Ζεσταίνουν μια παλιά σούπα!

Τον τελευταίο καιρό άρχισε να γίνονται της μόδας οι μομφές Πολιτικών Αρχηγών κατά της Αριστεράς, πότε ότι «κινδυνεύει η δημοκρατία από τη δημοσκοπική άνοδό της», πότε ότι «έχει τις ευθύνες της και η Αριστερά για το σημερινό χάλι» και πότε ότι «η Αριστερά ακολουθεί τον εύκολο δρόμο να αρνείται τα πάντα, χωρίς να καταθέτει τη δική της πρόταση».
Πρώτα – πρώτα, η Αριστερά σήμερα αποτελεί ένα ψευδεπίγραφο σύνολο και ρίχνονται στο ίδιο τσουβάλι ανόμοια πράγματα και μη... αθροιζόμενα (όπως ένας από τους ηγέτες της σχολίασε τηλεοπτικά). Διότι, πια, η Αριστερά δεν είναι μόνο το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ΔΗΜΑΡ, αλλά και ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, αλλά και δεκάδες ακόμη πολιτικές γκρούπες.
Ύστερα, η Δημοκρατία στην Ελλάδα ποτέ δεν κινδύνευσε από την Αριστερά. Όσες φορές καταργήθηκε και όσες φορές δεινοπάθησε, την κατάργησαν και την κακοποίησαν είτε αυτοδιόριστοι θεματοφύλακες του στρεβλού αστικού καθεστώτος είτε εγχώριοι συνεργάτες ξένων δυνάμεων.
Τα πραξικοπήματα και οι δικτατορίες του Μεσοπολέμου, η 4η Αυγούστου, οι μετακατοχικές (κατοχικές) κυβερνήσεις και οι Απριλιανοί υπήρξαν έργα είτε αυτοδιόριστων θεματοφυλάκων του καθεστώτος είτε ανδρεικέλων ξένων δυνάμεων.
Αντιθέτως: Η Αριστερά, η οποία γεννήθηκε στα 1918 στην Ελλάδα ως ΣΕΚΕ (το οποίο μετεξελίχθηκε σε λίγα χρόνια σε ΚΚΕ), ιδρύθηκε από κοινού με τη ΓΣΕΕ, από τους ίδιους ανθρώπους. Οι οποίοι από τότε δίνουν καθημερινά αγώνες για τη Δημοκρατία. 

Έτσι:

• Στη δεκαετία του ’20 οι Κομμουνιστές της Ελλάδας αγωνίστηκαν για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες του Λαού, – παρά τα πολυβόλα των κυβερνήσεων και τα ιδιώνυμά τους και τα ξερονήσια τους.
• Στη δεκαετία του ’30 οι Έλληνες Κομμουνιστές αγωνίσθηκαν προκειμένου να αποσοβηθεί ο φασιστικός κίνδυνος που ερχόταν.
• Στη δεκαετία του ’40 οι – Αριστεροί πια – αγωνίστηκαν για την Εθνική Απελευθέρωση και για τη διασφάλιση του δικαιώματος του Λαού ν’ αποφασίσει δημοκρατικά για το μέλλον του. Και όταν η σύγκρουση πήρε τη μορφή ένοπλης πάλης, «Δημοκρατικό Στρατό» αποκάλεσαν τους ενόπλους τους και «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» την κυβέρνηση του βουνού.
• Στη δεκαετία του ’50 αγωνίστηκαν για την εξομάλυνση του δημόσιου και κοινωνικού βίου, από κοινού με άλλα κόμματα – και ας ήταν σε παρανομία οι ίδιοι!
• Στη δεκαετία του ’60 αγωνίστηκαν εναντίον της αντιδημοκρατικής εκτροπής που την έβλεπαν να έρχεται και εναντίον των εκτροπέων, – όταν κατέλαβαν την εξουσία.
• Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 η συμβολή τους στην εδραίωση της Δημοκρατίας ποτέ και από κανέναν δεν αμφισβητήθηκε – και ας τους φώναζαν πράκτορες της Μόσχας.
• Και από τη δεκαετία του ’90 και ύστερα – και παρά τις προδοσίες και τις Ανατροπές στην Ανατολική Ευρώπη και στην ΕΣΣΔ – συνεχίζουν τους αγώνες τους για περισσότερη Δημοκρατία και περισσότερη Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Εναντίον ποιων αγωνίζονται κοντά έναν αιώνα; Εναντίον της Εξουσίας των Αστών, οι οποίοι χίλιες φορές την ημέρα μπαίνουν στον πειρασμό να παραβιάσουν τις δημοκρατικές ελευθερίες και εγγυήσεις!
Εαυτούς, λοιπόν, ας αιτιώνται για τα χάλια της χώρας και ας αφήσουν την Αριστερά στον κατακερματισμό της – τη μοναδική, ενδεχομένως, ευθύνη της!

Χρήστος Θεοχαράτος