Περί αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα

Του Νίκου Χιδίρογλου 

Το αντι-, δεν θεωρώ ότι ταιριάζει σε γνωστικούς. Για να απορρίψεις μια λογική, μια πρακτική, μια ιδέα ή και μια ολόκληρη κοσμοθεωρία ακόμα, πρέπει να έχεις να αντιτάξεις κάτι δικό σου, που να εμπεριέχει όμως και ουσία. Στην Ελλάδα, από αντι-, πάμε καλά. Τα συναντάμε πολύ στην αριστερά. Ξέρει αυτή... Αποκαλεί τους απέναντί της «αντιδραστικούς», αλλά από αντίδραση η αριστερά, άλλο πράγμα...

Και πάμε εκεί που θέλω να καταλήξω: στον αντιαμερικανισμό, αυτόν που ο Jacques Julliard αποκάλεσε τον «σοσιαλισμό των ηλιθίων». Στην Ελλάδα, αποτελεί διαχρονικό στοιχείο, ιδιαίτερα διακριτό στην πολιτική ρητορική πολλών. Με λίγα λόγια, «πουλάει». Με ορθολογιστικά κριτήρια: πρέπει να είμαστε με τους Αμερικανούς όταν μας συμφέρει (δηλαδή μάλλον... ποτέ!) και απέναντι από αυτούς, όταν δεν μας συμφέρει. Βάσει πάντα των εθνικών μας προτεραιοτήτων και συμφερόντων. Και μπορεί το παραμύθι που μηρυκάζουν κάποιοι περί ενσωμάτωσης της χώρας μας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, που μας δεσμεύει, να «πουλάει» πολύ, όμως, ας το αφήσουν οι προπαγανδιστές του κατά μέρος. Άλλοθι της πολιτικής δειλίας τους αποτελεί και τίποτα παραπάνω. Τα γεωπολιτικά δεδομένα έχουν άλλωστε αλλάξει πολύ από την εποχή που ειπώθηκε το «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Εδώ και μέρες τώρα, πολλοί ασχολούνται, κυρίως στο διαδίκτυο καθώς ο συστημικός Τύπος σφυρίζει αδιάφορα, με τα απίστευτα καμώματα της εν Αθήναις πρεσβείας των ΗΠΑ. Μια οι διαρροές από τα Wikileaks, που αναδεικνύουν ανεπίτρεπτες διαπλοκές και απρέπειες, μια οι εισαγγελικές έρευνες για τις υποκλοπές, μία το ένα, μία το άλλο, όλα αναδεικνύουν μια μεγάλη αλήθεια: η αμερικανική πρεσβεία, δεν σταμάτησε ποτέ σε αυτόν τον τόπο να πρωταγωνιστεί αρνητικά, να παρεμβαίνει ωμά και απροκάλυπτα στις εξελίξεις, χειραγωγώντας τις μάλιστα κατά το χειρότερο τρόπο. Βρήκε βέβαια και τα κάνει...

Η υπόθεση των υποκλοπών, είναι όντως κραυγαλέα. Όπως κραυγαλέα είναι και η σιωπή του Τύπου, ελληνικού και διεθνούς. Τελικά, δεν θέλει πολύ... Το αντι-, εδώ στην Ελλάδα το διαμορφώνουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί. Το αστείο είναι ότι, ο εκ δεξιών αντιαμερικανισμός που διαμορφώνεται πλέον εδώ, με αποκλειστική ευθύνη, το ξαναλέω, της ίδιας της πρεσβείας των ΗΠΑ, είναι κατά πολύ χειρότερος του μονότονου και ιδεοληπτικού αντιαμερικανισμού της κομουνιστικής αριστεράς. Και αυτό γιατί πολλοί επιτέλους κατάλαβαν με ποιους «έπαιζε» και «παίζει μπάλα» η πρεσβεία.

Με λίγα λόγια: οι Αμερικανοί έστησαν εδώ το ΠΑΣΟΚ και την κυριαρχία του, με σκοπιμότητα την απορρόφηση της αριστερής διαμαρτυρίας και ψήφου (το έκαναν με το SPD στη Γερμανία μεταπολεμικά και με το PS στην Πορτογαλία, μετά την Επανάσταση των Γαρυφάλλων) από ένα καθ' όλα «αστικό» κόμμα, που άλλαζε μανδύες συνεχώς, προσαρμοζόμενο στα δεδομένα κάθε εποχής. Σημειωτέον ότι στις (μετά ντοκουμέντων) αποκαλύψεις στον «ΕΚ» πριν ένα χρόνο του δημοσιογράφου Γιώργου Λεονταρίτη για τη χρηματοδότηση του ΠΑΣΟΚ από τον Ροκφέλερ (από το 1974!), ουδείς εκ της Ιπποκράτους απάντησε ποτέ...

Οι του ΠΑΣΟΚ ωφελήθηκαν λοιπόν διαχρονικά και πολλαπλά από τις ΗΠΑ. Ας μην σοκάρονται λοιπόν τώρα με τις απρέπειες που εμπεριέχονται στα τηλεγραφήματα της πρεσβείας κατά των στελεχών του, αλλά και τις αποκαλύψεις, που απαξιώνουν το κυβερνών κόμμα. Άλλωστε, ήξεραν ανέκαθεν οι της κυβέρνησης με ποιους μιλούσαν... Πλέον, έχουν να αντιμετωπίσουν και κάποιους δικούς τους, όσους ξέμειναν και είναι φορείς ακόμα της λογικής του Ανδρέα Παπανδρέου, που ξύνουν αμήχανοι το κεφάλι τους και αναρωτιούνται γιατί ακριβώς «αγωνίστηκαν». 

Ας ρωτήσουν στην πρεσβεία των ΗΠΑ.