Ένα τραγικά λαθεμένο δόγμα που ταλανίζει εδώ και χρόνια την εξωτερική μας πολιτική και καλλιεργεί φρούδες ελπίδες ότι θα επέλθει εξομάλυνση στις ιστορικά διαταραγμένες ελληνοτουρκικές σχέσεις και θα πορευτούμε απο κοινού σε δρόμους συνεργασίας και ειρηνικής δημιουργίας, είναι ο μύθος της ελληνοτουρκικής φιλίας.
Μια τεχνητή διπλωματική φόρμα, που πάντοτε αποδείχνεται ανυπόστατη και όχι μόνον,... αφού απονεκρώνει τα πολιτικά ανακλαστικά της ελληνικής διπλωματίας.
Οποτεδήποτε συμβαίνει μια μεγάλη πολιτική αλλαγή στην Τουρκία, η Ελλάδα προχωρεί σε μια παραχώρηση έναντι της Τουρκίας, σύνδρομο ενδοτικότητας στο οποίο έχουμε εθιστεί επικίνδυνα τα τελευταία χρόνια, αίφνης μας καταβάλλει μια εθνική ευφορία, ότι ο προαιώνιος εχθρός μας θα εκτιμήσει την ενδοτικότητά μας και έτσι χορτασμένος απο τις αξιώσεις του, θα συμπορευτεί μαζί μας εν ειρήνη και δημιουργία.
Ουδέν αναληθέστερον τούτου.
Οι Οθωμανοί ενώ βελτιώνονται σε ότι αφορά τους δικούς τους στόχους, διπλωματικούς και οικονομικούς έναντι της Ελλάδος εκτραχύνονται διαρκώς και μεγιστοποιούν την επιθετικότητα και τις προκλήσεις τους, στοχεύοντας στο ότι κάθε φορά αρπάξουν.
Δυστυχώς για τον ελληνικό λαό τα τεκταινόμενα σε σχέση με τους Τούρκους, παραμένουν επτασφράγιστο μυστικό, διπλωματική μεθοδολογία που αποθεώθηκε επι των αλήστου μνήμης ημερών Γ. Παπανδρέου και Δρούτσα.
Η ό,ποια ενημέρωσή μας έτσι, εναπόκειται στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου, απο την οποία πληροφορούμεθα ότι οι Τούρκοι διαρκώς αξιώνουν περισσότερα και στην πλειονότητα των περιπτώσεων επιβάλλουν τους όρους τους.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η Τουρκία παρακολουθεί προσεκτικά τις φοβικές συμπεριφορές μας και αντιστοίχως καταστρώνει την στρατηγική της.Που πάντα κοινό πρανομαστή έχει τον επεκτατισμό.
Και υιοθετώντας αυτό το μοντέλο διπλωματίας, αρνείται πεισμόνως ότι το Καστελόριζο έχει ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα. Προβαίνει απροκάλυπτα σε διαρκείς παραβιάσεις της υφαλοκρηπίδας του και αποθρασυμμένη ένα βήμα πιο πέρα, πουλά οικόπεδα της ΑΟΖ του νησιού.
Δυστυχώς οι κατά σκαιρούς ελλαδικές πολιτικές ηγεσίες, με αποκορύφωμα αυτήν του απίστευτου Γεωργίου Παπανδρέου, διακατεχόμενες απο φοβικά σύνδρομα, πείθονται στο φάντασμα της πολλαπλώς διατυμπανιζόμενης και απέναντι, ελληνοτουρκικής φιλίας.
Και έρχεται δυστυχώς η οδυνηρή πραγματικότητα να διαψεύσει αυτές τις φρούδες ελπίδες. Χίμαιρα άπιαστη στην οποία φεύ – έστω και αν το επέττασαν τότε οι ανελαστικές ιστορικές συνθήκες – πίστεψε και ο μέγας στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής Ελευθέριος Βενιζέλος.
Αβίαστα το ιστορικό συμπέρασμα είναι ένα. Οι σχέσεις Ελλάδος και Τουρκίας είναι σχέσεις συγκρουσιακές και μέσα απο αυτή την σκληρή για εμάς πραγματικότητα, πρέπει να εκπορεύεται η εξωτερικής μας πολιτική έναντι της Τουρκίας. Κάθε άλλη ερμηνεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι πονηρά υποκινούμενη, ή υποδηλώνει επικίνδυνη διπλωματική αφέλεια.
Ας θυμηθούμε όμως και κάποια πραγματικά περιστατικά που αποτυπώνουν τα συμβαίνοντα.
Στις 12 Μαρτίου του 2011 το ιταλικό πλοίο OG5 EXPLORA και ενώ πραγματοποιούσε έρευνες με προηγούμενη άδεια των ελληνικών αρχών στην υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου, παρεμποδίστηκε απο τουρκικό σκάφος που στην κυριολεξία έκανε πειρατεία. Η Τουρκία προχώρησε παράνομα στην έκδοση NAVTEX και ενώ είχε εκδοθεί η νόμιμη ελληνική προηγούμενα! Και δυστυχώς η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου απέκρυψε το συμβάν.
Προκειμένου να συνεχίσουν απρόσκοπτα απο τις τουρκικές ενοχλήσεις τις έρευνες οι Ιταλοί, ζήτησαν και πήραν άδεια απο τους Τούρκους. Όμως απεκάλυψε τότε το γεγονός ο ΥΕΘΑ και εκ των πραγμάτων σύρθηκε στην ομολογία του η αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών. Στην ομολογία ότι το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, ενημερώθηκε για το γεγονός με την παρέλευση 16 ημερών!
Θεωρούμε εδώ αναγκαίο έστω και εαν είναι αυτονόητο, να τονίσουμε ότι το Καστελόριζο αποτελεί αδιαίρετο κομμάτι των Δωδεκανήσων, συνεπώς Αιγαίο και επομένως έχει νομοτελειακά όλα τα δικαιώματα που απορρέουν απο το διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης.
Το ανθελληνικό επιχείρημα που τεχνηέντως και με δόλο για την ακατοίκητη νήσο των Όφεων, επ΄αφορμή πάντα της απόφασης του δικαστηρίου της Χάγης προβάλλουν κάποιοι, καταφανώς δεν έχει καμία σχέση και αντιστοιχία με το δικό μας Καστελόριζο.
Ωστόσο υφίστανται επικίνδυνοι φίθυροι ότι η Ελλάδα ανεπηρέαστη από την κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα, είχε σιωπηρά προχωρήσει επι ΓΑΠ στην αποδοχή κάποιων κοινών σημείων με τους Τούρκους προκειμένου να εξασφαλιστεί ένα μορατόριουμ ειρήνης, που προέβλεπαν:
Μερική επέκταση των χωρικών μας υδάτων στο Αιγαίο, έτσι ώστε να μην θίγεται η Τουρκία.
Αποφυγή με ζημία μας των αποκαλούμενων γκρίζων ζωνών.
Όχι επέκταση πέραν των 6 ν.μ. και στις υπόλοιπες θάλασσές μας, ήτοι Ιόνιο, Κρητικό πέλαγος.
Και ενώ και οι επιγενόμενες πολιτικές μας ηγεσίες απο την αλήστου μνήμης ΓΑΠ αρνούνταν μετ΄επιτάσεως, ότι είχαν πρχωρήσει παρασκηνιακά σε κάποια συμφωνία με τον Ερντογάν, έρχεται η αδιάψευστη πραγματικότητα και δείχνει άλλα.
Για να επαληθευτούν τα λόγια του αοίδιμου Κωνσταντίνου Καραμανλή, που με νόημα επεσήμαινε «στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται».
Καθώς έρχεται και ο απαράμιλλος αρχαίος κωμωδιογράφος μας Αριστοφάνης, να στιγματίσει τις φοβικές μας πολιτικές ελίτ που επιμένουν εμμανώς στα φαντάσματα της ελληνοτουρκικής φιλίας, η οποία μόνο εθνικές παραχωρήσεις και γεωστρατηγικές απώλειες εγκυμονεί. «Απεχθάνομαι τον πολίτη (και κατά μείζονα λόγο τον πολιτικό) που είναι αργός στο να κάνει καλό στην πατρίδα του και γρήγορος στο να την ζημιώσει. Άξιος για τον ευατόν του και ανίκανος για την πόλη». Και στο αρχέτυπο «Μισώ πολίτην, όστις ωφελείν πάτραν βραδύς πέφυκε, μεγάλα δε βλάπτειν ταχύς, και πόριμον αυτώ, τη πόλει δ’ αμήχανον». (Βάτραχοι Β1427-29)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου