Βάλτερ Βελτρόνι, πρώην υπουργός Πολιτισμού και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Ρομάνο Πρόντι, πρώην δήμαρχος της Ρώμης, γραμματέας επί σειρά ετών των Αριστερών Δημοκρατών, επίτιμος διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστημίου και παλιός κομμουνιστής.
«Η προβολή του στόχου για την κυβέρνηση της Αριστεράς χωρίς τη στήριξη ενός... οργανωμένου μεγάλου και συνειδητού μαζικού κινήματος και δίχως την εξασφάλιση των αναγκαίων οικονομικών πόρων, αποτελεί καθαρά πολιτικό τυχοδιωκτισμό».
Αυτό είπε ο Μίκης Θεοδωράκης προ ημερών, στην εισήγησή του στην «Σπίθα». Και έχει απόλυτο δίκιο, ως προς το κομμάτι της πολιτικής ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ. Τα υπόλοιπα περί «μεγάλου και συνειδητού μαζικού κινήματος», στην εποχή που η κοινωνία μέσω του (αριστεριστικού, διεθνιστικού αλλά και νεοφιλελεύθερου) «δικαιωματισμού», κατακερματίζεται, αποτελούν αριστεριστικές ρητορικές & εμμονές, όπως θα δείξουμε και παρακάτω, αναδεικνύοντας το πόσο παρωχημένη είναι η ελληνική αριστερά του σήμερα, είτε είναι «έμπειρη» (Μίκης Θεοδωράκης), είτε είναι άπειρη (Αλέξης Τσίπρας).
Είναι καιρός να κοιτάξουμε τα πράγματα ως έχουν. Κάποιοι αριστεροί στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Ιταλία, παρά την εγγενή υποκρισία τους αλλά και την άρνησή τους να αναλάβουν τις ευθύνες τους για ανεπίτρεπτους ηθικά τυχοδιωκτισμούς (πχ τρομοκρατία), αν μη τι άλλο διαβάζουν καλά τη σημερινή πραγματικότητα. Εμπειρία το λέμε αυτό.
Ένα βιβλίο, πολλές αλήθειες
Πριν από περίπου μια δεκαετία, ο γράφων προμηθεύτηκε το βιβλίο των Βιτόριο Φόα, Μύριαμ Μαφάι και Αλφρέντο Ράιχλιν, με τίτλο «Η σιωπή των κομμουνιστών» (Φιλίστωρ, Αθήνα 2002), που αποτυπώνει τον προβληματισμό των Ιταλών αριστερών σε μια εποχή που η μπερλουσκονική Δεξιά, διαδεχόμενη την χριστιανοδημοκρατία, καθίστατο κυρίαρχη στα πολιτικά πράγματα της γειτονικής Ιταλίας, περιθωριοποιώντας τους μηχανισμούς του άλλοτε πανίσχυρου Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Την ανάγνωση του βιβλίου ολοκλήρωσα προ ημερών και σίγουρα, δεν ήταν χαμένος χρόνος.
Πρώτα το βασικό
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα κομμουνιστικό και ως εκ τούτου, αυταρχικό. Σταλινικό από τη φύση του, δεν διστάζει να χρησιμοποιεί βρώμικα, ανήθικα και απάνθρωπα τεχνάσματα (μέσω και «τρίτων» μηχανισμών), για να αποσπάσει τη λαϊκή συμπάθεια και να στρέψει τις εξελίξεις εκεί που θέλει. Το τι κάνουν οι άνθρωποί του στα social media (διαδικτυακές πλατφόρμες), με ψευδώνυμα, δεν περιγράφεται. Τα όσα είπε ο Μίκης Θεοδωράκης, για τη μεθοδολογία και τις υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, είναι χαρακτηριστικά.
Όμως, όπως επισημαίνει η αριστερή Ιταλίδα δημοσιογράφος Μίριαμ Μαφάι, «δεν μπορούμε να τρέφουμε αυταπάτες ότι οι ανισότητες μπορούν να καταργηθούν αυταρχικά. Οι κοινωνίες που δοκίμασαν να το πράξουν (δεν ήταν αυτός ο δεδηλωμένος στόχος των «σοσιαλιστικών» κοινωνιών;) απέτυχαν παταγωδώς. Ενώ σήμερα, «ύστερα από πενήντα χρόνια, η Βόρεια Κορέα με ηγέτη πρώτα τον Κιμ Ιλ Σουνγκ και τώρα το γιό του, είναι μια χώρα δίχως ελευθερία κι όπου πεθαίνουν της πείνας. Κι η Νότια Κορέα είναι μια από τις ‘τίγρεις’ της Ανατολής...».
Για το σήμερα (σε λόγια του 2002)
Η Ιταλίδα δημοσιογράφος, αφού μιλά για το ΙΚΚ, το οποίο τον προηγούμενο αιώνα «οργάνωσε τις μεγάλες συλλογικές ταυτίσεις», τονίζει με νόημα πως «η ανάβλυση μιας ‘κοινωνίας ατόμων μας φέρνει σε δυσκολία...
Η κοινωνία των ατόμων είναι πολύ πιο δύσκολη να ερμηνευτεί και να ποδηγετηθεί, αν έχεις την απαίτηση να την ποδηγετήσεις». Εκεί θα την πατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, πέφτοντας στην παγίδα που ο ίδιος έστησε, υιοθετώντας άκριτα τα αιτήματα κάθε μεγάλης ή μικρής κοινωνικής ομάδας. Προσέξτε τώρα: «αυτή η ‘κοινωνία ατόμων’ εκφράζει επίσης απαιτήσεις και δικαιώματα όλο πιο ραφινάτα και ακριβά για την κοινωνία», ενώ την ίδια ώρα, «αυξάνει, στην ίδια τη λαϊκή συνείδηση, η δυσφορία για οποιαδήποτε παρέμβαση του κράτους».
Προσέξτε: «Τα διάφορα και συχνά αντιφατικά μεταξύ τους αιτήματα που μας υποβάλλουν: από τη μία μας ζητούν χώρους για μεγαλύτερες δυνατότητες και ελευθερίες τα άτομα και οι ομάδες που θέλουν να μεγαλώσουν. Πώς να εξασφαλίσεις προστασία στους πιο αδύνατους χωρίς να θυσιάσεις τις δυνατότητες των ικανότερων;
Κι επιπλέον, πώς να εγγυηθείς αναγνώριση και δικαιώματα στις διάφορες ομάδες που τη ζητούν ενώ συχνά οργανώνονται ‘χωριστά’, υπερήφανοι για την δική τους ταυτότητα;... Η έλλειψη των μεγάλων συλλογικών ταυτίσεων έβαλε σε κρίση, σε όλη την Ευρώπη και σε μας, τα μεγάλα σοσιαλιστικά κόμματα που τον περασμένο αιώνα έδωσαν σε κείνες τις ταυτίσεις πολιτική μορφή και δύναμη. Και το ΒΑΣΙΚΟ: «Σε μια διαφοροποιημένη κοινωνία, όπως η δική μας είναι άραγε δυνατό να διατηρήσεις στη ζωή, ή να ξαναζωντανέψεις, εκείνα τα κόμματα, ή θα καταστούν εφικτά και βιώσιμα μονάχα ιδιαίτερα κινήματα, μερικά ή εγκάρσια, και one issues parties;»
Θεμελιώδη ερωτήματα, «κινέζικα» για τον ΣΥΡΙΖΑ της πλάκας
Όλα τα παραπάνω στον φύσει αυταρχικό ΣΥΡΙΖΑ των βίαιων συνιστωσών και της πολυγλωσσίας, όπου περιμένουν το «πράσινο φως» για να εφορμήσουν στις κρατικές υπηρεσίες, δεν έχουν γίνει αντιληπτά. Εξ ου και η απίστευτη «πολυχρωμία» απόψεων για όλα τα ζητήματα, με τα στελέχη να εκθέτουν ο ένας τον άλλον κάθε φορά που βγαίνουν στα ΜΜΕ, εκθέτοντας όλοι μαζί την (οπορτουνιστική) ηγεσία του κόμματος-συνονθύλευμα συνιστωσών. Σημειώνουμε πως τα παραπάνω δεν αποτελούν μόνο θέματα προς προβληματισμό για τα αριστερά κόμματα. Αποτελούν θέματα και για τα κόμματα της Δεξιάς.
Όμως, ο Ιταλός αριστερός Αλφρέντο Ράιχλιν, λέει κάτι πολύ ουσιώδες, που στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν αντιληφθεί και γι’ αυτό θα σπάσουν τα μούτρα τους: «το μυστικό της επιτυχίας του ΙΚΚ: να κρατάει συνενωμένα το ριζοσπαστισμό και τη μετριοπάθεια». Η Κουμουνδούρου, το μόνο που ξέρει να κάνει, είναι να παράγει κοινωνικές εντάσεις και να διαιρεί την κοινωνία. Τα όσα έγιναν τον Δεκέμβρη του 2008, αλλά και η ανεπίτρεπτη για τα κοινωνικά συμφέροντα στάση του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της τρομοκρατίας, λένε πολλά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αργά ή γρήγορα, θα βάλει απέναντί του όλο το ελληνικό έθνος.
Νίκος Χιδίρογλου
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου