Κολακεύεται ο Έλληνας όταν ακούει τους δημοκόπους της πολιτικής να ομιλούν για τη “σοφία του λαού”. Κολακεύεται να ακούει από διάφορα “λείψανα” της πολιτικής, από πεισιθανάτιες πολιτικές φιγούρες ότι έχει “αξιολογικό κριτήριο”, με επιστέγασμα βέβαια την αδαπάνητη λεκτική πομφόλυγα των πολιτικών της συμφοράς περί “κυρίαρχου λαού”.
Κολακεύεται ακόμα και τώρα, αν και οικονομικά αποδεκατισμένος, κοινωνικά... εξαθλιωμένος και εθνικά ντροπιασμένος, ως συνέπεια των ανερμάτιστων αποφάσεων των ασπόνδυλων της πολιτικής. Αν και ζει μέσα σ’ ένα νέφος ηθικής πολιτικής ασφυξίας, από τις δύσοσμες αναθυμιάσεις σκανδάλων παρελθόντων χρόνων, με επιπτώσεις ωστόσο στον παρόντα χρόνο, με την προσθήκη μάλιστα της κυβερνητικής αυθαιρεσίας.
Κολακεύεται ο Έλληνας από το βεβιασμένο και συχνά απαξιωτικό μειδίαμα των πολιτικών της “βλαχολεβέντικης” αντίληψης περί δημοσίων σχέσεων. Μ’ ένα υποτίθεται φιλικό και οικείο “κτύπημα στην πλάτη”, μια υποκριτική χειρονομία των ανθρώπων της εξουσίας, οι οποίοι ιεραρχούν ακόμα και τα εθνικά συμφέροντα και τα υποτάσσουν στα κομματικά.
Κολακεύεται και ολισθαίνει στις κλίσεις των επιπέδων, που του στήνουν οι μεταπράτες των ελπίδων του. Και η ολίσθηση του αυτή προσλαμβάνει πρακτικές μορφές, που αποτελούν την απόδειξη της ευπιστίας και της αφέλειάς του, της ανάγκης του να “πιστέψει”, αλλά και του εθισμού του σε μια νοσηρή κατάσταση της πολιτικής. Στην κατάσταση της πολιτικής των ψυχολογικών πιέσεων στο λαό και των εκβιαστικών διλημμάτων, για την επίτευξη των κομματικών και κυβερνητικών επιδιώξεων.
Η ελευθερία του πολίτη, όμως, δεν πρέπει να υποτάσσεται σε διλήμματα πολιτικών, οι οποίοι είτε “πρακτορεύουν” ξένα συμφέροντα, είτε εξυπηρετούν συγκυριακές πολιτικές σκοπιμότητες. Η αληθινή πολιτική που είναι πρώτα επιστήμη και ύστερα τέχνη, αποβλέπει σ’ αυτό ακριβώς, στην άρση των διλημμάτων!..
Κολακεύεται ο Έλληνας υποτασσόμενος στη μύχια ίσως ανάγκη του να ακούει εύηχες λέξεις, των οποίων το νόημα και το περιεχόμενό τους υποτίθεται πως απεικονίζουν τον ίδιο. Και νιώθει “ωραία” όταν τον αποκαλούν “δημοκρατικό” και “προοδευτικό”. Κι ας συμβάλλει με την παθητικότητά του στον ευτελισμό της έννοιας της προοδευτικότητας και στη συρρίκνωση της δημοκρατίας, για την οποία όλοι ομιλούν.
Ακόμα κι εκείνοι που την κακοποιούν και ως προς το όνομά της και ως προς το νόημά της. Η κακοποίηση του ονόματος πρώτα: Αν δημοκρατία σημαίνει “κράτος του δήμου”, δηλαδή εξουσία του λαού, τότε τι τάχα προσθέτει στη δημοκρατία το επίθετο “λαική”; Η κακοποίηση του νοήματος ύστερα: Τι είδους δημοκρατία μπορεί να έχουν τα κράτη εκείνα, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης. στα οποία “σφαγιάζεται” η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ακυρώνονται στοιχειώδη δικαιώματα του προσώπου;
Όταν η πολιτική εξουσία προσθέτει δυσβάστακτα οικονομικά βάρη στους πολίτες και αφαιρεί κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών; Όταν μετατρέπει την κυβερνητική πρακτική σε “μαγγανεία” και επιδιώκει τη φαντασμαγορία; Όταν αποφάσεις και πράξεις των κυβερνώντων δεν αποβλέπουν στην αυτονομία και αυτάρκεια του προσώπου μέσα σε μια ισχυρή και ευνομούμενη, αλλά όχι καταπιεστική πολιτεία;
Στην Ελλάδα σήμερα η δημοκρατία απειλείται και το μέλλον της φαίνεται θανάσιμα παγιδευμένο. Δεν απειλείται από ολιγοφρενείς πραξικοματίες, ούτε από ακραία και στις παρυφές της γελοιότητας εκτρωματικά κομματικά μορφώματα. Απειλείται από το ήθος της πολιτικής. Από τους σύγχρονους και μάλιστα δημοκρατικά εκλεγμένους τυράννους, οι οποίοι έχουν έναως Ήθος, ότι δηλαδή δεν έχουν κανένα Ήθος και έτσι οικοδομούν μια καινούργια Ηθική του Μη Ηθικού, που σημαίνει ανήθικη ηθική! Προς αυτήν προσανατολίζουν, παραδειγματίζουν και εθίζουν τους πολίτες…
Κολακεύεται ο Έλληνας με την περίτεχνα διαμορφωθείσα εντύπωση ότι συμμετέχει με τις “θυσίες” του στη “σωτηρία” της χώρας. Και τελικά συμμετέχει στη σύγκλιση των στόχων που υποθηκεύουν το μέλλον του και συμπλέει με συμφέροντα εν τη αγνοία του άσχετα με το δικό του συμφέρον.
Κολακεύεται που του λένε ότι συμπράττει με τη στάση του, της μη αντίδρασης στις κυβερνητικές αυθαιρεσίες, για το “όνειρο” της εξόδου από την οικονομική κρίση. Αυτό που ωστόσο απομένει δεν είναι το όνειρο, αλλά το ίζημα του ονείρου, η φθορά, ένας πολιτικός βρυχηθμός που γίνεται τρυπάνι ακουστικών πόρων…
Κολακεύεται ο Ελληνας…Ολοι μας! Όλοι μας κατά καιρούς από τη “λειτουργία” της ατελεύτητης πολιτικής φλυαρίας. Από τον υποκριτικό και κάλπικο πολιτικό λόγο, που ενδύεται τα άμφια του αρχιερέα τελετουργώντας το τίποτα!…
Και επιτέλους, όλοι εμείς , ας μη μιλάμε για “κυρίαρχο λαό”, αλλά για “κυρίαρχη κοινωνία”. Δεν μπορεί να υπάρχει κυρίαρχος λαός με πεθαμένη την κοινωνία του, δηλαδή με νεκρωμένο το πνεύμα του. Αν η Βουλή, έστω αυτή η Βουλή των αβούλευτων, εκφράζει τον κυρίαρχο λαό, τότε θα πρέπει να υπάρχει και μια “Βουλή της κοινωνίας” ή καλύτερα “Βουλή των Κοινοτήτων”, που θα εκφράζει το πνεύμα της κυρίαρχης κοινότητας κι όχι της πολιτικής παράταξης. Η καθολική πολιτικοποίηση του κοινωνικού σώματος είναι αρρώστια κι όχι υγεία. Η ζωντανή κοινωνία είναι κοινωνία προσώπων. Και μόνο μέσα στην κοινωνία προσώπων οικεί το πνεύμα…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου