διαφαινόμενη, όλο και πιο απειλητικά, πιθανότητα ολοκληρωτικής της κατάρρευσης.
Το ερώτημα είναι, αν θα έπρεπε να συντριβούν στις εκλογές για να βρούν αυτόν τον δυναμισμό, οι οπαδοί της ρεάλ πολιτίκ, που θεωρούσαν πιο ρεαλιστικό να αφήσουν τους Έλληνες να πνιγούν, παρά να φωνάξουν, « πνιγόμαστε».
Βέβαια από παντού τα μηνύματα είναι απειλητικά, πως η Ελλάδα πρέπει να σεβασθεί τις παράνομες, αντισυνταγματικές υπογραφές των επίορκων, χρηματιζόμενων επί σειρά ετών, πολιτικών της, που εν γνώσει τους οι συνομιλητές τους, πως είναι εκβιάσιμοι και δεν έχουν δικαίωμα να υπογράψουν αυτά που υπέγραψαν, τους εξεβίασαν να τα υπογράψουν προ των εκλογών, για να μην έχει ο Ελληνικός λαός καμιά δυνατότητα πολιτικής αντίδρασης.
Έχει άραγε το ηθικό, μα και νομικό δικαίωμα ο Ελληνικός λαός να καταγγείλει αυτήν, την Ευρωπαϊκού επιπέδου συναλλαγή, που δεν του άφησε άλλη επιλογή, από το να αποδεχθεί και να νομιμοποιήσει ηθικά τα τετελεσμένα και να εκλείψει αδιαμαρτύρητα από το πολιτικό γίγνεσθαι της Ευρώπης, όπου κάποτε τον διαβεβαίωναν πως θα είναι ισότιμος εταίρος; και με δικαίωμα μάλιστα πολιτικού Βέτο; Και αν τελικά βγεί πρώτο κόμμα ο Σύριζα στις εκλογές θα έχουν το ίδιο σθένος οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας να ισχυρισθούν πως βαραίνουν περισσότερο οι υπογραφές των καταδικασμένων από τον Ελληνικό λαό συντηρητικών πολιτευτών του κοινοβουλευτικού μνημονιακού πραξικοπήματος απ’ ότι αυτός ο ίδιος, που δεν τους είχε δώσει καμία πολιτική εξουσιοδότηση για να πάρουν αποφάσεις στο όνομά του;
Έχει το δικαίωμα η Νέα Δημοκρατία να επικαλείται τον κομμουνιστικό κίνδυνο, γυρνώντας πίσω την μηχανή του χρόνου, από την στιγμή που η ίδια αποδεχόταν τον φιλοευρωπαϊστή Τσίπρα ως επαναδιαπραγματευτή των ευρωπαϊκών δεσμεύσεων της χώρας;
Πιστεύει πράγματι ότι μπορεί να υπάρξει κομμουνισμός εντός της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ή και εκτός ακόμη αυτής;
Και πιστεύει ακόμη πως εκπροσωπεί την λαϊκή δεξιά, όταν ένα τμήμα των καμένων από την ίδια μικροαστών ψηφοφόρων της το έσπρωξε στη Χρυσή Αυγή, στο κόμμα του Καμένου ή στον Σύριζα;
Αυτό δηλαδή είναι η δεξιά ιδεολογία; Η προστασία της νεοφιλελεύθερης δοσίλογης κεφαλαιοκρατίας από τους υπερεθνικιστές, τους πατριώτες και τους κεντρώους ουμανιστές και οπαδούς του κράτους κοινωνικής πρόνοιας;
Έχει άραγε το πολιτικό δικαίωμα ο υπόλογος στην συνείδηση των ψηφοφόρων του κόμματός του, μετά την εκλογική του ήττα, να προβαίνει αυθαίρετα, χωρίς καμιά ευρύτερη κομματική διαβούλευση, στην αλλοίωση της ιδεολογικής φυσιογνωμίας του και στην επιστράτευση όλων των αποτυχημένων και τιμωρημένων από την λαϊκή ψήφο πολιτευτών του ευρύτερου συντηρητικού χώρου, στο όνομα της εν τη ενώσει ισχυροποίησης όλων τους σε μια ανίερη, ανιδεολογική και απροσχημάτιστα καιροσκοπική πολιτική συμμαχία;
Και γίνεται αυτό για να σωθεί η Ελλάδα, ή οι θύτες της κεφαλαιοκρατίας από τα θύματά τους;
Και όλες εκείνες οι οκτακόσιες χιλιάδες των ψηφοφόρων που είχαν σπεύσει κάποτε να ανταποκριθούν στο εκλογικό δίλημμα του κόμματος, Σαμαράς ή Μπακογιάννη, πως νιώθουν τώρα, που το δίλημμα έγινε πολιτικός μονόδρομος; Μήπως ερωτήθηκαν έστω διά κάποιας πολιτικής επιστολής να απαντήσουν αν συμφωνούν για αυτόν, τον τετραγωνισμένης λογικής, πολιτικό στο τετράγωνο, γάμο του αρχηγού που επέλεξαν, με την νεοφιλελεύθερη νύφη που είχαν κάποτε απορρίψει;
Και γιατί στην περίπτωση του κόμματος της κυρίας Ντόρας την στέφει βασίλισσά του και την βάζει στο δεξιό πλευρό του, ενώ στην περίπτωση του κυρίου Καρατζαφέρη, του λεηλατεί απροσχημάτιστα την βουλευτική του βάση;
Σε τι διαφέρουν αυτές οι καθαρά καιροσκοπκού χαρακτήρα πολιτικές μεταγραφές από μια ωμή δια χρημάτων εξαγορά των πολιτικών συνειδήσεων; Αυτοί θα είναι οι νέοι πολιτικοί άνδρες του κοινοβουλίου που θα καταργήσουν την πολιτική ασυλία και θα φέρουν την πολιτική κάθαρση από τα πολιτικά ανομήματα, τα σκάνδαλα και τις μίζες των Γερμανών; Αυτοί θα μας απαλλάξουν από την διαπλοκή;
Πώς να πείσει άραγε ο κύριος Σαμαράς, που από πρώτος αντιμνημονιακός του αστικού χώρου, κατέστη ο νεοφώτιστος υπέρμαχος του μνημονίου, πως είναι και πάλι αντιμνημονιακός και πρόθυμος να επαναδιαπραγματευθεί τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του μνημονίου, όταν παίρνει στο πλευρό του την κήρυκα του νεοφιλελευθερισμού, και της πολιτικής υποτέλειας, Ντόρα;
Με αυτήν που φρέναρε ως υπουργός εξωτερικών τα πολιτικά ανοίγματα του Κ. Καραμανλή προς την Ρωσία, θα πραγματοποιήσει ανεξάρτητο πολιτική, αν τυχόν εκλεγεί πρωθυπουργός της κατεχόμενης χώρας του, που συνυπέγραψε ο ίδιος την κατοχή της, ή γι’ αυτό ακριβώς την παίρνει κοντά του, αφού δεν θα’ χει πλέον καμία σημασία ποιός κυβερνά; Και δεν δείχνει αυτή η κίνησή του ύποπτη, πως μπορεί να υπαγορεύθηκε από το πολιτικό παρασκήνιο για να αποτελέσει αμέσως την πολιτική του διάδοχο στην περίπτωση νέας εκλογικής ήττας του;
Αυτή η εξαγωγή του προεκλογικού κλίματος στην Ελλάδος στην Ευρώπη, δεν δείχνει πόσο ευρωπαϊκό είναι ταυτόχρονα το Ελληνικό πρόβλημα, που κάποιοι ΄θέλαν να μας πείσουν πως είναι μόνο Ελληνικό; Και δεν βλέπουμε τους πάλαι ποτέ εθνικιστές της κεφαλαιοκρατικής δεξιάς να προσέρχονται στην Ευρώπη σα σκιαγμένοι πτωχοί συγγενείς των τραπεζιτών της και σαν εκπρόσωποι μιας καταργημένης μάλλον, υποτελούς χώρας, παρά σαν Ευρωπαίοι;
Δεν βλέπουμε αντίθετα πόσο πιο ψυχικά ελεύθερος και λιγότερος σφιγμένος δείχνει ο άπατρις κατ’ αυτούς, διεθνιστής, φιλοευρωπαίος Τσίπρας, που έχει όμως το θάρρος να υψώσει φωνή, όχι γιατί είναι αλαζόνας και απερίσκεπτος όπως διατείνονται, μα γιατί γνωρίζει πως σε λίγο, στην περίπτωση που θα ΄ρθεί το κόμμα του πρώτο στις εκλογές, θα εκπροσωπεί έναν ολόκληρο λαό;, αυτόν ακριβώς τον λαό που για τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατικής τάξης συμφώνησαν να αφανίσουν τα κυριαρχικά, εθνικά του δικαιώματα;
Πολλοί είπαν πως ήταν αγένεια και πολιτική γκάφα του κ. Τσίπρα όταν προειδοποίησε χαριτολογώντας τον Γάλλο πρόεδρο, που κατέστη πρόεδρος χάριν στην ψήφο των γάλλων αριστερών, να μην καταστεί μελλοντικά Ολανδρέου, μετά την άρνησή του τελευταίου, να τον δεχθεί, από τον φόβο πιθανόν της κ. Μέρκελ, κρυπτόμενος πίσω από το πρωτόκολλο..
Και γιατί δεν θα έπρεπε να πατήσει πάνω στο δικαίωμα των Γάλλων αριστερών ψηφοφόρων ο κ. Τσίπρας, αλλά να παραμείνει ένας απλός παρακατιανός εκπρόσωπος ενός μεσαίου κόμματος της παρακατιανής Ελλάδος; Αυτό το εθνικό κόμπλεξ, φαίνεται πως το έχουν μόνο οι εθνικιστές, ή μάλλον οι υπερεθνικιστές της υποτέλειας.
Και πριν ο αλέκτωρ λαλήσαι, έσπευσε ο κ. Ολάντ να γίνει πράγματι Ολανδρέου, ποδοπατώντας το πρωτόκολλο και υποδεχόμενος τον Βενιζέλο ως αρχηγό ενός μικροτέρου από τον Σύριζα κόμματος, τον αυτοκρατορικό διάδοχο του επίφοβου και ως πολιτική αναφορά ακόμη Παπανδρέου, μα αρχηγού εισέτι της σοσιαλιστικής διεθνούς.
Και άρχισαν οι κινδυνολόγοι των καναλιών να επισημαίνουν πόσο επικίνδυνος είναι ο κύριος Τσίπρας, που προειδοποιεί έναν Γάλλο πρόεδρο να μην ξεχάσει τις πολιτικές του υποσχέσεις, αντί να ξεχάσει αυτός τις δικές του και να χαίρονται μάλιστα που έφαγε πόρτα, λες και την έφαγε αυτός και όχι οι πεινασμένοι και κατατρεγμένοι της Ελλάδας.
Ποια η διαφαινόμενη ουσιαστική διαφορά λοιπόν μεταξύ των Ευρωπαίων δεξιών και σοσιαλδημοκρατών; Δεν θυμίζουν όλοι τους ΝΔ και Πασοκ; Δεν αποτελεί γι’ αυτό το κόμμα του Σύριζα μια μικρή προς το παρόν απειλή για το Ευρωπαϊκό ψευτοδημοκρατικό νεοφιλελεύθερο πολιτικό σύστημα;
Αυτήν την φωνή δεν θα θελήσουν να κάνουν τον Ελληνικό λαό να την πάρει πίσω, γιατί φοβούνται ακριβώς την διεθνιστική της απήχηση στους ευρωπαίους εργαζόμενους; Κι αυτήν την φοβία τους δεν δείχνει πως αντιλαμβάνεται ο νεαρός πολιτικός ηγέτης του Σύριζα, που ξέρει να στέκεται σαν Γάλλος στην Γαλλία και σαν Γερμανός στην Γερμανία;
Και αν έφαγε πόρτα από τον Ολάντ ο Τσίπρας, δεν έφαγε ο Σαμαράς και οι άλλοι υποτακτικοί της Μέρκελ στο Ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα, στην συνεδρίαση του οποίου απέφυγε να παραστεί η ίδια;
Μετά τον υποσκελισμό του από τον Σύριζα, το Πασοκ ανακάλυψε εκ νέου τον σοσιαλισμό στα λόγια. Είναι πολύ νωπά όμως τα κοινωνικά του εγκλήματα για να πείσει και ο νέος αρχηγός του εξ’ ίσου συνένοχος με τον παλαιό σε αυτά. Εξ’ άλλου το πολιτικό χαρακίρι των Σαμουράϊ είναι άγνωστο στους ιππότες της αποκαλύψεως των μέχρι χθες κομμάτων εξουσίας, της ΝΔ και του Πασοκ.
Πως λοιπόν να επέλθει κάθαρση εκ των έσω στους αμαρτωλούς, όταν ούτε συνείδηση των πράξεών τους έχουν, ούτε δημοκρατικές κομματικές λειτουργίες και το μόνο που πιστεύουν είναι στην λήθη του ηλίθιου κατ’ αυτούς λαού και στα μελλοντικά λάθη των αντιπάλων τους;
Πολλά τα σούρτα φέρτα από την άλλη στην Ευρώπη και εκκλήσεις για βοήθεια και επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, ή του διεθνούς χρέους χωρίς καμία αναφορά για το πώς έφθασε η Ελλάδα, μα και οι χώρες του νότου γενικότερα, να μην παράγουν τίποτε, να εισάγουν τα πάντα και να έχουν εκατομμύρια ανέργων. Σήμερα περισσότερο από ποτέ πρέπει να αντιληφθούν αυτοί που στον Ευρωπαϊκό Βορρά κουνούν το δάκτυλο στον νότο, πως τα οικονομικά προνόμια των ιδρυτικών μελών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως δεν μπορούν να διατηρηθούν άλλο και ούτε η Ελλάδα να επωμίζεται μόνη το βάρος της προάσπισης των εξωτερικών συνόρων της από τους Τούρκους και τους λαθρομετανάστες.
Συνειδητοποιήσαμε άραγε όλοι επ’ ευκαιρία των ταξιδιών των πολιτικών μας αρχηγών στην Ευρώπη αυτές τις μέρες, πως το Ελληνικό ΚΚ είναι το μόνο που φέρει ευθαρσώς αυτόν τον τίτλο στην Ευρώπη και γι’ αυτό προφανώς είναι και τόσο αντιευρωπαϊκό; Να λοιπόν που έχουμε άλλη μια πρωτιά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, εκτός από αυτήν της πιο διεφθαρμένης χώρας, και του πρώτου προτεκτοράτου της Ευρώπης. Και βέβαια αυτός ο ανένδοτος, μα ακίνδυνος συνάμα και γραφικός, λαογραφικός σχεδόν, κομμουνισμός ασχολείται κυρίως με τους παλιούς συντρόφους του που παραιτήθηκαν από την ιδέα του ένοπλου αγώνα και αγωνίζονται με επιχειρήματα και πειθώ να νικήσουν την πανίσχυρη προπαγάνδα των καναλιών του κεφαλαίου και την τρομοκρατία των έξωθεν πολιτικών παρεμβάσεων των ξένων, που επιδιώκουν πάση θυσία να μην διασαλευθεί το καθεστώς της υποτέλειας της χώρας.
Και τι έχει να παρατηρήσει μόνο η κ. Παπαρήγα; Πως ο λαός έχει να διαλέξει ανάμεσα στην ΝΔ, νέτα, σκέτα και τον αφερέγγυο Σύριζα. Από φερεγγυότητα δηλαδή αν μη τι άλλο, το σύστημα, μα και η ίδια ξεχείλισαν και έλειψε αυτή μόνο από τον Σύριζα...
filotimia
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου