Οι πολιτικοί που έθρεψαν το επώνυμό τους, με μπαλκονάτες καταφάσεις σε ό,τι πιο ψευδές, απατηλό, αντιαναπτυξιακό και παράλογο, προς χάριν μιας επώνυμης επιλογής, ενός σταυρού δίπλα στο όνομά τους, ενός αλαλαγμού –δίκην συνθήματος– του ονόματος, ή του επιθέτου τους, ήρθε η ώρα να «πεθάνουν» στη δίνη της ανωνυμίας.
Είναι οι πολιτικοί που έσβησαν από το λεξικό το νόημα των λέξεων, ευθύνη, ευθιξία, ευθυκρισία, παραίτηση, σύμπνοια, όραμα και διατηρούν μόνο το «ηθικό» δικαίωμα να αυτομαστιγώνονται... φορώντας το προσωπείο της ειλικρίνειας, έσχατο αποκούμπι για την πολιτική τους επιβίωση. Είναι όμως κι όσοι κάθονται απέναντι, υπηρέτες της αντίδρασης, ακατανόητοι, ανερμάτιστοι, δημαγωγοί, οπορτουνιστές, κι ωφελημένοι εξίσου, διεκδικώντας το αλάθητο για λογαριασμό μας και αφαιρώντας από τους άλλους το πραγματικό ηθικό δικαίωμα να τους ζητούν εξηγήσεις για τον κόσμο που ευαγγελίζονται.
Ήρθε λοιπόν η ώρα να σβηστούν και τα ονόματα όλων τους, από το λεξικό της πολιτικής ιστορίας. Την ανωνυμία τη γνωρίζουν. Ήταν αυτοί οι ανώνυμοι πολιτικοί που κρύβονταν πίσω από τη δυσλειτουργία κάθε δημόσιας υπηρεσίας, κάθε πρόβλημα γραφειοκρατίας, κάθε «ευνοϊκή» ρύθμιση, κάθε παράβλεψη, κάθε μίζα, κάθε «επιδότηση»... Δημιουργοί, ή συμπαραστάτες, οπαδοί, ή στραβομάτηδες, είναι υπαίτιοι όλης της ατμόσφαιρας διαπλοκής, ρεμούλας, ανομίας και ωχαδερφισμού που επικράτησε στη χώρα τις 2-3 τελευταίες δεκαετίες.
Τα δημιούργησαν και άλλοι. Ναι! Έχουμε κι εμείς –όλοι μας– μερίδιο στην ευθύνη της διαχείρισης, με την αδιαφορία, με την επιλογή της ψήφου μας; Ναι! Όμως μπορεί τα άλλοθι για τις απαιτήσεις των πολιτών, την πίεση των ψηφοφόρων, τη συνευθύνη των πολλών, να αναφέρονται σε υπαρκτά στοιχεία, αλλά δεν ταιριάζει σε ΕΠΩΝΥΜΟΥΣ πολιτικούς. Δεν γίνεσαι πολιτικός για να ακούς (μόνο!), ή να υπ-ακούς, αλλά και για να πράττεις! Δεν πρέπει να γίνεσαι πολιτικός για να μιλάς γενικόλογα και στρογγυλά. Δεν αξίζει να γίνεσαι πολιτικός για να μιλάς κυρίως για το τι έκαναν λάθος, ή τι δεν έκαναν οι άλλοι, αλλά για το τι έκανες ή τι μπορείς να κάνεις εσύ! (Με τεκμηρίωση και χωρίς φληναφήματα).
Στην Ελλάδα του 2012 κι ενώ ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθεί να αλλάξει, δηλ. να προχωρήσει, οι ανώνυμοι πολιτικοί που εκφράζουν το επώνυμο κράτος συνεχίζουν να μη λειτουργούν ως πολιτικοί, αλλά ως εν δυνάμει διαχειριστές, αφού η ποιότητα και το αποτέλεσμα της διαχείρισης δεν ταιριάζει ούτε σε υπεύθυνους διαχειριστές τετραώροφης πολυκατοικίας. Και αυτό –θα το ξαναπώ– δεν ισχύει μόνο για αυτούς που λούστηκαν το κυβερνητικό σκωτσέζικο ντους των τελευταίων μηνών.
Κρίμα για την Ελλάδα. Οι σύγχρονοι πολιτικοί της χώρας δεν ήταν εραστές της πολιτικής. Ήταν ζιγκολό της πολιτικής! Δεν επιθυμούσαν απλώς να ικανοποιήσουν το αντικείμενο του πόθου τους. Θέλησαν να το διακορεύσουν έναντι αντιτίμου. Ζήτησαν, απαίτησαν και έλαβαν τα δώρα τους για το χρόνο που ξόδεψαν συνουσιαζόμενοι μαζί της στο κρεβάτι της πολυθρύλητης διαπλοκής.
Οι ανώνυμοι πολιτικοί έχουν πλέον χάσει το σεβασμό μας γιατί ακόμα και τις δύσκολες, τις δραματικές ώρες δεν δέχονται την ευθύνη τους με ρεαλισμό, ουσία και αποτέλεσμα παρά μόνο ως φιοριτούρα! Εξάντλησαν τα περιθώρια προσβολής της νοημοσύνης των ψηφοφόρων τους. Καταρράκωσαν την αξιοπρέπειά μας με τις ιστορικές, φυσικές ή ηθικές αυτουργίες, συνεργαζόμενοι με τη σιωπηλή ανοχή – ενοχή τους σε ένα πολιτικό σύστημα που διέφθειρε την πρώτη μακροχρόνια δημοκρατία στη χώρα μας.
Αλλά δεν πειράζει. Με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουν την ανωνυμία τους στη ροή της Ιστορίας. Αυτοί είναι οι πολιτικοί που θα αναφερθούν απλώς ως πολιτικοί, απλώς ως κυβέρνηση, απλώς ως αντιπολίτευση, στο μεγάλο βιβλίο της ελληνικής ιστορίας, στο κεφάλαιο, αρχές της τρίτης μ.Χ. χιλετίας.
Οι ανεύθυνοι πολιτικοί θα γίνουν ανώνυμοι. Οι «αδιάβαστοι» πολιτικοί θα γίνουν ανώνυμοι! Οι ανερμάτιστοι πολιτικοί θα γίνουν ανώνυμοι! Οι γελαστοί πολιτικοί (τις ώρες των μεγάλων αποφάσεων) θα γίνουν ανώνυμοι! Στον Καιάδα της λήθης θα χαθούν και οι ανώνυμοι πολιτικοί ποντικοί που πηδούν από το καράβι που κι οι ίδιοι ναυπήγησαν, ή πηδούν με περίσσεια ευελιξία στο οποιοδήποτε άλλο καράβι με σημαία ευκαιρίας που ανοίγει πανιά. Που επικαλούνται τη συνείδηση, αντί να επιχειρηματολογήσουν με θάρρος για την επιλογή τους, όποια και αν είναι αυτή.
Οι ανώνυμοι πολιτικοί είναι πρώτα από όλα οι κυρίως υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση. Είναι όμως και κουρασμένοι, φοβισμένοι, ανήμποροι, ή τυφλοί. Σε κάθε περίπτωση ανίκανοι να μας πάνε στην επόμενη ημέρα. Κυρίως γιατί έχουν απωλέσει το ηθικό (όχι το νόμιμο) δικαίωμα του εκλέγεσθαι και του διοικείν. Η παράταση της εμπιστοσύνης στο όνομά τους είναι πια επικίνδυνη για τον καθένα μας. Υπάρχει όμως ο δρόμος της ανατροπής; Είναι ζωντανές οι δυνάμεις της δημιουργίας;
Οι βαρύγδουπες ρητορικές για την ανάγκη αλλαγών, μεταρρυθμίσεων, αναδιαρθρώσεων, εξατμίστηκαν στην πράξη μαζί με τα καλολογικά στοιχεία που συνόδευαν το όνομα της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια. Σήμερα η ατμόσφαιρα συναλλαγής, διαπλοκής και ανομίας που ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας, αποτελεί στάμπα στο πετσί καθενός που δηλώνει έλληνας τουρίστας, έλληνας φοιτητής, έλληνας επιχειρηματίας, έλληνας πολίτης!
Θα θυμίσω σε όσους ξεχνούν που βρισκόμασταν πριν 45 μόλις χρόνια και χρησιμοποιούν απατηλές ρητορικές, ότι η διεφθαρμένη μας –δυστυχώς– δημοκρατία μας δεν πρέπει να ανατραπεί, αλλά να εξαγνιστεί! Όχι με τη φωτιά, αλλά με το βάφτισμα στις ανθρώπινες αξίες που υπάρχουν ζωντανές ακόμα στον τόπο μας. Στο μεταξύ, οι ανώνυμοι πολιτικοί που ως ανώνυμοι αλκοολικοί θα χαθούν από το προσκήνιο, θα πάψουν (κυριολεκτικά, ή συμβολικά) να κυκλοφορούν, ή θα κυκλοφορούν μεταμφιεσμένοι, ή ινκόγκνιτο για να αποφύγουν την απαξία ή τη μήνι του πλήθους. Το τέλος της εμπιστοσύνης σε αυτούς τους πολιτικούς θα είναι ταυτόσημο με τη λήθη των ονομάτων τους. Αυτό θα είναι ουσιαστικά το δίκαιο τίμημα –αν κάποιοι θέλουν ας το πουν εκδίκηση– και όχι οποιοδήποτε αγοραίο υβρεολόγιο, ή χειροδικία, για να μην πω και τίποτε περισσότερο. Αυτούς τους ανώνυμους πολιτικούς, μόνο οι ανώνυμοι δημοκράτες πολίτες, δημοκρατικά θα τους ανατρέψουν! Υπάρχουν! Έτσι δεν είναι;
ΥΓ. Αν κάποιος πολιτικός παρεξηγήθηκε από το ανωτέρω κείμενο, ας κοιταχτεί καλά στον καθρέφτη. Αν ακόμα αισθάνεται παρεξηγημένος του ζητώ συγνώμη, αφού ο σχολιασμός και η κριτική αναφέρονται πάντα στην μεγάλη πλειοψηφία των πραγμάτων. Μακάρι να πρέπει να ζητήσω πάνω από 10-15 συγγνώμες...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου