Όμως το μεγάλο ζήτημα είναι το ότι τα δάνεια που παίρνουμε είναι για να πληρώνουν αυτά που ήδη έχουμε συνάψει και δεν δημιουργούν εξαγωγική βάση δεδομένου του ότι η...ασφυκτική λιτότητα δημιουργεί ύφεση και κανείς δεν επενδύει. Τι νόημα έχει να συντηρείται αυτή η κατάσταση; Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αν δεν πάμε τώρα στην δραχμή θα πάμε κάπου παρακάτω.
Τι μπορεί να γίνει; Το έχω ξαναγράψει, η μοναδική λύση είναι η μεταφορά πόρων από το κέντρο στην περιφέρεια. Και επειδή αυτό ακούγεται αόριστο ας το εξειδικεύσω. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει πρόβλημα... ωραία, θα πρέπει η Ευρώπη ως σύνολο να επιβάλλει σε μεγάλες βιομηχανίες π.χ. VW, Pegeaut κλπ να μεταφέρουν κομμάτια της κατασκευαστικής αλυσίδας τους στην Ελλάδα τονώνοντας την απασχόληση και την ανταγωνιστικότητα. Αυτή είναι η λύση και μόνο αυτή. Αν κοιτάξουμε στην γείτονα Ιταλία διαπιστώνουμε ότι η FIAT έχει μεταφέρει όλα σχεδόν τα εργοστάσιά της στο εξωτερικό στερώντας έσοδα και απασχόληση.
Όσα προγράμματα λιτότητας και να επιβληθούν δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Οι απειλές από την άλλη περί εξόδου από το ευρώ μπορεί βραχυπρόθεσμα να εκβιάσουν αλλαγές κυβερνήσεων όμως δεν μπορούν να καταστείλουν την κοινωνική δυσαρέσκεια. Ο πολίτης δεν ενδιαφέρεται για το ποιος εφαρμόζει το πρόγραμμα αλλά για τις συνέπειες αυτού. Όταν του έρχονται καταιγιστικά τα αλλεπάλληλα χαράτσια δεν έχει καμία σημασία για το αν υπάρχει κυβέρνηση "συνεργασίας", "εθνικής σωτηρίας" ή "εθνικής χαζομάρας" την στιγμή που δεν υπάρχει μηχανισμός στην ΕΕ που να οδηγεί σε βιώσιμη λύση.
Η ΕΚΤ έστειλε τελεσίγραφο στην Ιταλία ότι αν δεν εφαρμόσει σκληρή λιτότητα θα σταματήσει να αγοράζει ιταλικά ομόλογα. Ένα τελεσίγραφο που μεταφράζεται σε εκβιαστική παραίνεση για παραίτηση της κυβέρνησης. Η Ιταλία είναι μια χώρα που στις αρχές της δεκαετίας του '90 βρισκότανε σε πολύ άσχημη κατάσταση. Τότε κατάφερε να ορθοποδήσει έχοντας βεβαίως το δικό της νόμισμα το οποίο και μπορούσε να χειριστεί. Τώρα αυτό δεν γίνεται και δεδομένης της έλλειψης του μηχανισμού που προανέφερα η Ιταλία είναι καταδικασμένη να καταφύγει στο EFSF το οποίο παρεμπιπτόντως είναι....άδειο!
Το EFSF προσπάθησε να πουλήσει ομόλογα 3δις € και απέτυχε. Μετά προσπάθησε για 5δις € και απέτυχε ξανά. Κανείς δεν επενδύει σε έναν μηχανισμό που είναι καταδικασμένος. Μια ιδέα που έπεσε στους G20 ήταν να ενισχυθεί από το ΔΝΤ αλλά δεν έγινε αποδεκτή.
Είναι να απορεί κανείς με τον εθελοτυφλισμό Γαλλίας και Γερμανίας σε όλο αυτό που συμβαίνει. Προσπαθούν να αλλάξουν τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα και Ιταλία (μπορεί να είναι άχρηστες οι κυβερνήσεις αυτές, δεν διαφωνώ) νομίζοντας ότι θα λύσουν όλα τα προβλήματα της Ευρωζώνης. Δυστυχώς κάνουν λάθος και δημιουργούν έντονη λαϊκή οργή. Τα χλευαστικά σχόλια του κέντρου για την περιφέρεια δεν βοηθούν σε μια τεταμένη κατάσταση.
Πιστεύω ότι τόσο η Μέρκελ όσο και ο Σαρκοζύ έχουν παγιδευτεί σε ένα αδιέξοδο. Για την Μέρκελ ο τοίχος είναι η λαϊκή δυσαρέσκεια των Γερμανών για την βοήθεια προς τα PIIGS. Μια λαϊκή δυσαρέσκεια που η ίδια δημιούργησε. Σύμφωνα με το πρώην διοικητή της Bundesbank, Weber Warns, η Γερμανία σε ένα ακραίο σενάριο θα χρειαστεί να αποδίδει το 314% του ΑΕΠ της στην διάσωση της Ευρώπης, κατάσταση μη βιώσιμη. Όπως καταλαβαίνεται αυτό δεν γίνεται.
Για τον Σαρκοζύ ο τοίχος είναι τα μέτρα λιτότητας που θα πρέπει να πάρει ώστε να μην υποβαθμιστεί πιστοληπτικά η Γαλλία. Βεβαίως αυτό είναι σχεδόν αδύνατο την στιγμή που η προσφυγή της Ιταλίας στο EFSF μοιάζει σχεδόν αναπόφευκτη.
Συνεπώς η περιφέρεια της Ευρωζώνης είναι παγιδευμένη, το κέντρο επίσης και οι αγορές αντιδρούν γρήγορα υπερεκτιμώντας τους πολιτικούς οι οποίοι υποτιμούν τις αγορές. Η αστάθεια είναι σε επίπεδα ρεκόρ και οι σπασμωδικές κινήσεις των δεικτών είναι πρελούδιο μιας κατάρρευσης που φαίνεται ότι δεν θα αργήσει. Σε έναν υπερχρεωμένο και παγκόσμια διασυνδεδεμένο κόσμο κάθε γεγονός είναι σε θέση να πυροδοτήσει μια αλληλουχία καταστροφικών γεγονότων.
Παραθέτω μια προφητική ρήση από την ταινία "Fight Club": "On a long enough timeline the survival rate for everyone drops to zero"
"Μακροπρόθεσμα ο χρόνος επιβίωσης για οποιονδήποτε καταρρέει στο μηδέν".
Το EFSF προσπάθησε να πουλήσει ομόλογα 3δις € και απέτυχε. Μετά προσπάθησε για 5δις € και απέτυχε ξανά. Κανείς δεν επενδύει σε έναν μηχανισμό που είναι καταδικασμένος. Μια ιδέα που έπεσε στους G20 ήταν να ενισχυθεί από το ΔΝΤ αλλά δεν έγινε αποδεκτή.
Είναι να απορεί κανείς με τον εθελοτυφλισμό Γαλλίας και Γερμανίας σε όλο αυτό που συμβαίνει. Προσπαθούν να αλλάξουν τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα και Ιταλία (μπορεί να είναι άχρηστες οι κυβερνήσεις αυτές, δεν διαφωνώ) νομίζοντας ότι θα λύσουν όλα τα προβλήματα της Ευρωζώνης. Δυστυχώς κάνουν λάθος και δημιουργούν έντονη λαϊκή οργή. Τα χλευαστικά σχόλια του κέντρου για την περιφέρεια δεν βοηθούν σε μια τεταμένη κατάσταση.
Πιστεύω ότι τόσο η Μέρκελ όσο και ο Σαρκοζύ έχουν παγιδευτεί σε ένα αδιέξοδο. Για την Μέρκελ ο τοίχος είναι η λαϊκή δυσαρέσκεια των Γερμανών για την βοήθεια προς τα PIIGS. Μια λαϊκή δυσαρέσκεια που η ίδια δημιούργησε. Σύμφωνα με το πρώην διοικητή της Bundesbank, Weber Warns, η Γερμανία σε ένα ακραίο σενάριο θα χρειαστεί να αποδίδει το 314% του ΑΕΠ της στην διάσωση της Ευρώπης, κατάσταση μη βιώσιμη. Όπως καταλαβαίνεται αυτό δεν γίνεται.
Για τον Σαρκοζύ ο τοίχος είναι τα μέτρα λιτότητας που θα πρέπει να πάρει ώστε να μην υποβαθμιστεί πιστοληπτικά η Γαλλία. Βεβαίως αυτό είναι σχεδόν αδύνατο την στιγμή που η προσφυγή της Ιταλίας στο EFSF μοιάζει σχεδόν αναπόφευκτη.
Συνεπώς η περιφέρεια της Ευρωζώνης είναι παγιδευμένη, το κέντρο επίσης και οι αγορές αντιδρούν γρήγορα υπερεκτιμώντας τους πολιτικούς οι οποίοι υποτιμούν τις αγορές. Η αστάθεια είναι σε επίπεδα ρεκόρ και οι σπασμωδικές κινήσεις των δεικτών είναι πρελούδιο μιας κατάρρευσης που φαίνεται ότι δεν θα αργήσει. Σε έναν υπερχρεωμένο και παγκόσμια διασυνδεδεμένο κόσμο κάθε γεγονός είναι σε θέση να πυροδοτήσει μια αλληλουχία καταστροφικών γεγονότων.
Παραθέτω μια προφητική ρήση από την ταινία "Fight Club": "On a long enough timeline the survival rate for everyone drops to zero"
"Μακροπρόθεσμα ο χρόνος επιβίωσης για οποιονδήποτε καταρρέει στο μηδέν".
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου