Καθ’ οδόν σκεφτόμουνα πως οι πρώην σωτήρες μας μεταπήδησαν, φυσικά μετά τον θάνατό τους, από ήρωες σε πρόσωπα χωρίς εκτίμηση, χωρίς θαυμασμό.
Κι όμως πριν λίγο, όταν όλοι απολαμβάναμε...-άλλος λίγο, άλλος πολύ, άλλος παρά πολύ- τα καλά και συμφέροντα, τους λατρεύαμε, τους είχαμε όχι Θεούς αλλά ημίθεους και βάλε, κατά τον Χάρι Κλιν, και είχαμε καρφιτσωμένη τη φωτογραφία τους στο πέτο μας και την αφίσα τους πάνω από το προσκέφαλο μας.
Μέχρι και τα παιδιά μας βαφτίζαμε Κώστα και Ανδρέα και Ευάγγελο, και ένα σωρό άλλα ονόματα πρώην λατρεμένων μας πολιτικών.
Τώρα, που αποκαλύφθηκε ότι μας ποτίζανε δανεικό χόρτο και ζητιανεμένο ψωμί και μας καταχρέωσαν και μας εξευτέλισαν και μας βούτηξαν στο βούρκο και στην κόλαση και μας αφαίρεσαν το δικαίωμα να χαμογελούμε, τώρα ντρεπόμαστε και τα ονόματά τους ακόμα να προφέρουμε. Πάνε και οι Εθνοσωτήρες, πάνε και τα προσκυνήματα.
Μόνο ένα έμεινε για να σβήσουν οριστικά από την μνήμη των πολιτών: Η αποκαθήλωση τους από τους τοίχους.
Τα Δημοτικά Συμβούλια ας αποφασίσουν με κρύο αίμα αν πρέπει να διατηρήσουν ονόματα προσώπων που εργάσθηκαν για το.. καλό των δικών τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε βάρος της μοίρας των πολιτών και της τύχης της πατρίδας μας.
Και ας προτιμήσουν να ονομάσουν τους δρόμους αυτούς ανώνυμες οδούς, παρά τη διατήρηση ονομάτων που μόνο πόνο και δυστυχία μας προσφέρουν.
Και εμείς θα ξέρουμε ότι όπου θα υπάρχει ανώνυμη οδός θα κρύβεται από πίσω ένας πολιτικός που τον λατρέψαμε και τραγικά μας πρόδωσε.
Αυτοί που πέρασαν και μας πότισαν δάκρυα, δεν γνώριζαν ότι είναι φτωχή η μνήμη μόνο όταν δουλεύει προς τα πίσω. Και εμείς δεν μπορούμε να ζούμε με πισωγυρίσματα.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου