Υπογραφής το... ανάγνωσμα

Σε μια Ευρώπη που βλέπει τα επιτόκια δανεισμού της μιας χώρας μετά την άλλη να αγγίζουν... άπαρτες ψηλές κορφές και η ανάγκη λήψης άμεσων αποφάσεων όχι απλά για τη σταθερότητα αλλά για την ίδια την υπόσταση της Ευρωζώνης, να είναι επιτακτική, το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι η ενυπόγραφη επιβεβαίωση, αυτού που ήδη έχει συντελεστεί! Της στήριξης των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου για το «κούρεμα» του Ελληνικού χρέους (με τις θετικές και τις αρνητικές επιπτώσεις που αυτή περιλαμβάνει) και τη συμφωνία σε ένα πλαίσιο δράσεων...που προκύπτουν από αυτή. Όμως οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι μοιάζει να αναζητούν ένα άλλοθι στη μέχρι σήμερα ασκούμενη πολιτική, λες και οι Ελληνικές υπογραφές θα καθαγιάσουν μια οικονομική συνταγή που αποδείχτηκε, από τα αποτελέσματα της, αναποτελεσματική.
Η μόνιμη επωδός ότι η Ελληνική κυβέρνηση δεν προώθησε με την απαιτούμενη ταχύτητα τις μεταρρυθμίσεις ισχύει σε ορισμένα ζητήματα όπως οι αποκρατικοποιήσεις (αφήνοντας να απαξιωθούν πλήρως οι αξίες), ή οι μειώσεις κρατικών δαπανών (υπό το φόβο εσωκομματικών έριδων), λησμονούμε όμως ότι ήδη έχει προωθηθεί μια επίπονη αλλαγή στο ασφαλιστικό και έχουν εισαχθεί πρωτόγνωροι περιορισμοί εργασιακών δικαιωμάτων.
Επίσης παραβλέπεται το γεγονός ότι διαρθρωτικές αλλαγές όπως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων έχουν δυνητική δυναμική αύξησης του ΑΕΠ κατά 1-2 % σε βάθος χρόνου, άρα ακόμα κι αν είχαν ολοκληρωθεί άμεσα, οι θετικές συνέπειες δεν θα ήταν ακόμα ιδιαίτερα ορατές. Εκτός κι αν κάποιοι θεωρούν ότι ο φετινός διπλασιασμός της ύφεσης και η συνέχιση της και το 2012 (αντί της ανάπτυξης που προέβλεπαν μέχρι πριν λίγους μήνες), θα είχε καταπολεμηθεί αποκλειστικά με αυτές τις κινήσεις.
Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι οι Τροϊκανοί προσπαθούν συνεχώς και σε όλους τους τόνους να μας πείσουν, ότι η υπερφορολόγηση και οι οριζόντιες περικοπές εισοδημάτων δεν είναι δικές τους προτάσεις, αλλά κυβερνητικές επιλογές. Αν όντως ίσχυε αυτό, τι τους ενοχλεί ακόμα κι η αναφορά στην επαναδιαπραγμάτευση όρων του μνημονίου;
Αν οι δημοσιονομικοί στόχοι και το γενικό πλαίσιο δράσης είναι κοινώς αποδεκτά και οι ίδιοι έχουν παραδεχτεί ότι οι μεγάλες αποκλίσεις στα αποτελέσματα οφείλονται και στην προσπάθεια τους να εκτελέσουν ένα πρόγραμμα βασισμένο σε πρότυπα οικονομιών με διαφορετική διάρθρωση από την Ελληνική, τι νόημα έχει η άτεγκτη εμμονή σε αυτό; Όταν η ανάπτυξη είναι πλέον συνολικό ζητούμενο σε μια Ευρώπη που αγγίζει ταχύτατα νέα υφεσιακά πεδία, ποιον εξυπηρετεί η επιμονή σε μονοδιάστατες αντιλήψεις;
Η εποχή μόνο για ασκήσεις πολιτικής επικυριαρχίας και άγονους λεονταρισμούς δεν προσφέρεται. Οι υπογραφές μπορεί να εμπεριέχουν έναν συμβολισμό που θεωρούν ανακουφιστικό στις Βρυξέλλες αλλά δεν αρκεί για να δώσει αμετάκλητη απάντηση, ούτε στο Ελληνικό ούτε, πολύ περισσότερο, στο Ευρωπαϊκό ζήτημα. Είναι πλέον πασιφανές ότι μόνο οι συντονισμένες, κεντρικά κατευθυνόμενες δράσεις μπορούν να το επιτύχουν.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος