Όλα αυτά βέβαια έγιναν με χρήματα όχι εγχώρια, όχι από πόρους που παρήγαγε τόπος μας δεδομένου ως γνωστό ότι η παραγωγή και ειδικά η βιομηχανική αν και υπήρχαν οι προϋποθέσεις, ποτέ δεν ευδοκίμησε αφού τόσο οι πολιτικοί αλλά και οι εργατοπατέρες γνωστοί ως συνδικαλιστές προκειμένου και αυτοί να δικαιολογήσουν την «ύπαρξή» τους στο μόνο που εξειδικεύονταν ήταν η δημιουργία αντίδρασης προκειμένου να «πληγεί» η πλουτοκρατία, δηλαδή η εργοδοσία, δηλαδή ο εργοδότης τους που τους πλήρωνε τους μισθούς για να συντηρήσουν τις οικογένειές τους.
Απεργίες λοιπόν με το παραμικρό, μέχρι να κλείσουν οι επιχειρήσεις και ας πλήρωναν τις συνέπειες οι εργαζόμενοι και όχι οι κηφήνες εργατοπατέρες που είχαν εξασφαλισμένη την πολλαπλή αμοιβή τους και το όραμα της «εισόδου» τους στη Βουλή.
Η λειτουργία λοιπόν του κράτους γινόταν με δανεικά χωρίς καν να λαμβάνεται υπόψη ότι τα δανεικά κάποτε επιστρέφονται.
Ίσως γιατί η εξόφληση θα γινόταν από άλλους και όχι από αυτούς που τα πήραν.
Με την ανάπτυξη της Ε.Ε. και την εφαρμογή της πολιτικής των χαμηλών επιτοκίων οι τράπεζες βρέθηκαν να διαχειρίζονται μεγάλα κεφάλαια που μπορούσαν να αντλήσουν με χαμηλό κόστος από την ΚΤΕ και να διαθέσουν σε δάνεια με πολύ υψηλότερο επιτόκιο για θεραπεία «κάθε νόσου και κάθε μαλακίας».
Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκαν διάφορα «προϊόντα» δανείων, στεγαστικά, καταναλωτικά, επισκευαστικά, φοιτητικά, διακοπών, πρώτης κατοικίας, μόνο τελευταίας κατοικίας δεν πουλήθηκαν.
Το καταναλωτικό κοινό ξεκινώντας από τους «σίγουρους» μισθωτούς του δημόσιου τομέα, βολεμένο με τους μισθούς του προγραμμάτισε τη ζωή του, υπολογίζοντας τόσο για τη δόση του δανείου, τόσο για τα φροντιστήρια των παιδιών, τόσα για τη δόση του αυτοκινήτου, τόσα για τα έξοδα του φοιτητή και όλα πήγαιναν σύμφωνα με το πρόγραμμα, ώσπου…
Ήρθε η ώρα της επιστροφής των δανεικών.
Το κράτος καλείται να επιστρέψει τις οφειλές που έχει υπογράψει.
Και αρχίζει να αναδύεται και να φαίνεται η εγκληματική κακοδιαχείριση των οικονομικών της χώρας από τους κατά καιρούς εκλεγμένους -λόγω δημοκρατίας – οικονομικούς φωστήρες και προστάτες του δημοσίου συμφέροντος.
Τα οικονομικά αποθέματα των ταμείων που υπήρχαν κατατεθειμένα στη Τράπεζα της Ελλάδος έστω και άτοκα, μέχρι τότε επαρκούσαν να καλύπτουν τις ανάγκες της συνταξιοδότησης των μελών τους.
Με «σοφή» (ή πονηρή;;) απόφαση των κυβερνητικών ανίκανων (ή δόλιων) φωστήρων δρομολογήθηκε η τοποθέτησή τους στο χρηματιστήριο για να «αβγατίσουν» και να τσοντάρουν με τη σειρά τους στο μεγάλωμα της γνωστής «φούσκας», ενώ άλλα δρομολογήθηκαν σε «δομημένα» ομόλογα, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν εκμηδενισθεί και να υπάρχει αδυναμία καταβολής των συντάξεων και της περίθαλψης σε χιλιάδες συνταξιούχους που μια ζωή πλήρωναν υποχρεωτικές εισφορές για να τους απαγορευτεί να απολαύσουν όλα όσα δικαιούνται και τους εξασφαλίζει το ουσιαστικά καταργημένο από τους σημερινούς «ηγέτες» Σύνταγμα.
(Κρίμα και αίσχος στους συνταγματολόγους που επανδρώνουν τη κυβέρνηση).
Βέβαια εκτιμώ και πιστεύω ότι κάποτε θα πρέπει οι αρχές που είναι επιφορτισμένες με την τήρηση των Νόμων και του Συντάγματος να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αναζητήσουν τους κατά καιρούς υπεύθυνους όλων αυτών των άνομων και παράνομων ενεργειών και να τους καταλογίσουν όσα τους αρμόζει. Και οι ποινές να είναι ανάλογες .
Τέλος πάντων, πάμε παρακάτω:
Φάνηκε λοιπόν ότι όλο αυτό το σαθρό οικοδόμημα που δημιουργήθηκε από την ίδρυση του κατ ευφημισμόν σοσιαλιστικού κόμματος ΠΑΣΟΚ, η στη συνέχεια διαβίωση των πολιτών κάτω από την διακυβέρνησή του αλλά και του άλλου πόλου του δικομματισμού της ΝΔ, ήταν και αυτό μια «εικονική πραγματικότητα», ένα παιχνίδι «Μονόπολυ», μια «φούσκα» που τώρα έσκασε, και με αυτό το σκάσιμο φάνηκε η «μεγαλοπρέπεια» του σάπιου πολιτικού συστήματος, η μεγαλειώδης ανικανότητα των αυτοπροβαλλόμενων «εθνοσωτήρων», η αμετροέπεια σε όσα μέτρα κλήθηκαν να ψηφίσουν και να μη εφαρμόσουν γιατί απλά δεν ήθελαν να στενοχωρήσουν τα «παιδιά» τους, το «στράτευμα» που είχαν διορίσει όλα αυτά τα χρόνια και είχαν δημιουργήσει τα τεράστια ελλείμματα.
Έτσι λοιπόν στράφηκαν στα εύκολα θύματα τους λοιπούς εργαζόμενους σε ιδιωτικό τομέα, στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους καθώς και στις μικροεπιχειρήσεις.
Αλλεπάλληλες φορολογικές επιδρομές που προς τα έξω αναφέρονται σαν «θυσίες» του λαού ενώ στην ουσία είναι απάνθρωπα χαράτσια γιατί ως γνωστό η θυσία είναι η εθελούσια στέρηση κάποιου αγαθού, μια προσφορά και όχι η επιβεβλημένη και καταχρηστική φορολογία, ο κεφαλικός φόρος (= χαράτσι).
Αντί να μειωθεί λοιπόν ως όφειλε το δημόσιο χρέος αυξάνεται, χιλιάδες μισθωτοί και συνταξιούχοι οδηγούνται στην εξαθλίωση, ενώ χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο.
Και πώς να μη αυξάνονται οι δημόσιες δαπάνες όταν τόσο ο πρωθυπουργός όσο και οι υπουργοί για να «λειτουργήσουν» πρέπει να απασχολούν στρατιές «ειδικών συμβούλων» με παχυλούς μισθούς, λες και δεν υπάρχει στους ίδιους κοινός νους να τον βάλουν να δουλέψει έστω λίγο. Όχι υπερωριακά.
Συνέπεια η στέρηση εσόδων σε φόρους, μισθούς και εισφορές σε ασφαλιστικά ταμεία, ύφεση στην αγορά και αύξηση των κρατικών εξόδων επί πλέον με επιδόματα ανεργίας.
Και όσο αυξάνονται οι φόροι με την πρόρρηση ότι «το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης προσδοκά έσοδα» τόσο τα έσοδα να μειώνονται και το επιτελείο να μένει με την προσδοκία στο χέρι.
Φτάσαμε δε σήμερα στο σημείο με την αλόγιστη, ανίκανη, αναποτελεσματική διακυβέρνηση να έχει περιπέσει ολόκληρη η χώρα και ένας λαός σε παγκόσμια ανυποληψία, να εξαλείφεται το κύρος της και να καθίσταται επισφαλής η εθνική κυριαρχία από αυτούς που εκ του συντάγματος έχουν την υποχρέωση να την διαφυλάττουν.
Πολύ φοβούμαι ότι το επόμενο βήμα στη ματωμένη αυτή πορεία μας θα είναι η εκάστοτε κυβέρνηση στο εξής να είναι δοτή και όχι εκλεγμένη.
Δεδομένου ότι το χρήμα δεν έχει χρώμα ή πατρίδα και οι δανειστές δεν έχουν έλεος (όρα Σάϋλωκ), θα αξιώσουν να μας κυβερνάνε αυτοί με δικό τους πρωθυπουργό και δικούς τους υπουργούς πιο ικανούς στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, ώστε να ελέγχουν το οικονομικό αλισβερίσι και να είναι σίγουροι πως θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω.
Δεν θα πρέπει λοιπόν να μας ξενίσει το γεγονός να δούμε το γνωστό μας κύριο Τόμσεν καθότι γνώστης των πεπραγμένων, στη θέση του ΓΑΠ ή ακόμα και να αλλάξει η ονομασία της χώρας προκειμένου να μη προσβάλλεται το όνομα της χώρας που γέννησε τη δημοκρατία και τον πολιτισμό μα μεταλλαχτεί σε κάτι με κατάληξη ..ιστάν και το «Ελλάδα» να περάσει στη ιστορία σαν εγκυκλοπαιδική μόνο αναφορά, σαν λήμμα (μια φορά και ένα καιρό.) αλλά και εμείς να πάψουμε να προβληματιζόμαστε κάθε φορά στις κάλπες ποιον θα ψηφίσουμε, ποιος έχει «όνομα βαρύ σαν ιστορία», ποιον είδαμε τελευταία στην τηλεόραση, ποιος μας έταξε λαγούς με πετραχήλια, ποιος μας είπε ότι «λεφτά υπάρχουν» αλλά δεν μας είπε που, δηλαδή δεν θα ξαναβγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας.
Μέχρι τότε οι δικοί μας κυβερνήτες απλά εξελίσσονται σε «τσουτσέκια» των δανειστών, να βάζουν όλο και περισσότερους φόρους, και να τιμωρούν τους φοροφυγάδες, φοροκλέφτες και καταχραστές του δημοσίου με μόνη την απειλή ότι θα δημοσιευτούν τα ονόματά τους.
Και τι έγινε αν διαβάσουμε τα ονόματά τους;; Χέστηκε η φοράδα στ αλώνι !!
Τα λεφτά γιατί δεν τα παίρνετε;;; Αυτό είναι το ερώτημα.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου