Είναι γνωστό ότι πολύ μελάνι καταναλώθηκε και πολύς λόγος έγινε από διάφορους εύκολα «δημοσιολογούντες» για το ποιόν και το χαρακτήρα της νέας (;) κυβέρνησης Παπαδήμου. Υπάρχουν βεβαίως κάποιες σχεδόν κοινές παραδοχές με πρώτη τη διαπίστωση ότι αυτό το σχήμα είναι πρωτόγνωρο αν το δει κανείς υπό το πρίσμα ότι δεν έχει καμιά μα καμιά απολύτως λαϊκή νομιμοποίηση αφού δε διαθέτει την έγκριση και τη λαϊκή εντολή εκείνη... που προκύπτει αποκλειστικά και μόνο έπειτα από τη διενέργεια εθνικών εκλογών.
Άρα σύμφωνα με το ψυχρό γράμμα του Συντάγματος δε μπορεί να εκφράσει ούτε στοιχειωδώς την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας που είναι το κύριο συστατικό της δημοκρατίας. Δεύτερη παραδοχή η γενικευμένη άποψη ότι αποτελεί ένα «sui generis» πολιτικό μόρφωμα, μια κατασκευή απότοκο διεργασιών, υποχωρήσεων αλλά και υπαναχωρήσεων του ίδιου του πολιτικού συστήματος μπροστά σε ένα κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και εν τέλει εθνικό αδιέξοδο που προέκυψε από σειρά επιπολαιοτήτων και ανεπαρκειών -π.χ η ουρανομήκης πολιτική ανοησία του δημοψηφίσματος και η εθνικά ταπεινωτική επιβολή στον τότε Έλληνα, απλό θεατή και ωσεί παρόντα, πρωθυπουργό όχι μόνο της ημερομηνίας αλλά και του περιεχομένου του ερωτήματος.
Επομένως ήταν σχεδόν αναπόφευκτο κόμματα να παραμερίσουν, θέλουμε να πιστεύουμε μάλλον προσωρινά, βασικές διακηρυγμένες προγραμματικές τους θέσεις και να προχωρήσουν σε εκπτώσεις και «κούρεμα», ο όρος είναι και της μόδας βλέπετε, και κάποιων ιδεολογικών τους σταθερών. Και αυτό υπό προϋποθέσεις κάποτε μπορεί να είναι δικαιολογημένο και ανεκτό. Η σύνθεση εξ άλλου αυτής της κυβέρνησης έχει δυο διαστάσεις, την αριθμητική και των προσώπων που τη συναπαρτίζουν.
Για το πρώτο ζήτημα θα μπορούσε κανείς να πει ότι ένας τόσο ογκώδης κυβερνητικός σχηματισμός δεν είναι δυνατό να είναι ούτε ευέλικτος, ούτε λειτουργικός και κυρίως αποτελεσματικός. Είναι ένα σχήμα ασυμμάζευτο που δύσκολα μπορεί να συντονισθεί και προφανώς διαμορφώθηκε έτσι γιατί είναι πλέον βέβαιο ότι ασκήθηκαν έντονες πιέσεις να συνεχίσουν κάποιοι να διατηρούν την υπουργική τους καρέκλα και έτσι να υπηρετηθούν κομματικές ανάγκες και απαιτήσεις. Εύκολα διερωτάται ο οποιοσδήποτε πολίτης με ποιο αλήθεια αξιολογικό κριτήριο ο νέος πρωθυπουργός συμπεριέλαβε στους συνεργάτες του υπουργούς της προηγούμενης τραγικής διετίας που κάθε άλλο παρά επιτυχημένοι κρίνονται από τη συντριπτική πλειοψηφία πολιτών και πολιτικών.
Πάντως, είναι πλέον αναντίρρητο το γεγονός ότι αυτή η μεταβατική κυβέρνηση ως άλλη κυβερνητική πραγματικότητα δεν έχει δική της ταυτότητα, δε διαθέτει το δικό της στίγμα που θα τη διαφοροποιούσε από τις προηγούμενες και δεν είναι λίγοι αυτοί που τη χαρακτηρίζουν άχρωμη και υποτονική. Δεν είναι λεκτική υπερβολή να πει κανείς μήπως έγινε για να έχουμε πάλι αντιπρόεδρο τον Πάγκαλο, για να μπορεί να περιφέρεται ανά τον κόσμο και να υβρίζει το λαό μας με τον χονδροειδή και ξεδιάντροπο τρόπο που συχνά- πυκνά χρησιμοποιεί και να χρισθούν υπουργοί ο Άδωνις και ο Καψής; Είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι συμπολίτες μας αποδεχόμενοι σε κάποια ανεκτά ποσοστά αυτή την κυβερνητική παρένθεση κυρίως εκφράζουν ένα αίσθημα ανακούφισης για την απαλλαγή τους από την προηγούμενη θλιβερή πραγματικότητα παρά ικανοποίηση για το καινούργιο που τελικά δεν ήρθε.
Όλοι μας πια αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η κυβέρνηση είναι και περιορισμένου χρόνου, συμφωνημένου μάλιστα, και κυρίως ειδικής αποστολής. Απλώς αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης γιατί ούτε τα πρόσωπα στη συντριπτική τους πλειοψηφία άλλαξαν, κάθε άλλο, ούτε η διαχειριστική λογική τροποποιήθηκε αλλά κυρίως υλοποιείται η ίδια αντιλαϊκή και αδιέξοδη πολιτική, δηλαδή μια από τα ίδια και χειρότερα. «Ώδινεν όρος και έτεκεν μυ» ή «άνθρακες ο θησαυρός»: Διαλέγετε και παίρνετε.
Ποια κυβέρνηση άλλαξε βρε παιδιά. Εκτός από τον Παπαδήμο στα βασικά υπουργεία και κυρίως στο οικονομίας έμειναν οι ίδιοι. Ποιον προσπαθουν να κοροϊ΄δεψουν;
ΑπάντησηΔιαγραφή