Ζούμε το τέλος του ΠΑΣΟΚ

Σε «νεκρό χρόνο» (σε debate που οργάνωσε η Intelligence Squared Greece) ο Αντιπρόεδρος πασών των Κυβερνήσεων Θ. Πάγκαλος, μίλησε για την ευεργετική για τη χώρα δράση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ από το 1981 μέχρι τις εκλογές του 1985. Για τις οποίες δήλωσε χαρακτηριστικά: "Κερδίσαμε τις εκλογές χάρη στην πόλωση με την επιλογή Σαρτζετάκη και χάρη σε ένα πρωτοφανές όργιο παροχών και διορισμών. Κερδίσαμε τις εκλογές του ‘85 γιατί αναγνωρίσαμε την φαυλοκρατία που ήταν ενδημικό χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας".
Τότε επίσης είχε αναφερθεί στα πολλά άρθρα και τις συνεντεύξεις που έδωσε σε... παρόμοιο ύφος και κλίμα, χωρίς όμως να δώσει κανείς σημασία στα λεγόμενα του. “Ουδείς έδωσε δεκάρα τσακιστή. Τι έκανα άραγε και σήμερα έχω το προνόμιο να βλέπω τη ματαιοδοξία μου ναικανοποιείται βλέποντας ότι διαλέξατε 4 λέξεις μου που έγιναν το κύριο θέμα συζήτησης για μεγάλο χρονικό διάστημα σε όλη τη χώρα;”
Σου λέει ο Αντιπρόεδρος, τόση προσφορά στο δημόσιο βίο και θα μείνω στην ιστορία για το «όλοι μαζί τα φάγαμε»;
Ήταν αναμφίβολα μια εύστοχα κυνική εσωκομματική ομολογία. Ήταν μια προειδοποίηση προς όλα τα «συστήματα ΠΑΣΟΚ» να σιωπήσουν, γιατί είχαν πάρει το μεζέ τους. Πολλοί και σακούλες για το σπίτι, ή καλύτερα, τα (πολλά) σπίτια.
Για τα οποία ο κύριος Αντιπρόεδρος δεν είχε να πληρώσει και καλούσε τον Βενιζέλο να τον συλλάβει. Τελικά βρέθηκε με πολλά λεφτά και μεγάλη τρύπα στις καταθέσεις, τις οποίες είτε έχει στο μαξιλάρι για προσκέφαλο, είτε τις «μετανάστευσε» γιατί δεν άντεχαν τα ελληνικά μελτέμια.
Η δύναμη των λέξεων είναι σχετική, συγκυριακή αλλά και εκπληκτική ορισμένες φορές. Αντιλαμβάνομαι όμως, σε προσωπικό επίπεδο, πλήρως το δράμα του Αντιπροέδρου: γράφουμε «παπάδες» δύο χρόνια τώρα από βουλκανιζατέρ, φαρμακεία και Πατριδογνωσία μέχρι οικονομικοκοινωνική ανάλυση με ποδοσφαιρικές και σεξουαλικές προεκτάσεις και έρχεται ο Φαήλος πέρυσι τέτοιες μέρες και ξηγιέται πέντε λέξεις, «ο λεπρός και ο κρετίνος» και γίνεται της μουρλής…
Έτσι, με τα κλασικά εικονογραφημένα πασοκικά κόλπα, έμεινε δύο χρόνια ο ΓΑΠ στην εξουσία μέχρι να «αυτοκτονήσει» πολιτικά με το «τρομακτικό» δημοψήφισμα .
Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να επαναλάβει τη συνταγή του 1985: Πόλωση και υποψήφιο με την επιλογή του Καρχιμάκη.
Έχουν διαψευσθεί τόσες φορές, όσοι προαναγγέλλουν το τέλος του δικομματισμού, αλλά μυαλό δεν βάζουν. Ο δικομματισμός έχει πολύ βαθιές ρίζες, σχεδόν εκατονταετίας. Έστω κι αν αναπτύχθηκε πελατειακά, έχει σαφές και στέρεο ιδεολογικό υπόβαθρο. Με τη ΝΔ στο 30% και βάλε, δεν υπάρχει κανένα τέλος του δικομματισμού. Και η κεντροαριστερά θα ανασυνταχθεί. Με άλλον αρχηγό, με άλλον κομματικό σχηματισμό, με συνεργασίες ενδεχομένως, με διάλυση του πάλαι ποτέ ΔυΝαΤού κόμματος του ΠΑΣΟΚ, όπως και να γίνει θα επανέλθει.
Διότι δεν υπάρχει κανένα φαινόμενο Κουβέλη. Υπάρχουν ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που φεύγουν από το «μαντρί». Και οι οποίοι στην πρώτη πόλωση και με τις πρώτες αλλαγές σε πρόσωπα θα ξαναγυρίσουν.
Μάλλον ζούμε το τέλος του ΠΑΣΟΚ, ως κόμματος και κυρίως ως δεσπόζουσας πολιτικής πρακτικής, παρά το τέλος του δικομματισμού ή του καπιταλισμού.
Η φαυλοκρατία έχοντας οδηγήσει μία ολόκληρη κοινωνία σε οικονομικά και όχι μόνο αδιέξοδα, είναι πλέον «κόκκινο πανί για τους πολίτες. Η ευνοιοκρατία, τα «τζάκια» και η αποθέωση των μετριοτήτων θα στηλιτευτούν άγρια σε κάθε επίπεδο στις επόμενες εκλογές. Αυτά είναι όμως χαρακτηριστικά της «καθημερινότητας» των κομματικών επιλογών, όχι κατ’ ανάγκη του δικομματισμού…
Η τόσο «πιασάρικη» ατάκα «όλοι μαζί τα φάγαμε» θα χαρακτηρίζει και θα θυμίζει τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ 2009-2011. Ενδεχομένως και μια ολόκληρη εποχή, του «τέλους της Μεταπολίτευσης». Από την «αλλαγή» και «τις ακόμη καλύτερες μέρες», μέσω του πειράματος του «εκσυγχρονισμού» και της άλωσης των λαϊκών εισοδημάτων μέσω του Χρηματιστηρίου, στο αμίμητο «λεφτά υπάρχουν» που όπως θα αποδείξει στο πόνημα που ετοιμάζει και θα εκδώσει ο Αντιπρόεδρος «όλοι μαζί τα φάγαμε». Και πρέπει να βιαστεί γιατί ήδη ξεπεράστηκε από άλλο σλόγκαν: «ομορφαααάντρα μου»…
Μ.Ο.