Ξέρω, πονᾶμε. Ξέρω, δὲν γίνεται νὰ κρυώνῃ τὸ παιδί σου καὶ νὰ χαμογελᾶς. Θὰ εἶναι ψεύτικο!
Δὲν γίνεται νὰ χρωστᾶς τὸ σπίτι σου, νὰ κινδυνεύῃς νὰ μείνῃς ἄστεγος, νὰ πάῃ τὸ παιδί σου σὲ ὀρφανοτροφεῖο… Δὲν γίνεται… Πονάει αὐτό! Πονάει πολύ! Καὶ τὸ χαμόγελο δὲν φθάνει στὰ χείλη…
Ξέρω ἀπὸ πόνο! Καὶ ἀπὸ φόβο! Καὶ ἀπὸ φτώχια! Καὶ ἀπὸ ἀδιέξοδα! Καὶ ἀπὸ... ἀπελπισία! Καὶ ἀπὸ κατάθλιψι! Καὶ ἀπὸ θάνατο!
Τὰ ἔχω βιώσει ὅλα! Ἕνα ἕνα! Κομμάτι κομμάτι! Σκαλοπάτι σκαλοπάτι!
Ὅταν πάρῃς τὸν δρόμο πρὸς τὰ κάτω, εἶναι στάδια αὐτά, θὰ τὰ ζήσῃς! Δὲν ξεφεύγεις μὲ τίποτα! Πρέπει νὰ φθάσῃς στὸν πᾶτο, στὸ τέλος, στὴν λάσπη γιὰ νὰ ἀποφασίσῃς νὰ ξελασπώσῃς!
Ἀλλὰ ἕνα χαμόγελο εἶναι ἕνα ὅπλο ποὺ δὲν νικιέται ἀπὸ καμμίαν δύναμι! Καμμίαν!
Ὅσες φορὲς στὴν ζωή μου ἀντιμετώπισα τὸ ὁ,τιδήποτε, ὅσο σοβαρὸ κι ἐὰν ἦταν, πάντα, μόνον μὲ αὐτὸ τὸ ὅπλο κατάφερνα νὰ τὸ ξεπεράσω.
Τὸ χαμόγελο δὲν τὸ φορᾶμε ὡς φόρεμα ἢ προσωπεῖον. Δὲν εἶναι γιὰ τοὺς γύρω μας. Δὲν εἶναι γιὰ κανέναν ἄλλον πλὴν ἡμῶν!
Κάνω μίαν δύσκολη, σχεδὸν ὑπεράνθρωπη προσπάθεια καὶ χαμογελῶ! Ναί, εἶναι πράγματι ὑπεράνθρωπον! Ἰδίως ἐὰν πονᾶς ἢ φοβᾶσαι ἢ εἶσαι τσακισμένος!
Τὸ χαμόγελο δὲν τὸ φορᾶμε ὡς φόρεμα! Δὲν εἶναι γιὰ κανέναν ἄλλον! Εἶναι γιὰ ἐμᾶς καὶ μόνον! Εἶναι γιὰ ἐμέναν! Γιὰ νὰ ἀντιληφθῶ πὼς εἶμαι ζωντανή! Ὑπάρχω ἀκόμη καὶ ζῶ! Καὶθὰ νικήσω κάθε τί ποὺ πασχίζει νὰ μὲ σταματήσῃ ἢ νὰ ἀνακόψῃ τὴν πορεία μου! Ὅσο δύσκολο ἢ ἀδύνατον κι ἐὰν φαντάζῃ!
Μία μικρὴ γκριμάτσα στὴν ἀρχή. Τόση δά. Μία ἀνεπαίσθητος κίνησις τῶν χειλιῶν. Καὶ μεμιᾶς ἀλλάζει ὅλη μου ἡ διάθεσις. Τόση δά.. Τόση δὰ μικρούλα… Ἴσα νὰ αἰσθανθῶ πὼς δὲν νέκρωσα!
Τὸ χαμόγελο δὲν τὸ φορᾶμε ὡς φόρεμα! Εἶναι στάσις ζωῆς! Εἶναι ἡ ζωὴ ἡ ἴδια! Τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ τὸ νικήσῃ ἢ νὰ τὸ δαμάσῃ!
Κάποτε διάβαζα στὴν βιογραφία τοῦ Καραϊσκάκη (διὰ χειρὸς Φωτιάδου) τὸν ἀποτρόπαιο θάνατο τῶν Κατσαντώνη καὶ Χασιώτη. Σύνθλιψις τῶν ὀστῶν τους!
Ὁ Κατσαντώνης, λόγῳ ὑψηλοῦ πυρετοῦ, κάποιαν στιγμή, ἐν μέσῳ φρικτῶν πόνων, βόγκηξε! Ὁ Χασιώτης τὸν ἐμάλωσε! Ὁ ἴδιος ἔσβησε τραγουδώντας!
Ποιός λοιπόν πέθανε; Ὁ Ἀλῆς πού διέταξε τούς βασανισμούς; Ἢ τό παλληκάρι;
Τὸ χαμόγελον εἶναι ἀθάνατον! Εἶναι ζωογόνον! Εἶναι ἡ ἀνάσα ποὺ χρειαζόμαστε!
Αὐτὸ μᾶς κλέβουν πρωτίστως. Ἕνας καταθλιπτικὸς λαὸς εἶναι ἕνας ἀπολύτως ἐλεγχόμενος λαός! Αὐτὸ ἐπέτυχαν κι αὐτὸ συντηροῦν!
Ὄχι λοιπόν! Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἔτσι! Ἐμεῖς δὲν γεννηθήκαμε γιὰ νὰ αὐτοκτονοῦμε! Αὐτὸς ὁ πλανήτης μᾶς χάρισε τὰ δῶρα του γιὰ νὰ τὰ ἀπολαύσουμε καὶ γιὰ νὰ ζήσουμε! Ὄχι γιὰ νὰ χειραγωγούμαστε μὲ τοὺς ἀθλιοτέρους τρόπους!
Ἕνα χαμόγελο φίλοι μου! Ἕνα χαμόγελο καὶ ἡ δύναμις ἐπιστρέφει! Τὰ κουράγια ἀναγεννῶνται! Τὰ ὄνειρα ἀναδομοῦνται!
Ἕνα χαμόγελο ἀπὸ ἐμὰς γιὰ ἐμάς! Μόνον! Ὄχι στὸν καθρέπτη! Σὲ ἐμάς! Ἀπὸ ἐμάς γιὰ ἐμάς!! Ἔτσι, ἁπλᾶ, εὔκολα, κάθε στιγμὴ ποὺ κινδυνεύουμε νὰ χαθοῦμε σὲ μαῦρες σκέψεις.
Λειτουργεῖ ὡς μοχλὸς ἀνασύρσεως. Μᾶς κρατᾶ σὲ ἐγρήγορσι!
Ἔπεσα κι ἐγὼ στὴν παγίδα! Πασχίζω νὰ βγῶ ταχύτατα! Θὰ βγῶ διότι μὲ ξέρω καὶ διότι ἀντιλαμβάνομαι τὶς δυνάμεις μου. Τὸ ἔχω ξανακάνει τόσες καὶ τόσες φορὲς ἄλλως τε!
Θυμήθηκα καὶ μίαν φράσι ἑνὸς φίλου: «δὲν ἔχει σημασία ἐὰν ἔπεσες ἀλλὰ τὸ πόσο γρήγορα θὰ σηκωθῇς»!
Δὲν ἔχει σημασία ἐὰν πέσαμε! Σημασία ἔχει νὰ σηκωθοῦμε! Καὶ θὰ σηκωθοῦμε! Δὲν ἔχουμε ἄλλον τρόπο κι ἄλλον δρόμο!
Ἕνα χαμόγελο! Ἔτσι, δύσκολα στὴν ἀρχή, πιὸ γενναῖα στὴν συνέχεια καὶ μόνιμα στὸ Τέλος!
Ξέρω, κατὰ βᾶθος εἶναι κάτι ποὺ μᾶς τρώει…. Ποὺ τὸ ὁσμιζόμαστε… Ποὺ θὰ ἔλθῃ, δὲν θὰ τοῦ ξεφύγουμε. Ἐ καί; Θά τό ἀντιμετωπίσουμε ὡς ἡττημένοι ἢ ὡς νικητές; Μᾶς πρέπει ἐμᾶς θάνατος ἀπό θλίψι καί φόβο; Ὄχι βέβαια! Ἐμὰς μᾶς πρέπει θάνατος ἣρωϊκός, γενναίων, πολεμιστῶν! Τί εἴμαστε; Πρόβατα;
Ὄχι, δὲν θὰ πεθάνουμε… Δὲν γίνεται νὰ πεθάνουμε! Δὲν ἀντέχει ἡ Φύσις δίχως μας! Ἀλλὰ ἐὰν ὁ μεγαλύτερος φόβος μας εἶναι αὐτὸς τοῦ θανάτου, τότε μὲ αὐτὸν πρέπει νὰ τὰ βάλουμε! Αὐτὸν πρέπει νὰ ἀγνοήσουμε καὶ νὰ νικήσουμε!
Τί χειρότερο νά πάθουμε λοιπόν; Νά πεθάνουμε; Ἐ καί; Καί εἶναι τρόπος νά ζοῦμε ἡ κατάθλιψις; Ἡ σκυμμένη κεφαλή; Τό γονάτισμα;
Οἱ Σπαρτιᾶτες στὶς Θερμοπῦλες, ἄν καὶ ἤξεραν, στὴν μάχη πῆγαν πλυμένοι, καθαροὶ καὶ τραγουδῶντας. Ποιοί νίκησαν; Ὁ Ξέρξης ἢ οἱ Σπαρτιᾶτες; Ποιούς ὑμνεῖ ὁ πλανήτης; Τόν Ξέρξη ἢ τόν Λεωνίδα;
Γιὰ νὰ μπορέσω νὰ νικήσω τὸ ὅποιο πρόβλημα, τὸ μεγαλώνω, τὸ μεγεθύνω, τὸ πολλαπλασιάζω. Τὸ κάνω νὰ φαντάζῃ στὰ μάτια μου ἀνυπέρβλητον ἐμπόδιον. Τί μεγαλύτερον ἐμπόδιον ὅμως ἔχει νά ξεπεράσῃ ὁ ἄνθρωπος πλήν τοῦ θανάτου; Ἐὰν λοιπὸν ἔχω κάποιο πρόβλημα, τὸ μετατρέπω αὐτομάτως σὲ θάνατο! Καὶ τότε ἀντιλαμβάνομαι πὼς μόνον ἔτσι θὰ τὸ ξεπεράσω!
Τοῦ χαμογελῶ! Καὶ ἔτσι ἁπλᾶ, δίχως ψευδεῖς φόβους, τὸ νικῶ! Τὸ ἀποδομῶ!
Ναί, δὲν λύνεται ἡ ἀναδουλειά, ἢ ἡ πείνα, ἢ ἡ στέρησις μὲ τὸ χαμόγελο! Ἀλλὰ ἀποκτῶ περισσότερες πιθανότητες νὰ ὁρίσω ἐγὼ τὴν Μοίρα μου ἀπὸ ὅ,τι αὐτὴ ἐμένα. Ἡ ζωή μου στὰ δικά μου χέρια! Ὄχι στὴν τύχη καὶ στὴν ἀτυχία.
Δύσκολο; Ἴσως… Ἀλλὰ ὄχι ἀδύνατον! Σὲ ἐμένα δουλεύει κι ἀποδίδει…
Φιλονόη.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου