Σαμαράς: Πολιτικός χαμένων ευκαιριών;

Παραδοσιακός εκδότης, η εφημερίδα του οποίου διάγει ηλικία άνω του ενός αιώνα, και ως είναι επόμενο έχει ταυτισθεί, αρνητικά ή θετικά, με την πολιτική ιστορία της Χώρας, ενώ ο Αντώνης Σαμαράς ηγείτο του σχήματος της «Πολιτικής Άνοιξης», σ’ ερώτηση του αείμνηστου δημοσιογράφου Δ. Μαθιόπουλου, στελέχους της ΠΟΛΑΝ και προσωπικού φίλου του προέδρου του Κόμματος , «πως αξιολογεί τον νεαρό (τότε) πολιτικό», απάντησε: «Πολλά τα πλεονεκτήματά του, αλλά μειονεκτεί στο κυριότερο για την Πολιτική Πράξη, την επιλογή του χρόνου».
Δεκαέξι χρόνια μετά κι ενώ ο κ. Σαμαράς βίωσε την πολιτική...
ερημία και στη συνέχεια τον επαναπατρισμό στη «Μητέρα Πατρίδα» με την ευνοϊκή διάθεση του Κ. Καραμανλή του Νεώτερου και η Συντηρητική Παράταξη στην πλέον κρίσιμη στιγμή του σύγχρονου βίου της, το Νοέμβριο του 2009, κατέγραψε στο ενεργητικό της μία Κοινωνική Επανάσταση, έθεσε τέρμα στην Οικογενειοκρατία, σε επίπεδο κορυφής και ανέδειξε το μέχρι χθες αποσυνάγωγο, σε ηγέτη της με συντριπτική πλειοψηφία και διαδικασίες γνήσιας λαϊκής παρέμβασης, η ρήση του παραδοσιακού εκδότη, του μόνου ίσως στην εποχή μας, αποκτά ζέουσα επικαιρότητα.

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

Ο κ. Σαμαράς, κατ’ αυτάς, ενώ η Πατρίδα αντιμετωπίζει το φάσμα της αποικιοποίησής της στο αδηφάγο Τραπεζικό Κεφάλαιο και η Εθνική της Κυριαρχία εκχωρείται στην Ξενοκρατία, αναρωτάται ως ο Ηρακλής του μύθου: «Ποτέραν των οδών τράπωμαι»;

• Το δρόμο της συστράτευσης με το Λαό, του οποίου η Αγωνία και Πάλη για την Εθνική Σωτηρία, καταγράφεται καθημερινώς στις πλατείες Πόλεων και Χωριών, της Χώρας. ΄Η,
• με τους Λαιστρυγόνες, της Ξενοκρατίας. Αν και γνωρίζει στην περίπτωση αυτή ότι «Ο Εφιάλτης θα φανεί και ο Μήδος θα περάσει...»!

Ίσως αντιτάξει κανείς: «Μα, ο κ. Σαμαράς, διακινείται σε συμφωνία με τις επιταγές της τάξης που εκφράζει το κόμμα του».
Αυτή η απλουστευτική σκέψη ίσως, θα ταίριαζε σε μία αυστηρώς ταξικώς διαρθρωμένη κοινωνία. Στοιχείο που δεν αντικαθρεπτίζεται στην Ελληνική Κοινωνία. Για τον Συντηρητικό Πολιτικό Χώρο, αλλά και κάθε πολιτικό χώρο, στην Ελλάδα, η Μαρξιστική Επιταγή, «Η θέση του ατόμου στην παραγωγή, καθορίζει και τη θέση του στην Τάξη», δεν έχει τη νομοτέλεια Φυσικού νόμου. Η κοινωνική διαστρωμάτωση στην Ελλάδα, παρουσιάζει τη μορφή κινούμενης άμμου: Ο βυθός αναδύεται στην επιφάνεια και η επιφάνεια καταδύεται στο βυθό. «Τα πάντα ρει και ουδέν μένει», αρχαιόθεν ίσχυε σ’ αυτό τον τόπο.
Αντιθέτως η σταθερά, που χαρακτηρίζει το «οικόπεδο Ελλάς», είναι οι διαθέσεις και η λεηλατική βουλημία της Ξενοκρατίας και των εδώ υπηρετών της.
Βεβαίως ο κ. Σαμαράς, γνωρίζει, και το γνωρίζει σαφώς, καθώς υπήρξε μέρος αυτής της διαδικασίας. Φοίτησε στη σχολή «κατασκευής ηγετών», το Ελληνο-αμερικανικό Κολλέγιο Αθηνών και ψιμυθιώθηκε αργότερα στο αμερικανό πανεπιστήμιο ‘Αμχερστ, ομού μετά του Γ. Παπανδρέου του Γ. Αλλά, κατά την ποιητική έκφραση που τόσο αρέσκεται ο κ. Σαμαράς:

«Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η ημέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις)
Και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
Και πηαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
Που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
Και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια».

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο κ. Σαμαράς γνωρίζει έστω κι αν η οικονομική σχολή του Άμχερστ, δεν συγκαταλέγεται και στις αξιολογότερες των ΗΠΑ, ότι μία χώρα αποικιοκρατείται εν τη ουσία, αν η Ξενοκρατία ελέγχει τους κύριους τομείς μίας Οικονομίας (Ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, συγκοινωνίες, οδικό δίκτυο, λιμάνια, ορυκτό πλούτο, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κλπ.).
Και «φρίξον Ήλιε». Ναι μεν δεν ψηφίζει το Μνημόνιο, συστοιχίζεται όμως με τους υπηρέτες της Ξενοκρατίας, στην εκχώρηση στην Ξενοκρατία των δημοσίων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας για την Εθνική Κυριαρχία!
Στις υπό Ξενοκρατία χώρες, το Κοινωνικό Κράτος εκμηδενίζεται, ο εργασιακός μεσαιώνας είναι καθεστώς, η εξωτερική της πολιτική υπαγορεύεται έξωθεν (ακόμη και κλητήρες ξένων υπουργείων Εξωτερικών καταλαμβάνουν τη θέση του επικεφαλής της διπλωματικής υπηρεσίας της Χώρας, αν όχι και ο primus τυγχάνει της εγκρίσεώς τους)!
Το Πολίτευμα, Σύνταγμα της Χώρας, προβάλλεται ως προπέτασμα καπνού, ενώ παραμένει κείμενο άνευ εφαρμογής.
Εν προκειμένω παραμένει απορίας άξιο, πώς η «Νέα Δημοκρατία» και ο κ. Σαμαράς, ενώ σύμπας ο επιστημονικός κόσμος της Χώρας, καταγγέλλει Συνταγματικό Πραξικόπημα, στο οποίο συνέπραξε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στη διάρκεια επικύρωσης του Μνημονίου, μετέρχονται επί του κολοσσιαίας σημασίας αυτού ζητήματος, σιωπή Αρσακειάδος!
Παραλλήλως, αν η Συντηρητική Παράταξη, έχει να επιδείξει ένα τίτλο τιμής, από τη δεκαετία του 1950 και εντεύθεν, αυτός είναι η εξαγορά εκ μέρους του Δημόσιου, από τους όνυχες της Ξενοκρατίας επιχειρήσεων ριζικής σημασίας για την ανεξαρτησία της Χώρας και την οικοδόμηση του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας (Πάουερ, ΣΠΑΠ, Ούλεν, Τηλεπικοινωνίες κλπ).
Οι Επίγονοι αυτής της παράταξης, έρχονται σήμερα, ελαφρά τη καρδία, να συμπράξουν στην εκθεμελίωση των επιτευγμάτων των προγόνων..
Η διάγνωση πριν 16 ολόκληρα χρόνια του παραδοσιακού εκδότη, διακρινόμενου για το ήθος και την ευγένεια του λόγου, αποκτά σήμερα μία δραματική επικαιρότητα.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΩΝ "ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ";

Και το ερώτημα: «Ο Σαμαράς είναι ο πολιτικός των χαμένων ευκαιριών»;
Ο ίδιος είναι αρκετά ευφυής να βασισθεί στις γνώμες των σιλεντιάριων, που τον περιβάλλουν.
Μόνη μέθοδος εξαγωγής ασφαλούς συμπεράσματος: Να δοθεί, όπως και κατά τη διαδικασία της εκλογής του, ο λόγος στη βάση της Παράταξης.
Το δέον γενέσθαι από κει θα προκύψει και όχι από τις πλαγιοκοπήσεις της «παρέας του Άμχερστ» και των «πνευμάτων» που υπερίπταντο των αιθουσών διδασκαλίας, των διαδρόμων και των άλλων χώρων του αμερικανικού αυτού πανεπιστημιακού ιδρύματος.

Ειδάλως,
«…την τύχη σου που ενδίδει πιά , τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις…».

Θανάσης Αντωνόπουλος