Είναι γνωστό ότι στους αρχαίους χρόνους η Σικελία και η Κάτω Ιταλία έσφυζαν από το ελληνικό στοιχείο και γι’ αυτό ονομάστηκε Μεγάλη Ελλάδα. Με την πάροδο του χρόνου το ελληνικό στοιχείο σχεδόν αφομοιώθηκε.
Στους νεώτερους χρόνους κατά διαστήματα κατέφευγαν εκεί διάφορες ομάδες που αναζωογονούσαν το ελληνικό στοιχείο. Τον 7ον αιώνα μετά Χριστόν λόγω των συχνών επιδρομών των Σλάβων κατέφυγαν στην Ανατολική Σικελία αρκετοί Λακεδαιμόνιοι.
Αυτό αναφέρει το «Χρονικό της Μονεμβασίας». Στο έγκυρο περιοδικό «Ελληνική...Διεθνής Γλώσσα» τεύχ. 84, γίνεται αναφορά στους αγώνες της Βορειοανατολικής γωνίας της Σικελίας που αντιστάθηκε σθεναρά στους Άραβες για 100 και περισσότερα χρόνια και κράτησε την ελληνική γλώσσα και την πίστη ως τον ερχομό των Νορμανδών το 1061.
Η Ταορμίνα (Ταυρομένιον), η Ρομέττα (τα ερύματα), η Δεμένα, μαζί με άλλες εκατοντάδες χωριά, δείχνουν ακόμα και σήμερα το ένδοξο παρελθόν με εκκλησίες (Αγίου Πέτρου και Παύλου, της Παναγίας των Μύλων, του Αγίου Φιλίππου του Φραγαλά, του Αγίου Νικολάου των Ελλήνων του Τορτορυχίου, του Αγίου Σάββα, του Σωτήρος των Ερυμάτων κ.ά.). Η Ελληνική γλώσσα στη Σικελία κράτησε στην Μεσσήνη όπως και στην Καλαβρία και στην Απουλία ως το 1600 περίπου.
Η εξαφάνιση της ελληνικής γλώσσας στη Μεγάλη Ελλάδα είναι έργο του Βατικανού. Το 1517 η Δυτική Εκκλησία δέχτηκε βαρύτατο πλήγμα από την θρησκευτική Μεταρρύθμιση του Λουθήρου και των άλλων μεταρρυθμίσεων που ακολούθησαν. Το Βατικανό συγκλονίστηκε τότε για δεκαετίες. Το 1545 ο Πάπας συγκάλεσε τη Σύνοδο του Τρέντο (ή Τρίδεντο) και διήρκεσε 18 χρόνια, μέχρι το 1563. Βασική απόφαση η δίωξη των αιρετικών (Προτεσταντών). Τα μέτρα που πήρε είναι γνωστά ως Αντιμεταρρύθμιση.
Το Βατικανό βρήκε τότε την ευκαιρία να πλήξει τους Ελληνόφωνους Ορθόδοξους της Κάτω Ιταλίας και της Σικελίας. Χαρακτήρισε και τους Ορθόδοξους ως αιρετικούς και άρχισε τις διώξεις. Η κεφαλή της Ορθοδοξίας στην Κων/πολη ήταν αιχμάλωτη των Σουλτάνων και ήταν αδύνατο να αντιδράσει. Έτσι, ανενόχλητος ο Πάπας έπραξε αυτό που δεν έκαμαν οι Οθωμανοί κατακτητές στην υπόδουλη Ανατολή...
Άλλωστε, η Νότια Ιταλία τότε περιλαμβάνονταν στο κράτος του Πάπα. Κατάργησε, λοιπόν, κάθε λατρεία που δεν υπήκουε στο Καθολικό Δόγμα και τους παπικούς κανόνες. Ανάμεσα σ’ αυτές τις λατρείες και η Ορθοδοξία. Έκλεισε τους Ορθόδοξους ναούς και απαγορεύτηκε η Ελληνική γλώσσα. Είναι γνωστό ότι στην υπόδουλη Ελλάδα μέσω της Εκκλησίας διατηρήθηκε η Ελληνική γλώσσα. Έτσι, η Ορθόδοξη παράδοση της Νότιας Ιταλίας και της Σικελίας και επομένως και η Ελληνική γλώσσα, αφού απαγορεύτηκε η Ανατολική Ορθόδοξη λειτουργία αντικαταστάθηκε από τη λατινική. Έτσι, σιγά-σιγά ξεχάστηκε...
Συμπέρασμα: Στην υπόδουλη Ελλάδα με τους Τούρκους κατακτητές διατηρήσαμε και τη γλώσσα και την Ορθοδοξία. Στην Ιταλία, μια ευρωπαϊκή χώρα ο Ελληνισμός έχασε και τη γλώσσα και την Ορθόδοξη πίστη του...
Ο Ελληνισμός στον χώρο αυτόν επανδρώθηκε με τους πρόσφυγες από την Πελοπόννησο, την Ήπειρο και τα Ιόνια νησιά. Έτσι, έχουμε την Ελληνική Κοινότητα του Στενού, όπως ονομάζεται. Η Κοινότητα αυτή, με την συμπαράσταση του Δήμου της Μεσσήνης, του Φιλοτελικού Συλλόγου, των Ορθοδόξων και άλλων διοργάνωσε τον Δεκέμβριο του 2010 συνέδριο για τον Άγιο Νικόλαο στην περιοχή των Δεμμένων, δηλαδή της βυζαντινής ανατολικής Σικελίας.
Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, στον κεντρικό δρόμο της πόλης Μεσσήνης, ήταν σημείο αναφοράς και ακόμα και σήμερα, που δεν υπάρχει πια. Καταστράφηκε από τον φοβερό σεισμό του 1908, που άφησε πίσω του 100.000 νεκρούς και ανεπανόρθωτες ζημιές. Ο Άγιος Νικόλαος είναι ο προστάτης της ελληνορθόδοξης παροικίας, που φιλοξενείται ευγενικά σε αίθουσα των Προτεσταντών.
Τίθεται, λοιπόν, σήμερα θέμα ναού για τα ιστορικά δικαιώματα των Ελλήνων της πόλης, τόσο μάλλον που στις 10-5-2011, με σημαντικότατη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Μεσσήνης η πόλη ανακηρύχθηκε επίσημα «Δήμος Ελληνικής Μειονότητας». Είναι η πρώτη πόλη στη Σικελία που διεκδικεί τέτοιο αξίωμα χάρη στην δράση της Ελληνικής Κοινότητας του Στενού.
Οπότε ο Ελληνισμός εδώ πάλι ανθεί και παίζει σημαντικό ρόλο στα δρώμενα της πόλης και της περιοχής αυτής. Η έκδοση των πρακτικών του Συνεδρίου του Αγίου Νικολάου συνοψίζει την σημασία της λατρείας του Αγίου στην ευρύτερη περιοχή, με ιδιαίτερη αναφορά στο ελληνικό στοιχείο. Έχουν καταθέσει τις μελέτες γνωστοί ακαδημαϊκοί και καθηγητές που έδειξαν έτσι το ενδιαφέρον τους για το θέμα αυτό.
Αυτή είναι η προετοιμασία για την έκθεση που θα γίνει το 2012 στην Μεσσήνα και στο Παλέρμο με τις ανεκτίμητης αξίας εικόνες του ιστορικού ναού του Αγίου Νικολάου Μεσσήνης, οι οποίες από το 1916 περιήλθαν στην συλλογή του Βυζαντινού Μουσείου των Αθηνών.
Τα συμπεράσματα που βγαίνουν αβίαστα από τα παραπάνω είναι κυρίως δύο:
Πρώτον ότι η απώλεια της Ορθόδοξης λατρείας είχε σαν συνέπεια την απώλεια της ελληνικής γλώσσας και της ελληνικής εθνικής συνείδησης.
Δεύτερον, αποδεικνύεται ότι είχαν δίκιο απόλυτο εκείνοι που υποστήριζαν «Καλύτερον να έχωμεν καλύπτραν οθωμανικήν παρά τιάραν παπικήν». Υπό την οθωμανικήν καλύπτραν διατηρήσαμε και τη γλώσσα και την πίστη μας και την ελληνική εθνική συνείδηση.
Πλήρης δικαίωση του αγωνιστή της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού επισκόπου Εφέσου Μάρκου του Ευγενικού, ο οποίος αρνήθηκε να υπογράψει το 1439 στην Φλωρεντία τον «Όρον», δηλαδή την υποταγή της Ορθοδοξίας στον παπισμό. Ο Πάπας Ευγένιος ο Δ’, όταν του είπαν ότι δεν υπέγραψε ο Εφέσου Μάρκος, είπε: «Ουδέν εποιήσαμεν» (δεν κάναμε τίποτα). Διατηρώντας ο Ελληνισμός την Ορθοδοξία στη διάρκεια 400 χρόνων δουλείας διέσωσε και την ελληνική γλώσσα και την ελληνική του συνείδηση...
Επομένως, από όσα είδαμε πιο πάνω άρχισε δειλά να αναγεννάται ο Ελληνισμός στα ανατολικά παράλια της Σικελίας. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς σε ποιο επίπεδο ακμής θα βρισκότανε σήμερα, εάν δεν μεσολαβούσε η φασιστική απαγόρευση του Βατικανού σε βάρος της Ορθοδοξίας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου