Όταν τα γλυκά χαμόγελα, οι θωπείες στα μαλακά και το γλυκό σεξ δίνουν τη θέση τους στις φωνές, τις αγριάδες, τα χαστούκια και στους βιασμούς, τότε σημαίνει ότι ο αγαθός προστάτης-εραστής έχει δείξει το πραγματικό του πρόσωπο. Το πρόσωπο του νταβατζή.
Την εμπειρία αυτή την έζησε για τα καλά ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου στην Ουάσιγκτον, κατά την ιδιαίτερη συνάντησή του με τον Στρος Καν. Πρόγευση είχε πάρει και κατά την επίσκεψη χαμηλόβαθμων στελεχών της τρόικας στην Αθήνα λίγες μέρες πριν. Τη ζει και ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν οι «δάνειες δυνάμεις» του ξεκόβουν σε όλους τους τόνους ότι ούτε χαλαρότητα δεν του επιτρέπουν ούτε περιθώριο συζήτησης για μια ελεγχόμενη αναδιάρθρωση (όποιο όνομα και αν της δώσουν επισήμως), όσο δεν προχωράει στα υπεσχημένα: την εκποίηση δημόσιας περιουσίας, την εκχώρηση δημόσιου πλούτου.
Ο κύκλος της κρίσης έκλεισε. Η Ελλάδα πλέον έχει μπει στον κύκλο της καταστροφής. Αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, έτσι όπως τις προσδιόρισε και δεσμεύτηκε γι’ αυτές η κυβέρνηση των Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου. Και ως αντάλλαγμα, είναι υποχρεωμένη να υποστεί τώρα τη δεύτερη ταπείνωση. Την εξαθλίωση. Δημόσιοι οργανισμοί, ακίνητη περιουσία και πλουτοπαραγωγικές πηγές θα αλλάξουν χέρια μέσα σε ελάχιστους μήνες. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος χάνει το όποιο κύρος του έχει απομείνει, και από τούδε και στο εξής γίνεται διεκπεραιωτής των επιθυμιών των ξένων. Καταλύεται το Σύνταγμα και οι νόμοι. Γίνονται κουρελόχαρτα χωρίς αντίκρισμα. Για να αντικατασταθούν από άλλα κουρελόχαρτα, τα οποία θα έχουν αντίκρισμα μόνο στους πανίσχυρους και κυρίαρχους πια δανειστές. Και να επιστρέψει η χώρα στη θλιβερή εποχή του Πατσίφικο.*
Μαζί με τις δημόσιες επιχειρήσεις τρεκλίζουν και οι περισσότερες ιδιωτικές. Πνιγμένες στην αναδουλειά, κλείνουν η μια μετά την άλλη. Η δραστική μείωση των μισθών και συντάξεων, η ανεργία και η ημιαπασχόληση για ένα χαρτζιλίκι, έφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματά τους. Όσοι κόμπαζαν ότι τιμώρησαν τους κακούς δημόσιους υπαλλήλους, τους κακούς δημοτικούς υπαλλήλους, τους κακούς τραπεζικούς υπαλλήλους, τους κακούς ιδιωτικούς υπαλλήλους, τους κακούς συνδικαλιστές και γενικώς τα τρία κακά της μοίρας μας, τώρα γεύονται την εφιαλτική πραγματικότητα. Όσοι τους χειροκρότησαν βρίσκονται στα όρια της χρεοκοπίας, αν δεν χρεοκόπησαν ήδη.
Όλα βαίνουν καλώς, καμώνεται η Ιπποκράτους. Τον κακό της τον καιρό. Κυβέρνηση πια δεν υπάρχει. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν μπορεί να πείσει ούτε πολλούς από τους υπουργούς του, ούτε την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Συγκροτείται ήδη ισχυρή ομάδα, που φιλοδοξεί να τον ανατρέψει. Ο Βενιζέλος είναι εδώ. Περιβαλλόμενος από ένα μέρος του παλιού εκσυγχρονιστικού μπλοκ. Όμως κι αυτό είναι ευάλωτο. Επί των ημερών του σημερινού αρθογράφου των κυριακάτικων εφημερίδων και πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη έγιναν οι γνωστές αλχημείες για να μπορεί να φαντάζει η Αθήνα ως μια από τις ισχυρές πρωτεύουσες της Ευρώπης, συνδιαμορφωτής του ευρώ. Οι αλχημιστές δεν μπόρεσαν ποτέ να φτιάξουν τεχνητό χρυσάφι. Όλες οι προσπάθειές τους στην καλύτερη περίπτωση κατέληγαν στον μπρούτζο. Και οι τραπεζίτες, οι οποίοι κάποτε τον στήριξαν όσο κανένας άλλος (πέραν των εκδοτών της διαπλοκής), τώρα τον διαβάζουν να περιγράφει τα αγαθά της αναδιάρθρωσης και του γυρίζουν την πλάτη.
Οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ μοιάζουν ισχυρότερος παράγοντας ανατροπής. Έχουν γερές διασυνδέσεις με πολλούς βουλευτές, τους οποίους κρατούν γερά με την ψήφο τους. Τους εμπιστεύονται οι οπαδοί τους. Δεν τους εμπιστεύεται όμως πια ο κόσμος. Έχουν τη δύναμη να κατεβάσουν τους διακόπτες της ΔΕΗ, να παραλύσουν τις συγκοινωνίες, να προκαλέσουν ακόμα περισσότερη σύγχυση και αναστάτωση στο δημόσιο τομέα, δεν έχουν τη δυνατότητα όμως να πείσουν για το αγαθό των προθέσεών τους. Και την αποτελεσματικότητα των πράξεών τους.
Τι απομένει; Τίποτα, δεδομένης της αδυναμίας της αντιπολίτευσης να πείσει ότι πρεσβεύει κάτι επί της ουσίας διαφορετικό.
Η χώρα εξαρτημένη από το ξένο χρηματοπιστωτικό σύστημα σε βαθμό που μόνο στις πρώτες μετεπαναστατικές δεκαετίες ή την περίοδο μετά την κατοχή γνώρισε, μοιάζει έρμαιο στην καταιγίδα. Από την οποία θα ξεφύγει μόνο όταν τεθούν εκτός παιχνιδιού οι σημερινοί υπαίτιοι.
__________________________________
* Ο Πατσίφικο ήταν Εβραίος τοκογλύφος πορτογαλικής καταγωγής με βρετανική υπηκοότητα. Το 1847, όταν μετά από ένα σοβαρό επεισόδιο ομάδα Αθηναίων προξένησε σοβαρές ζημιές στο σπίτι του, στου Ψυρρή, απαίτησε από την ελληνική κυβέρνηση τεράστια για την εποχή αποζημίωση, την οποία αρνήθηκε να καταβάλει. Προς συνδρομή του Πατσίφικο κατέπλευσε ο βρετανικός στόλος στον Πειραιά και επέβαλε ναυτικό αποκλεισμό με την απαίτηση να καταβληθεί το ποσό της αποζημίωσης, το οποίο ανερχόταν στο ποσό των 886.736 δραχμών και 57 λεπτών. Η υπόθεση έληξε το 1850 μετά από συμβιβαστική παρέμβαση των άλλων δυο προστάτιδων δυνάμεων Γαλλίας και Ρωσίας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου