Ακυβερνησία δεν θα υπάρξει

Όταν ο πρώτος βασιλιάς της Νεότερης Ελλάδας – ο Όθωνας Βίλτεμπαχ – απειλούσε τον πρωθυπουργό του, τον παμπόνηρο Κωλέττη, ότι θα παραιτηθεί, προκειμένου να τον αναγκάσει να υιοθετήσει τη δική του άποψη, ο Ηπειρώτης πολιτικός τού απάντησε:
– Μεγαλειότατε, έχω δει πολλούς βασιλιάδες χωρίς θρόνο, αλλά δεν έχω δει ούτε ένα θρόνο χωρίς βασιλιά!
Το ιστορικό αυτό γεγονός θυμίζουν τα καθημερινά δημοσιεύματα και οι τηλεοπτικοί ισχυρισμοί (είτε πολιτικών, είτε φερεφώνων τους) ότι...
αν δεν υπάρξει συσπείρωση των μεγάλων κομμάτων και μπουν στη Βουλή οκτώ (ή και εννιά) κόμματα, θα υπάρξει ακυβερνησία και ο τόπος θα πληρώσει ακριβά την αδυναμία σχηματισμού ισχυρής και βιώσιμης κυβέρνησης.
Φυσικά, δεν είναι μόνο η φύση η οποία απεχθάνεται το κενό και σπεύδει πάντα να το συμπληρώσει. Το κενό απεχθάνεται και η πολιτική. Και αν υπάρξει και ο παραμικρός κίνδυνος για την καθεστηκυία τάξη, οι μέχρι σήμερα, – μέχρι την προτεραία των εκλογών – δήθεν αντίπαλοι θα δώσουν τα χέρια και θα συνεργαστούν εν αγαστή συμπνοία προκειμένου να υπερασπιστούν την Άρχουσα Τάξη – και, εν προκειμένω, την Αστική και Φιλοευρωπαϊκή Τάξη.
Άλλωστε, η χώρα και η δημοκρατία ποτέ δεν κινδύνευσαν από τον κατακερματισμό των πολιτικών δυνάμεων, αλλά από τις φατρίες των μεγάλων κομμάτων, τα οποία είχαν πάντα ξένους προστάτες –πότε Γερμανούς και πότε Αγγλογάλλους (όρα και Διχασμό), πότε Αμερικανούς και Άγγλους (όρα Εμφύλιο) και πότε μόνο Αμερικανούς (όρα χούντα).
Ακόμη και η εκτροπή της 4ης Αυγούστου 1936 ήταν απόφαση των Βρετανών, την οποία, τελικά, αποδέχτηκαν και οι Γερμανοί, για δικούς τους λόγους.
Την επομένη των εκλογών, – οποιοδήποτε και αν είναι το αποτέλεσμα – θα υπάρξουν συγκλίσεις των συγγενών κομμάτων, διότι κανένας δεν θα αναλάβει την ευθύνη ν’ αφήσει την Ελλάδα χωρίς κυβέρνηση και κανένας δεν θ’ αφήσει τους άλλους να νέμονται μόνοι τους την εξουσία.
Στο κάτω – κάτω, οι «κινδυνολόγοι» που επισείουν το ενδεχόμενο της ακυβερνησίας, γνωρίζουν άριστα:

1. Ότι το πρώτο κόμμα (έστω και με μια ψήφο διαφορά) παίρνει δώρο 50 έδρες...
2. Ότι «τα ποσοστά της Αριστεράς δεν αθροίζονται» και, άρα, αδυνατούν (όσο και αν είναι) να διεκδικήσουν την εξουσία...
3. Ότι τα ποσοστά των υπολοίπων κομμάτων (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ, – ίσως και «Ανεξάρτητοι Ελληνες») – αθροίζονται...
4. Ότι ο Δικομματισμός τραυματίστηκε μεν, αλλά παραμένει ζωντανός και – προϊόντος του προεκλογικού χρόνου – όλο και θα πλησιάζει το 50% με στόχο να το υπερβεί... Και,
5. Ότι οι περισσότεροι βουλευτές δεν εκλέγονται στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη, όπου ο Λαός υποφέρει, αλλά στην ελληνική Περιφέρεια, όπου τα κόμματα εξουσίας διατηρούν τους πελάτες τους και όπου η κρίση είναι σαφώς ηπιότερη και χαλαρότερη.

Και στο τέλος το πρόβλημα θα εστιαστεί αλλού: Ποιο από τα δυο «κόμματα εξουσίας» θα είναι πρώτο και ποιο δεύτερο! 



Χρήστος Θεοχαράτος