Πριν 30 χρόνια που δειλά-δειλά βγαίναμε με τουριστικά γκρουπ στα Λονδίνα και στα Παρίσια για ψώνια (κυρίως) κουνάγαμε με θαυμασμό το κεφάλι που βρίσκαμε τις Κυριακές ανοικτά τα καταστήματα.
Μετά από 30 χρόνια συνεχίζουμε να κουνάμε το κεφάλι με θαυμασμό αλλά ακόμη μελετάμε αν εμείς πρέπει να ψωνίζουμε τις Κυριακές.
Πριν 30 χρόνια οι Αμερικανοί «βλάχοι» και οι «κουτόφραγκοι» Ευρωπαίοι... απελευθέρωναν πλήρως την αγορά, τον ανταγωνισμό, τα περισσότερα επαγγέλματα, και τις υπηρεσίες.
Τότε όμως, το 1982, εμείς κλείναμε και κρατικοποιούσαμε την οικονομία φτιάχνοντας κρατικούς Οργανισμούς ακόμη και για την εισαγωγή του καφέ... Τότε είχαμε πρότυπό μας τον τρίτο δρόμο για τον σοσιαλισμό και όλους τους ξυπόλυτους του πλανήτη...
Σήμερα στην Ελλάδα ψάχνουμε να εφαρμόσουμε αυτά που πριν 30 χρόνια έκαναν πράξη σε Αμερική και Ευρώπη αλλά ταυτόχρονα απορούμε και για την τεράστια απόσταση που μας χωρίζει...
Βλέπουμε ότι είμαστε δεκαετίες πίσω από την Ευρώπη, αλλά ακόμη μας φταίνε οι «κουτόφραγκοι». Ακόμη μας φταίνε οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, και πρόσφατα και οι Γερμανοί που δεν μας άφησαν να προκόψουμε...
Δεν πρόκειται να αναλύσω (στο σημερινό μου σημείωμα) την ουσία του θέματος της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές, όπως βγαίνει από τις διατάξεις του σχετικού νομοσχεδίου, γιατί οι ένθεν και ένθεν απόψεις , θέσεις και αντιθέσεις είναι πάρα πολλές που δεν ξέρεις τι προβάλλεις πρώτο και τι δεύτερο.
Προσωπικά είμαι, χωρίς την ελάχιστη επιφύλαξη, υπέρ του ανοίγματος των καταστημάτων και τις Κυριακές. Πιστεύω δε ότι μόλις καλύψουμε, μετά από άλλα 5 - 10 χρόνια, την απόσταση που μας χωρίζει από τις ανεπτυγμένες χώρες θα βγάζουμε τα μάτια σε όποιον τολμήσει να προτείνει κλείσιμο των καταστημάτων την Κυριακή.
Άλλωστε είναι νωρίς για την Ελλάδα να πάρει αποφάσεις... Την υπόθεση την ανοίξαμε μόλις το 1992... Έχουμε καιρό λοιπόν.
Θυμάστε τότε που ο Στέφανος Μάνος πεζοδρόμησε με πείσμα την Βουκουρεστίου; Μέχρι ξένο δάκτυλο είχαμε ανακαλύψει πίσω από το πείσμα του... Τα ίδια και για την πεζοδρόμηση της Ερμού. Τα ίδια και για την πεζοδρόμηση του ιστορικού Κέντρου. Και ας μην ξεχνάμε ότι στην οδό Διάκου ακόμη υπάρχει η βάση του αγάλματος του Μέγα Αλέξανδρου που δεν στήθηκε γιατί ήταν ο φονιάς των λαών... Εδώ είναι δε που το γέλιο γίνεται ξεκάρδισμα... Εδώ γελάει κάθε πικραμένος...
Όπως λοιπόν και στις παραπάνω πρωτοβουλίες εκσυγχρονισμού χαλάσαμε τον κόσμο έτσι και σήμερα.
Ποιο είναι όμως το αστείο με τις αντιδράσεις για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές; Κατ΄ αρχάς ο τρόπος αντίδρασης των εργαζόμενων. Αντί να βρουν μια ευκαιρία να διαπραγματευθούν σκληρά το θέμα προς την κατεύθυνση του ανοίγματος των καταστημάτων αλλά με προϋποθέσεις που να δημιουργούν πραγματικές πρόσθετες αμοιβές και θέσεις εργασίας αντιτίθενται μάλλον για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.
Και δεν εννοώ βεβαίως τους Συνδικαλιστές και τις Ομοσπονδίες τους, γιατί εκεί προέχει η κομματική τοποθέτηση και η εξυπηρέτηση των κομματικών στόχων.
Εννοώ εκείνους τους εργαζόμενους που αδιαφορούν για τους χιτλερίσκους συνδικαλιστές.
Οι έμποροι. Αντί να θυμηθούν ότι η Ελλάδα τα κατάφερε πολύ καλά ως κοινωνία εμπόρων και μεταπρατών πολεμούν μια πρόκληση και ένα παιχνίδι ανταγωνισμού που μπορεί να τους ανοίξει νέους δρόμους. Παραμένουν βεβαίως έτσι στη σιγουριά τους και στο μεροκάματο... Και το Σαββατοκύριακο στα εξοχικά με τις τζιπάρες για να μην χάσουμε και τις συνήθειες. Η κρίση και τα λουκέτα δεν έχουν να κάνουν με τον εκσυγχρονισμό της αγοράς. Γιατί σήμερα στην οικονομία χρειάζεται επίθεση.
Και πάλι δεν μιλάω για τις Οργανώσεις που εκπροσωπούν τους εμπόρους και τους βιοτέχνες που ίσως κάνουν και την πολιτική τους και να εξυπηρετούν κάποιες παραπέρα συνδικαλιστικές ή και πολιτικές φιλοδοξίες τους...
Μιλάω για εκείνες τις ομάδες των εμπόρων που αδιαφορούν για όσους εμφανίζονται ως Διοικήσεις παραγωγικών τάξεων και δεν ξεσηκώνονται να προβάλλουν την άποψή τους.
Κανείς λοιπόν από τις δύο κοινωνικές ομάδες δεν σκέφτεται ότι η νέα κατάσταση στην λειτουργία των καταστημάτων μπορεί να αξιοποιηθεί για να ανοίξει νέους δρόμους. Έστω και μόνο τουριστικούς.
Μέσα δε σε όλη αυτήν την φρικτή βαβούρα η φωνή του καταναλωτή είναι εντελώς μα εντελώς χαμένη. Ο καταναλωτής απλώς περιμένει να του πουν τι του επιτρέπουν να κάνει...
Είναι ή δεν είναι να βγάζει γέλιο η εικόνα μας ως κοινωνικός ιστός; Γνωρίζω τον αντίλογο.
Μα εμείς δεν είμαστε εναντίον του ανοίγματος των καταστημάτων αλλά...
Αυτό το αλλά είναι που κρύβει και το μεγάλο γέλιο.
Αρκεί να σκεφτείτε την Ελλάδα λίγα χρόνια μετά την πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου που νομοτελειακά θα γίνει. Και μην αμφιβάλλετε.
capital.gr
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου