Ποιός φοβάται τον Τσίπρα;

Λένε πως όταν δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι, απόλαυσέ το. Την περίπτωση λοιπόν της διακυβέρνησης της χώρας από την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, δεν βλέπω να μπορούμε να την αποφύγουμε, για λόγους που θα εξηγήσουμε ευθύς αμέσως, αλλά ούτε και να μπορούμε να την απολαύσουμε. Τουλάχιστον όμως ας δούμε το πώς είναι δυνατόν να την αντιμετωπίσουμε.
Άσχετα με τις δημοσκοπήσεις, έγκυρες ή μη, στημένες ή αληθινές, οι οποίες δείχνουν... εκλογικό "ντέρμπυ" μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, η αριστερά στην Ελλάδα σήμερα δείχνει να έχει πλειοψηφικό ρεύμα. Αυτό οφείλεται σε μία σειρά από λόγους διαφορετικούς μεταξύ τους. 

Πρώτον, ο Τσίπρας κατάφερε να περάσει ότι αποτελεί την μοναδικά κυβερνητική εναλλακτική λύση, απέναντι στον δικομματισμό αλλά και τις οικονομικές λογικές αυτού. Αυτό δε, το πέρασε σε κοινωνικές ομάδες τελείως άσχετες με το μέχρι σήμερα κοινό της αριστεράς. 

Δεύτερον, απορρόφησε το μεγάλο μέρος του παλαιού "βαθέως" ΠΑΣΟΚ και κυρίως τους κομματικούς στρατούς των δημοσίων υπαλλήλων, ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης. 

Τρίτον και σημαντικότερο, έχει τη στήριξη των ΗΠΑ, του Δημοκρατικού Ομπάμα, ο οποίος προτιμά μία κυβέρνηση αριστεράς, η οποία θα δημιουργεί προβλήματα στην ΕΕ κα θα ενισχύει το δολάριο έναντι του ευρώ. 

Τέταρτον, οι μεγάλοι τοκογλυφικοί οργανισμοί, αυτή την περίοδο της τσιπρολογίας και της συνακόλουθης αστάθειας έχουν αποκομίσει μεγάλα κέρδη τα οποία αναμένονται να γίνουν τεράστια τς επόμενες ημέρες των εκλογών. 

Πέμπτον, η απόλυτη αποτυχία της κεντροδεξιάς γενικότερα και της Σαμαρικής ΝΔ ειδικότερα, να πείσει ότι αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική λύση. 

Έκτον η αδυναμία του πατριωτικού χώρου να εκμεταλλευθεί την κοινωνική συγκυρία, η πολυδιάσπασή του και η παγίδευσή του στο αριστερής προέλευσης δίλημμα: μνημόνιο-αντιμνημόνιο.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, είναι πολύ πιθανόν μετά τις 17 Ιουνίου να έχουμε κυβέρνηση της ευρύτερης κεντροαριστεράς. 

Τι θα συμβεί λοιπόν τότε; 

Στα ζητήματα υψηλής πολιτικής επί της ουσίας τίποτα! Και στο ευρώ θα μείνουμε, αν δεν καταρρεύσει πρώτα κάποια Ισπανία και στην ΕΕ και στο καπιταλιστικό σύστημα της ελεύθερης αγοράς. Οπότε, όσοι φοβούνται την επιβολή κομμουνισμού και ετοιμάζουν την έξοδό τους στο βουνό ή στην εξορία, ας καθησυχαστούν. Η αριστερά έχει αποδείξει ότι είναι αρκούντως έξυπνη ώστε να μην τα βάζει με τους ισχυρούς του χρήματος και αυτοί για να αποφύγουν περιπέτειες μπορεί να ελαφρύνουν τους όρους του μνημονίου με αποτέλεσμα ο Τσίπρας να αναγορευθεί σε λαϊκό ήρωα.
Οι Έλληνες σε αυτή την περίπτωση θα έχουν να υπομείνουν την πολιτική των συνιστωσών στο εσωτερικό μέτωπο, στην καθημερινότητά τους δηλαδή. Και αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, καθώς η αριστερά μέχρι σήμερα, μπορούσε να λέει ότι δεν έχει δοκιμαστεί στην διακυβέρνηση. Ας την δούμε λοιπόν, ας την απολαύσουμε στην εφαρμογή κάποιων από των ιδεοληψιών της και ας αφήσουμε την κοινωνία να οργιστεί. Στο μεταναστευτικό, το οποίο λόγω μνημονίου έχει φύγει από τις πρώτες θέσεις των ενδιαφερόντων των Ελλήνων, η αριστερά θα κάνει πάρτυ: 

Νομιμοποιήσεις, επιδόματα, προτεραιότητες, θετικές διακρίσεις, θεσμικός αντιρατσισμός. 

Όλα όσα δηλαδή θα ξαναθυμίσουν στον μέσο Έλληνα ότι το μέγιστο των προβλημάτων του, είναι η λαθρομετανάστευση. Για όσους δεν φοβούνται αντιρατσιστικά πογκρόμ και διώξεις, μπορούμε να τους διαβεβαιώσουμε ότι και αυτό είναι κάτι με το οποίο μπορεί κάποιος να ζήσει μαζί του και κυρίως να νικήσει.

Η δράση φέρνει αντίδραση, και η αριστερά στην Ελλάδα έχει αφεθεί τις τελευταίες δεκαετίες να κάνει κουμάντο χωρίς αντίδραση. Μόνο τους εθνικιστές είχε απέναντί της, οι οποίοι μέχρι προχθές ήταν ένα μειοψηφικό ρεύμα. Τώρα με την γιγάντωση της αριστεράς, θα αυξηθούν και όσοι θα σταθούν απέναντί της. Ώστε να μην μπορεί να έχει την απόλυτη κυριαρχία στον ιδεολογικό τομέα, να μην καθορίζει τις πολιτικές και κοινωνικές μάχες, να μην μπορεί να ονοματίζει όπως θέλει τους φίλους και τους εχθρούς της.

Κυρίως, δεν θα μπορεί να ξεγελά με το πρόσχημα του μη δοκιμασμένου στην διακυβέρνηση, του αμόλυντου και αγνού. Στις κοινωνικές συγκρούσεις και ανακατατάξεις που θα έλθουν η αριστερά δεν θα είναι πίσω από τα οδοφράγματα, αλλά μπροστά με τις δυνάμεις καταστολής, εγχώριες και αλλοδαπές. Πίσω από τις διεκδικήσεις θα βρίσκονται οι εξοργισμένοι και απελπισμένοι Έλληνες. 

Αν για να συμβεί αυτό, χρειαστεί ομοιοπαθητική θεραπεία, τι να κάνουμε, δεν πειράζει. 

Εξάλλου, το αποτέλεσμα είναι που μετράει.

Δ. Ζαφειρόπουλος