Κατά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 1932, ο διάσημος Γερμανός ιστορικός, βιογράφος και συγγραφέας Έμιλ Λούντβιχ, εδημοσίευσε στην αγγλική εφημερίδα “Daily Express”, ένα εντυπωσιακό άρθρο με τον τίτλο «Ας κυβερνήσουν τον κόσμο οι φιλόσοφοι», στο οποίο... εκθέτει τις απόψεις του επί των αιτίων της ανωτέρω παγκοσμίου κρίσεως.
Και λέγει: «Δι΄ όσα συμβαίνουν στον κόσμο δεν πρέπει να κατηγορούμε τους καπιταλιστές ή τους εθνικιστές, τους αδιαλλάκτους ή τους μετριοπαθείς, την Ευρώπη, την Αμερική ή τη Ρωσία. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η χρεοκοπία των «ειδικών». Η παγκόσμια σύγχυση οφείλεται στο γεγονός ότι ο κόσμος, ιδίως τα τελευταία δέκα έτη προ του 1932, κυβερνήθηκε με την κρίση, το κύρος και την άδεια των «ειδικών», οι οποίοι παντού ανέλαβαν την διακυβέρνηση των κοινών, αντί να αποστερηθούν αυτής κατά το δυνατόν περισσότερο.
Η αποτυχία των «ειδικών», συνεχίζει, αποκαλύφθηκε τελευταίως κατά τρόπο χαρακτηριστικό, ιδίως προκειμένου περί των διευθυντών των μεγάλων τραπεζιτικών ιδρυμάτων. Εις την Wall Street, εις την Τράπεζα της Αγγλίας, την Γερμανική Reichsbank, την Τράπεζα της Γαλλίας διαιτώνται οι άνθρωποι αυτοί, με τις παχυλές αποδοχές και το επίσημο ύφος – ιδίως όταν ποζάρουν προ του κινηματογραφικού φακού – εκδίδοντες ανακοινωθέντα, ανταλλάσσοντας τηλεγραφήματα και επισκέψεις και χρησιμοποιούντες μέγα αριθμό ωραίων δεσποινίδων, δακτυλογράφων κλπ.
Εντούτοις όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι κατορθώνουν να επιβάλλονται στον κόσμο και να είναι οι πραγματικοί κυβερνήτες, στερούνται εντελώς, κατά τον Λούντβιχ, φαντασίας και νέων ιδεών. Ο κόσμος πρέπει να εννοήσει ότι οι άνθρωποι αυτοί θα ενδιαφέρονται πάντοτε περισσότερο για τα προσωπικά τους συμφέροντα, παρά για τα συμφέροντα των χωρών, τις οποίες κυβερνούν.
Εμείς, για παράδειγμα, προσθέτει ο συγγραφέας, που βλέπουμε το παρόν χωρίς καμμία προκατάληψη και κρίνουμε τη Ρωσία ανιδιοτελώς, δεν μπορούμε να μη γελάσουμε, όταν βλέπουμε τους χρηματιστές αυτούς να εφοδιάζουν με χρήματα και υλικά τον μπολσεβικισμό, τον θανάσιμο αυτό εχθρό τους.
Οι κυβερνήτες του κόσμου μας έχουν αποδείξει, ότι δεν έχουν ούτε φαντασία, ούτε κανένα αίσθημα ευθύνης. Και διερωτάται, γιατί δεν ζητούν την επιβολή ενός ενιαίου νομίσματος εις όλη την Ευρώπη. Προβλέπει ότι η ιδέα αυτή είναι εκπληκτική και απλουστάτη και μετά τριάντα χρόνια θα έχει ασφαλώς εφαρμοσθεί.
Και ακόμα, γιατί δεν εκπονούν ένα μεγάλο σχέδιο συγχωνεύσεως όλων των βιομηχανιών της Ευρώπης, ένα σχέδιο το οποίο αναμφιβόλως θα πραγματοποιηθεί μία ημέρα και κατά το οποίο κάθε χώρα θα παράγει μόνον ό,τι οι πρώτες ύλες της, η γεωγραφική της θέση και η ιδιοσυγκρασία των κατοίκων της, θα επέβαλε.
Αντί τούτου, βλέπουμε να κλείνονται δια στρατιωτικής βίας οι νέες πετρελαιοπηγές της Βορείου Αμερικής, να καταστρέφονται εκατομμύρια σάκων με σιτηρά εις την προκυμαία του Λονδίνου και εις την Νότιον Αμερική να εκριζώνονται χιλιάδες εκταρίων φυτειών ορύζης, να αφήνονται αναρίθμητοι τόνοι καρπών να σαπίζουν σε όλο τον κόσμο, ενώ ταυτοχρόνως εκατομμύρια ανέργων πεινούν. Και τέλος διακηρύσσει: Μετά την ανεπανόρθωτη αυτή χρεοκοπία, η εποχή των «ειδικών» έχει λήξει πλέον.
Το κοινό νόμισμα, που προέβλεψε, έγινε. Η Ευρώπη προσεπάθησε να ενωθεί, αλλά ανάξιοι σύγχρονοι ηγέτες δεν κατόρθωσαν να συνεχίσουν το όραμα των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Και σήμερα, πετρελαιοπηγές εντός του ελληνικού χώρου μένουν ανεκμετάλλευτες. Και σήμερα, στην Ελλάδα κατεργήθησαν καλλιέργειες, που ήσαν σύμφωνες με τη γεωγραφική της θέση, την ιδιοσυγκρασία των κατοίκων της και την ποιότητα των εδαφών της. Πάλι με πρωτοβουλία των «ειδικών». Αυτών δηλαδή, που ο άνω συγγραφέας είχε θεωρήσει υπαιτίους για την κρίση του 1932.
Το επάγγελμα του οικονομολόγου αποδεικνύεται προσοδοφόρο. Δεν υπάρχει οικονομολόγος, που έλαβε μέρος στην άσκηση της εξουσίας και να εξακολουθεί να είναι πένης. Πολιτικοί, στερούμενοι εμπειρίας και γνώσεων, γίνονται υποχείριοι των «ειδικών», οι οποίοι και εμπλέκονται πάντοτε σε καταστάσεις, που οδηγούν σε οικονομική κρίση. Επιστήμονες, απόφοιτοι Πολυτεχνείου, εμφανίζονται ως οικονομολόγοι και στην συνέχεια αναλαμβάνουν την άσκηση κρατικής εξουσίας. Ατυχώς, οι πραγματικοί οικονομολόγοι, μη τυχοδιώκτες, σπανίως ακούγονται. Επικρατούν οι αρχολίπαροι της εξουσίας. Γι΄ αυτό και παρατηρείται το εγκληματικό φαινόμενο να επιβαρύνονται πάντοτε οι τάξεις των μισθωτών και των συνταξιούχων, καθώς και τον ιδιοκτητών ακινήτων, να διαφεύγουν δε της φορολογίας οι επιτήδειοι μεγαλοκαρχαρίες, που πολλές φορές στο παρελθόν είχαν συμβούλους, «ειδήμονες» του παρόντος.
Ο αείμνηστος Ζολώτας διεκήρυττε: «Οι φόροι σκοτώνουν τους φόρους». Για να καταδείξει ότι η φορολογική επιβάρυνση αυξάνει την ύφεση και επομένως μειώνει τα εισοδήματα και την φορολογητέα ύλη. Δηλαδή η υπερφορολόγηση αποτελεί μία «τρύπα στο νερό». Αλλ΄ όταν την οικονομία διαχειρίζονται ανίδεοι και άνθρωποι με ελλυμένα τα προσωπικά τους προβλήματα, πώς είναι δυνατόν να αντιληφθούν πού οδηγούν την οικονομία και το λαό με την υπερβολική αύξηση των φόρων και τις συνεχείς περικοπές μισθών και ημερομισθίων.
Ο λαός αγανακτεί, όταν καλείται να ζήσει με ελάχιστες εκατοντάδες ευρώ, της στιγμή που πολλοί πολιτικοί, με 2 και 3 μόνον θητείες έχουν καταθέσεις εκατομμυρίων.
Με τελευταία πρόταση νόμου, 90 περίπου βουλευτές πολλών κομμάτων ζητούν τροποποίηση του νόμου 3213/2003, περί δηλώσεως και ελέγχου προσωπικής καταστάσεως βουλευτών, δημοσίων λειτουργών, ιδιοκτητών ΜΜΕ και άλλων κατηγοριών προσώπων. Ζητούν δε οι δηλώσεις όλων των υποχρέων να υπόκεινται σε ηλεκτρονική επεξεργασία και να αναρτώνται στο διαδικτυακό τόπο της Βουλής, με μέριμνα του προέδρου της Επιτροπής του άρθρ. 21 του ν. 3023/2002. Ενώ προβλέπονται και ποινικές κυρώσεις για όσους συμπράττουν στην υποβολή ανακριβούς δηλώσεως και όσους παραβιάζουν την υποχρέωση της γνωστοποίησης.
Ας ελπίσουμε ότι οι ανωτέρω προτάσεις θα γίνουν διατάξεις νόμων του κράτους και θα συμβάλλουν στην αποκατάσταση του κύρους του πολιτικού κόσμου.
Βασ.Α.Κόκκινος
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου