Ένας γενναίος παπάς κι ένα πρότυπο ζωής

Σειρά αντιδράσεων προκάλεσε στα ΜΜΕ τις ημέρες που πέρασαν, η αίτηση του μητροπολίτη Καλαβρύτων  Αμβροσίου να επισκεφθεί στις φυλακές Κορυδαλλού τον Νίκο Ντερτιλή, τελευταίο στρατιωτικό κρατούμενο, μετά και τον θάνατο του Δ. Ιωαννίδη. 
Μάλιστα ο γενναίος Μητροπολίτης Καλαβρύτων, αδιαφορώντας για τις σίγουρες εις βάρος του επιθέσεις, τον χαρακτηρίζει ως «πολιτικό κρατούμενο» και «πρότυπο ζωής».

Στην επιστολή του ο κ. Αμβρόσιος πλέκει το εγκώμιο του Ντερτιλή. Παραπονείται ότι δεν του έχει δοθεί άδεια ως τώρα ώστε να επισκεφθεί «τον γενναίο Έλληνα αδελφό μας στο δεσμωτήριό του, κατ’ εφαρμογή του λόγου του Θεού. Θα ήθελα να του σφίξω το χέρι και να τον συγχαρώ διά ζώσης φωνής μόνο και μόνο διότι παραμένει πιστός στις αρχές του καθ’ ον χρόνο θα ηδύνατο με μιαν υποκριτικήν δήλωση μετανοίας να έχει κερδίσει την ελευθερίαν του.
Άνθρωποι οι οποίοι έχουν αρχές και δεν τις θυσιάζουν αποτελούν πρότυπα ζωής. Ακόμη και τότε που οι αρχές των δεν γίνονται αποδεκτές από την πλειονότητα ενός λαού».

Είχα την ευκαιρία, κατά την διάρκεια της 6μηνης (και κάτι παραπάνω) θητείας μου στον Κορυδαλλό να γνωρίσω από κοντά και να συζητήσω αρκετά με τον στρατηγό Ν. Ντερτιλή. Δεν τόλμησα ποτέ να του πω, αυτά που θα γράψω εδώ, διότι θα με έκανε να αισθανθώ άσχημα εάν πίστευε ότι προσπαθούσα να τον ... κολακέψω. Δεν είναι μάλιστα και άνθρωπος ο οποίος θα επέτρεπε κάτι τέτοιο.

Πρόκειται όμως για έναν άνθρωπο, ο οποίος πραγματικά δεν ανήκει σε αυτήν εδώ την εποχή. Την εποχή της διαφθοράς, του συγκρητισμού, των συναλλαγών και των μεταστροφών. Δεν θα μπορούσε ποτέ να ευτυχήσει σήμερα. Και φυσικά ούτε και την ιστορική περίοδο κατά την οποία έδρασε. Όπως ο ίδιος μου είχε πει, δεν χάρηκε ποτέ στην ζωή του κρεβάτι. Πιο πολύ κοιμόταν στο χώμα, στους διαφόρους πολέμους στους οποίους συμμετείχε. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος θα ταίριαζε πιο πολύ σε έναν προηγούμενο αιώνα, όταν οι εχθροί σου ήταν απέναντί σου και όχι στο πλάι σου ή δίπλα σου. Μου έλεγε πως τιμούσε, στον εμφύλιο τους κομμουνιστές όταν αυτοί ήταν “καλά ντουφέκια” και πως – ίσως θυμώσει που το γράφω αυτό – άφηνε τις γυναίκες το βράδυ να “δραπετεύσουν”, για να μην καταλήξουν σε κάποιο απόσπασμα ή σε κάποιο χώρο φυλάκισης.

Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έκανε φυλακή στο ίδιο μέρος με τον πατέρα του, στις φυλακές Αιγίνης. Γνήσια επαναστάτης, που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για υλικά αγαθά. Ένα εξοχικό είχε, αυτός που πέταξε τους Τούρκους στην Κύπρο στην θάλασσα και ούτε τον ένοιαζε όταν το μεταπολιτευτικό κράτος του το κατείσχε και αυτό.

Ο Ντερτιλής παρόλο που τιμά την στολή του, δεν είναι στρατιωτικός. Είναι Καπετάνιος. Ξέρετε, με αυτή την έννοια όχι του καραβιού, αλλά των καπεταναίων της κλεφτουριάς της τουρκοκρατίας. Για ένα πείσμα, προτιμά να μείνει μέσα στην φυλακή για πάντα. Είμαι από αυτούς που ποτέ δεν θα γράψουν για την “αποφυλάκισή” τους. Γιατί; μου το εξήγησε ο ίδιος. Ότι μένει μέσα εκτελώντας την τελευταία του αποστολή. Ποια είναι αυτή; Να τους ντροπιάσει πεθαίνοντας μέσα στον Κορυδαλλό, έχοντας σπάσει ήδη το ρεκόρ του Μαντέλα ως πολιτικού κρατούμενου. 37 – πάμε στα 38 – χρόνια μέσα στην φυλακή. Ποιός άλλος έχει μείνει τόσο; Δεν θα ήθελα να του στερήσουν το δικαίωμα της επιλογής αυτής που έχει κάνει στην ζωή του, με πολιτικάντικους και νομικίστικους τρόπους.

Και από την άλλη ένας εξίσου γενναίος παπάς. Ο Αμβρόσιος, ο οποίος έσπασε τα ταμπού της πολιτικής ορθότητας που ήθελαν έναν 87χρονο ξεχασμένο μέσα σε ένα κελί. Όπως ο Ντερτιλής είναι καπετάνιος έτσι και ο Αμβρόσιος είναι παπάς. Χωρίς να έχουν ανάγκη από τίτλους, αστέρια και ποιμαντορικές ράβδους. Αρχετυπικά πρότυπα και οι δύο τους. Ο ένας για ένα γινάτι μέσα στην φυλακή 37 χρόνια και ο άλλος τα βάζει με όλους και με όλα για αυτό που πιστεύει σωστό. Αυτοί δυστυχώς είναι οι άντρες που δεν έχει η Ελλάδα πια. Ή και που αν τους έχει κρύβονται για να μην προκαλέσουν τον όχλο της μετριότητας που θα πέσει να τους κατασπαράξει. Νιώθω υπερήφανος που τους έχω γνωρίσει και τους δύο τους.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ