίζει τα χρέη του "Δημόσιου- Δεν Πληρώνω".
Ο απόλυτος εξευτελισμός κάθε έννοιας δικαίου και η πλήρης διακωμώδηση των εξαγγελιών της κυβέρνησης περί αυστηρής δημοσιονομικής εξυγίανσης. Για μια ακόμη φορά το κράτος επιβεβαιώνει την αναξιοπιστία του και κλείνει πονηρά το μάτι στους φοροφυγάδες, προτρέποντάς τους να αντιγράψουν τις μεθόδους του.
Μετά από αυτή την απόφαση οφείλω ειλικρινά να ζητήσω συγνώμη γιατί κατέκρινα μεθόδους και πρακτικές συμπολιτών μου οι οποίοι αρνούνται να πληρώσουν. Όταν το… καλό παράδειγμα το δίνει η κυβέρνηση τότε η πολιτική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ή καλύτερα η πολιτική πολυπραγμοσύνη της κυβέρνησης, βάζει το χέρι στις τσέπες μας προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις αγαθοεργίες της. Κράτος απατεώνας και τζαμπατζής με τα λεφτά μας.
ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Χθές είδα άσχημο όνειρο, όνειρο εφιαλτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠήγα λέει αιφνιδιαστική επίσκεψη στα διόδια Κιάτου και τι να δώ.
Κανείς υπάλληλος δεν ήταν στη θέση του, όλοι φευγάτοι.. μ' έπιασε τρόμος, χέστηκα πάνω μου.
Ολοι οι τζαμπατζήδες περνούσαν ελεύθερα. Με τόνα χέρι οδηγούσαν και κορνάριζαν, με τ'άλλο έκαναν το σήμα του γαμισιού, δείχνοντας προς τα πάνω.
Κοιτάω και γώ προς τα πάνω, στο στέγαστρο, και τι να δώ.
Το Ρέπά-κι μου κρεμασμένο ανάποδα..
Τρόμος και κρύος ιδρώτας. Από ένστιχτο κάλυψα τη φάτσα μου με το μπουφάν μπας και με αναγνωρίσουν οι θρασσύδειλοι τζαμπατζήδες.
Σκέφτηκα για μια στιγμή μάλιστα να ανέβω να κόψω το σκοινί να απελευθερώσω το Ρέπά-κι μου, αλλά αμέσως άλλαξα γνώμη.
Εφυγα έντρομος σκεπτόμενος: άστον και αυτόν να θυσιαστεί για τα ιδανικά μου. Ετσι κι' αλλοιώς υπάρχουν και άλλοι.
Και όπως τα σκεφτόμουνα αυτά και καθώς έβαζα μπροστά το ΚΑΓΙΕΝ μου, νάσου στο παράθυρο ένας - σαν καλικάντζαρος. Κρατούσε μία μπάρα και μου λέει: Προτιμάς να στη χώσω στον κώλο ή να σε σουβλίσω με δαύτην ?
Θεέ μου είπα, Παναγιά μου βοήθα με. Και πάνω κεί ξύπνησα.
Ακόμα τρέμω. Σαν αληθινό ήταν τούτο τόνειρο.
Μπόμπολας