Μνημόσυνο - Δύο χρόνια μετά

Γράφει ο Γιάννης Ζωγράφος*
Γνωστό τοις πάσι ότι τα τελευταία δύο χρόνια - από τότε που μπήκαμε στο διαβόητο «μνημόνιο»- γίναμε μάρτυρες στη χώρα μας, ενός αξιοσημείωτου τουλάχιστον ιδεολογικού φαινομένου, που και οι πιο ευφάνταστοι από εμάς, δύσκολα θα μπορούσαν να προβλέψουν: Την ανίερη...σύγκληση απόψεων μεταξύ της «καθ' ημάς Δεξιάς» και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, σε σχέση με την αντιμετώπιση των «δανειστών». Θυμίζω εν τάχει: «Κήρυξη του χρέους ως επαχθούς», «έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή», δάνειο από τους Κινέζους ή τους Ρώσους, ακόμα και έξοδο από την Ε.Ε...
Γνωστό επίσης ότι συλλήβδην όσοι υποστήριζαν μια μετριοπαθέστερη διαχείριση της κρίσης, κατηγορήθηκαν περίπου ως μειοδότες, εθελόδουλοι, γερμανοτσολιάδες και άλλα ευχάριστα. Όλα αυτά θα ήταν άκρως σοβαρά και θα έχριζαν εμπεριστατωμένης απάντησης, αν δεν είχε σπεύσει ο Τσίπρας σε μια από τις πρόσφατες ομιλίες του να σημειώσει ότι αποτελεί «πατριωτικό καθήκον» των Ελλήνων να αποτινάξουν το «μνημόνιο»! Η δήλωση αυτή, έγινε πριν εκείνη για την οποία έψεγε τους ιδεολογικούς του προπάτορες, τους κομμουνιστοσυμμορίτες δηλαδή, που παρέδωσαν τα όπλα τους στη Βάρκιζα, αντί να συνεχίσουν το «πατριωτικό καθήκον» τους (προφανώς) να μετατρέψουν την Ελλάδα σε Αλβανία.
Η παράθεση των ανωτέρω δηλώσεων και απόψεων έγινε για ένα και μόνο σκοπό. Να καταστεί σαφές σε όσους αδυνατούν ακόμα και σήμερα να συνειδητοποιήσουν, ότι όταν οι αριστεροί αναφέρονται σε «πατρίδα» και «καθήκον», δεν εννοούν κατ' ανάγκη το ίδιο που εννοούμε εμείς. Και ακόμα χειρότερα, τις περισσότερες φορές, εννοούν ακριβώς το αντίθετο, από αυτό που εννοούμε εμείς!
Ένα πράγμα για το οποίο δεν μπορεί να τους ψέξει κανείς, είναι πάντως η ιδεολογική τους ασυνέπεια. Αυτοί- αντίθετα από εμάς- όταν λένε κάτι όχι μόνο το εννοούν, αλλά και το επιδιώκουν και δεν το ξεχνάνε. Οι επίγονοί τους, αριστεροί εντός και εκτός κοινοβουλίου, αναρχικοί, διεθνιστές και λοιπές «δημοκρατικές δυνάμεις», μετά από 60 και πλέον έτη, συνεχίζουν να φέρουν βαρέως τον «ιστορικό συμβιβασμό» με τους αντιπάλους τους, έστω κι αν οι τελευταίοι για να «αποενοχοποιηθούν», τους προσέφεραν τη χώρα ώστε να την αλώσουν με όλους τους τρόπους. Πνευματικά, ηθικά, κοινωνικά και οικονομικά. Αλήθεια, κανένας μας δεν αναρρωτήθηκε τι είναι αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν όταν δηλώνουν πως είναι «πατριωτικό καθήκον» μας να διώξουμε τους δυνάστες;
Δυο χρόνια μετά λοιπόν, η οικονομική κατάσταση, αντί να έχει ξεκαθαρίσει, είναι ακόμα πιο περίπλοκη. Και μόνο το άθλιο «μνημόνιο» δεν είναι το μόνο υπεύθυνο: Γερμανοί και Ολλανδοί έχουν πλέον καταλήξει ότι το τεράστιο χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί ποτέ και προτείνουν «κούρεμα». Η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα και ο Άκερμαν αντιδρούν, οι Γάλλοι, οι πλέον εκτεθειμένοι (με 56 δις Ευρώ) σε ελληνικά ομόλογα, επιφυλάσσονται, η Ουάσιγκτον προτρέπει ο Ευρωπαικός Μηχανισμός Σταθερότητας να λειτουργήσει όπως η FED στις ΗΠΑ (να τυπώσει νόμισμα δηλαδή), ενώ η Μέρκελ και ο Σαρκοζί συγκρούονται με τον Μπαρόζο, επειδή προτιμούν τον Βέλγο Ρομπάι ως επικεφαλής του οικονομικού διευθυντηρίου.. 

Αυτά όλα δεν σημαίνουν ασφαλώς ότι η καταχρηστική σύμβαση που υπέγραψε ο εντολοδόχος Παπανδρέου με τους δανειστές είναι επωφελής για την Ελλάδα, αλλά τουλάχιστον μαρτυρούν αδιάψευστα ότι αυτό που βιώνουμε ως κρίση στην Ελλάδα, δεν λύνεται με αριθμητική πρώτης δημοτικού (πρόσθεση- αφαίρεση), ούτε με μανιχαϊστικούς αφορισμούς. Πολύ περισσότερο όταν στην Ευρώπη, άρα και στην Ελλάδα μοιραία, διακυβεύονται πολύ περισσότερα από ένα «χρέος» ή μια καθυστερημένη πίστωση. Και προφανώς είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι με την απάντηση «δεν πληρώνω- καταγγέλλω- τυπώνω δραχμή ή μνα- βγαίνω από την ΕΕ» και άλλα τέτοια, απαντάει πειστικά στην εξίσωση της κατάπτυστης παγκοσμιοποίησης, των πολυεθνικών ή των γεωστρατηγικών παιχνιδιών που παίζονται στην περιοχή μας.
Δύο χρόνια μετά, γίναμε σοφότεροι σε σχέση με πράγματα που νομίζαμε ότι κατείχαμε ως αυτονόητα, μέχρι πρότινος: Καμία λύση δεν είναι πανάκεια, έστω και αν την πιστεύαμε για λόγους «ιδεολογικής καθαρότητας», κανένας δεν είναι αναγκαστικά «πατριώτης» επειδή το επικαλείται ενώ οι άλλοι είναι «προδότες», κανείς δεν γνωρίζει αν η οικονομική συνταγή του τελικά θα «τρώγεται» όταν σερβιριστεί και κυρίως, κανείς δεν ξέρει τι είναι εκείνο που αν και έχει συμφωνηθεί, ΔΕΝ ανακοινώνεται, μέχρι τα συμβαλλόμενα μέρη να έχουν σίγουρη την εφαρμογή του.
Δύο πράγματα είναι όμως σίγουρα: Ότι μια ελληνική χρεωκοπία που είναι άκρως πιθανή, θα γίνει ΜΟΝΟ εντός Ευρώ και ότι όποια και να είναι η επόμενη κυβέρνηση, θα υποχρεωθεί να εφαρμόσει όσα έχουν συμφωνηθεί, τουλάχιστον μέχρι το 2014. Για όλα τα υπόλοιπα, μπορούμε να συνεχίσουμε, όπως πάντα, να διαφωνούμε μεταξύ μας. Άλλωστε, αυτή δεν λένε ότι είναι η «πεμπτουσία της ...δημοκρατίας» (τους);
_________________________
*Δικηγόρος- ΜΔΕ Ποινικού Δικαίου Επιστ. Συνεργάτης στη Β.τ.Ε