Του Χρίστου Γούδη
Το δίλημμα που αντιμετωπίζει η Δεξιά σήμερα είναι και ευκρινές και αναπόδραστο. Μπροστά στο σταυροδρόμι των αποφάσεων και αφού έχει ήδη απορρίψει κανείς, για λόγους στοιχειώδους ανθρωπισμού, τα σχήματα της «οικονομικής – και οικονομημένης – Δεξιάς» (τα οποία διακατέχονται από σύνδρομα αντικοινωνικού φιλελευθερισμού και εγωκεντρικού αυτισμού), δύο δρόμοι είναι ανοιχτοί: ο βατός και ο δύσβατος, η... λεωφόρος και το μονοπάτι, ο συστημικός (εντός του παρόντος πολιτικού σκηνικού) και ο αντισυστημικός (του γκρεμίσματος του «Ναού» και της τριημέρου εκ βάθρων ανοικοδόμησής του). Ή θα πορευθούμε, διαχειριζόμενοι την εθνική μας ήττα, με την προοπτική μιας βαθμιαίας ανασυγκρότησης της χώρας επάνω στις επιβαλλόμενες ευρωπαϊκές σιδηροτροχιές και την ελπίδα μιας παράλληλης κάθαρσης του υπάρχοντος πολιτικού μας χώρου (κάτι που εξαρτάται από τις ορθές επιλογές προσώπων που μπορούν να επιφέρουν διά της ψήφου των οι πολίτες) ή θα συγκρουσθούμε μετωπικά με ένα πολιτικό σύστημα (εφόσον θεωρούμε ότι δεν έχει πλέον δυνατότητες ανάταξης) μέσα στα πλαίσια μιας συνεπούς ριζοσπαστικής δυναμικής με επαναστατικό ορίζοντα και με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με άλλα λόγια, καλούμαστε να επιλέξουμε ή το «έτσι» ή το «αλλιώς». Εκείνο το οποίο σίγουρα δεν αποτελεί λύση είναι η υπερψήφιση υποτιθέμενων δεξιών σχημάτων ή προσώπων (ανεξαρτήτως χώρου στον οποίο ανήκουν) που χαρακτηρίζονται από αφερεγγυότητα και αναξιοπιστία (έργων και λόγων). Που επέδειξαν στο παρελθόν με την στάση, την συμπεριφορά, και την ιστορία τους ότι, μέσα από τις συνεχείς εναλλαγές τακτικής (σύνδρομο της αιώρας, κοινώς «κωλοτούμπας») ή μέσα από έναν άκρατο και ακροβατικό βερμπαλισμό (σύνδρομο του λεκτικού πληθωρισμού ή σύνδρομο της πομφόλυγος, κοινώς «φούσκας») υϊοθετούν την ερμαφρόδιτη και «κβαντική» προσέγγιση τού «και έτσι και αλλιώς». Όμως, μόνο στον μικρόκοσμο της κβαντικής φυσικής υπάρχει το δισυπόστατο της ύλης: «και σωματίδιο και κύμα» ταυτόχρονα. Κατ’ αναλογίαν, μόνο στον μικρόκοσμο της πολιτικής μπορεί να έχουμε «και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο». Ο μικρόκοσμος όμως της πολιτικής παραμένει μικρόκοσμος (πνευματικά, αισθητικά, οργανικά), και το «σύνδρομο του χαμαιλέοντος» που τον διέπει δεν αποτελεί διέξοδο, αλλά μόνον υπεκφυγή ανάληψης ευθυνών και τρόπο ιδιοτελούς ανέλιξης «εις υγείαν των κορόϊδων».
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου