Όταν ο Κώστας Καραμανλής αποφάσιζε να πάει στις εκλογές που θα έχανε, το φθινόπωρο του 2009, είχε δυο σταθερές κατά νου:
α) Ο προϋπολογισμός της χρονιάς δεν έβγαινε, καθώς ο Παπαθανασίου δεν μπόρεσε να συμμαζέψει τα σκόρπια οικονομικά του Αλογοσκούφη, ενώ ήδη φαινόταν αναγκαία η προσφυγή σε σκληρά μέτρα.
β) Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε δηλώσει δημοσίως (πρώτα οι συνεργάτες του και μετά και ο ίδιος), ότι δεν θα συναινούσε στην ανάδειξη προέδρου Δημοκρατίας για να προκαλέσει εκλογές, και ακολούθως ως κυβέρνηση θα πρωτοστατούσε στην επανεκλογή Παπούλια.
Γι’ αυτό φρόντισε εγκαίρως να παραγράψει με τις γνωστές-και συμφωνημένες από τα δυο κόμματα εξουσίας-συνταγματικές διαδικασίες τα όσα σκάνδαλα είχε φορτωθεί η κυβέρνησή του, και, όταν ήρθε η ώρα, επισκέφθηκε τον πρόεδρο και προκήρυξε εκλογές. Από εκείνη τη στιγμή μάλιστα, και μέχρι να μαζέψει τα προσωπικά του αντικείμενα από το Μέγαρο Μαξίμου, έγινε ο ειλικρινέστερος πρωθυπουργός που έχει περάσει από τον τόπο. Τουλάχιστον μεταπολεμικά. Μίλησε για την επερχόμενη λαίλαπα, για πάγωμα μισθών και συντάξεων, για αναμόρφωση (παραμόρφωση) του δημόσιου τομέα, αύξηση φορολογίας (την οποία είχε ξεκινήσει με τις έκτακτες εισφορές) και άλλα ουδόλως εύπεπτα και πολύ επώδυνα.
Αντιθέτως ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος είχε καταληφθεί από την αγωνία να αποκτήσει την όσο μεγαλύτερη διαφορά από τον αντίπαλό του, για να έχει και κοινοβουλευτική ομάδα με αντοχή στις διαρροές, είχε κηρύξει μια νέα σοσιαλιστική επανάσταση. Δεν εκστόμισε μόνο το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», αλλά υποσχόταν ανάπτυξη-την «πράσινη ανάπτυξη»-η οποία θα έφερνε νέες επενδύσεις και θα δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας, θα έδινε βάρος στην ενέργεια, θα καθιστούσε την Ελλάδα «Δανία του Νότου».
Αποδείχτηκε ένας από τους μεγαλύτερους ψεύτες πολιτικούς της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Τα γονίδια από τον πατέρα του και τον παππού του λειτούργησαν μέσα του πολλαπλασιαστικά. Όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε, είχε ήδη κατά νου τα δεσμά του ΔΝΤ, γι’ αυτό και σχεδόν αμέσως μετά την εκλογή του άρχισε τις συζητήσεις με τον φίλο του Ντομινίκ Στρος Καν. Τα εξαπτέρυγά του, με προεξάρχοντες τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου και τον Ανδρέα Λοβέρδο, ανέλαβαν να διαμορφώσουν κλίμα χρεωκοπίας στις διεθνείς αγορές, ενώ ο ίδιος έβαζε «το πιστόλι στο τραπέζι». Τελικά το πήραν οι δανειστές της χώρας και της το έβαλαν εκείνοι όπου νόμιζαν.
Τώρα, βρίσκεται αυτός στο αδιέξοδο. Το αδιέξοδο των δικών του επιλογών. Όλων των επιλογών. Των λόγων και των έργων. Και χωρίς να εκβιάζεται από κανέναν αντίπαλο, ετοιμάζεται για το ποτήρι της πικρής εκλογικής ήττας. Μιας ατιμωτικής ήττας, ανεξαρτήτως της έκτασης που μπορεί να πάρει. Με μικρή ή μεγάλη διαφορά. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει απλώς υποστεί τη γνωστή φθορά της εξουσίας. Έχει αποτύχει υποσχόμενος τα αντίθετα από όσα επονείδιστα σχεδίαζε. Έχει ατιμάσει την πατρίδα, της οποίας λέει ότι είναι γόνος. Έχει οδηγήσει βαθιά στην απελπισία τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας. Όλες. Από τον κόσμο της εργασίας μέχρι τους επαγγελματίες και επιχειρηματίες. Έχει διαγράψει με μαύρο μελάνι το μέλλον της νέας γενιάς. Έχει στερήσει τους απόμαχους τη στοιχειώδη ασφάλεια της σύνταξης και της περίθαλψης.
Κλείνει δημόσιους οργανισμούς, κλείνει εργοστάσια, επιχειρήσεις και καταστήματα. Κλείνει νοσοκομεία. Κλείνει σχολεία.
Δεν είναι αποτυχία η πολιτική του. Είναι καταστροφή. Τέτοιων διαστάσεων που μόνο μια πολεμική περιπέτεια συνοδευόμενη από ήττα και διάλυση της κοινωνίας και της πολιτικής μπορούσε να αποφέρει. Γι’ αυτό και η ανάταση θα αργήσει. Με όσα νέα δεινά συνεπάγεται αυτή η αργοπορία.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου