Οι δολοφονίες στη Νέα Πέραμο Καβάλας, στη Δάφνη, στις Φιλιάτες, στα Βίλια, η χειροβομβίδα στο Γαλάτσι, η αυτοπυρπόληση του άνεργου στα Βριλήσσια, η αυτοκτονία στην Πάτρα και στο νοσοκομείο του Ηρακλείου συνθέτουν το παζλ μιας... νοσηρής εικόνας που αντικατοπτρίζει την κατάσταση στην ελληνική κοινωνία.
Οι εγκληματολόγοι και οι ψυχολόγοι μπορούν να αναλύσουν με επιστημονικές μεθόδους τα αίτια αυτών των συνεχώς πολλαπλασιαζόμενων συμβάντων, όμως ακόμα και η απλή διαπίστωση τους μας τρομάζει.
Σε προηγούμενες δεκαετίες η έλλειψη πληροφόρησης ίσως να μείωνε πλασματικά τον αριθμό τέτοιου είδους γεγονότων, αλλά σίγουρα ήταν πολύ μικρότερος αναλογικά με τον πληθυσμό. Η οικονομική κρίση και η πρότερη περίοδος του ανεξέλεγκτου πλουτισμού και της απογείωσης της ατομικότητας οδήγησαν στη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού με συνακόλουθο αποτέλεσμα την απουσία της αίσθησης κοινωνικής αλληλεγγύης και της έκπτωσης κάθε ηθικού ή κοινωνικού εμποδίου στην τέλεση μιας πράξης.
Η κοινωνία του θεάματος αντί να παραδειγματιστεί από τις απονενοημένες ή παράνομες ενέργειες παρακολουθεί υπνωτισμένη, ουσιαστικά τη δική της κατάρρευση. Δεν καταλαβαίνει ότι αργά ή γρήγορα μπορεί να βρεθεί ο καθένας μας στο ρόλο του πρωταγωνιστή του «Τρούμαν Σόου», χωρίς όμως να μπορέσει να ξαναβγεί στον κανονικό κόσμο.
Από την άλλη η κρίση αξιοπιστίας προς τους θεσμούς και η ανέχεια κάνει τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή τη χώρα επιθετικούς τόσο προς τους άλλους όσο και προς τον εαυτό τους. Είναι μια αρρώστια τόσο αυτοάνοση όσο και μεταδοτική.
Δυστυχώς βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή που όλοι μας και πρωτίστως οι έχοντες τα ηνία της χώρας πρέπει να ενσκήψουμε στο πρόβλημα με πραγματικές λύσεις.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου