Το μείζον θέμα της Χρυσής Αυγής, το τεκμήριο αθωότητας και ο κίνδυνος του ανελέητου μπούμερανγκ!

Γράφει ο Μανώλης Γαβαθιώτης

Η σειρά των γεγονότων είναι καθιερωμένη. Μόλις σκάσει το θέμα, υπάρχει ένα γενικό μούδιασμα, ένα σάστισμα στην παγωμένη κοινή Γνώμη. Αμέσως μετά, ξεκινάει η βουλιμική αναζήτηση πληροφοριών από οποιαδήποτε πηγή. Όταν τα πράγματα αρχίσουν να παίρνουν μία πιο ξεκάθαρη μορφή, ξεκινάει η αμφισβήτηση. Είτε από αρμόδια και υπεύθυνα χείλη, είτε και από μεγάλες ομάδες αναρμόδιων, πλην σκεπτόμενων πολιτών. Αυτών πού ούτε είναι, ούτε και θέλουν να... φαίνονται εύπιστοι και πειθήνιοι σε επιχειρήματα πού όλα τους, οδηγούν προς μία και μοναδική κατεύθυνση κρίσεως.

Τα γεγονότα πού ακολούθησαν και ακολουθούν τις συλλήψεις των μελών της Χρυσής Αυγής, είναι γνωστά και ήδη «χιλιοτραγουδισμένα». Εκείνο πού ακόμη δεν είναι γνωστό, με αποτέλεσμα να έχουν αρχίσει ήδη οι πρώτες – και είναι πολλές – αμφισβητήσεις, είναι τα ...ΣΤΟΙΧΕΙΑ. Ποια είναι δηλαδή τα συγκεκριμένα και εξειδικευμένα στοιχεία, πού οδήγησαν στις εντυπωσιακές και θεαματικές δικαστικές εξελίξεις, των διώξεων, των συλλήψεων και της διαπόμπευσης των (θέλουμε – δεν θέλουμε) εκλεγμένων βουλευτών. Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα πού μετέτρεψαν ένα πολιτικό (μέχρι προχθές) κόμμα, σε μία «εγκληματική» (από προχθές) οργάνωση.

Η αμφισβήτηση των γεγονότων, έχει ξεκινήσει μία πορεία, χαμηλών και ηπίων, μέχρι στιγμής τόνων, πίσω από τους γνωστούς πρωταγωνιστές των καναλιών και προέρχεται κυρίως από επιφανείς εκπροσώπους του νομικού κόσμου. Παρακολουθούσα, για παράδειγμα χθες το βράδυ τις ειδήσεις του STAR με τον Νίκο Χατζηνικολάου, όταν είδα και άκουσα τον γνωστότατο δικηγόρο κ. Μιχάλη Δημητρακόπουλο, να αμφισβητεί ευθέως και με κατηγορηματικότατο τρόπο, παραθέτοντας νομικά επιχειρήματα, όλη την μέχρι τώρα διαδικασία.

«Ολη αυτή η ποινική διαδικασία η οποία τηρήθηκε, από άποψη ποινικής δικονομίας και ποινικού Δικαίου, δεν μπορεί να σταθεί εύκολα στα δικαστήρια. Θα μπορέσει κανείς να βάλει στο ποινικό οπλοστάσιο πού αφορά συμμορίες εκβιαστών, ληστών και δολοφόνων, τους λόγους του Μιχαλολιάκου; Δεν βλέπω κανένα από τα κακουργήματα πού προβλέπονται για εγκληματική οργάνωση, για να μπορέσω να το δέσω. Το να βρεθούν δύο μετανοήσαντες μάρτυρες να καταθέσουν ο,τιδήποτε, είναι το πιο ανασφαλές αποδεικτικό μέσον. Με δύο μαρτυρικές καταθέσεις, δεν έχει ποτέ στοιχειοθετηθεί, από το 2001 πού ισχύει αυτός ο νόμος μέχρι σήμερα, η κατηγορία για εγκληματική οργάνωση», είπε ο κ. Δημητρακόπουλος. Ποιός θα του απαντήσει με πειστικά επιχειρήματα ; Μέχρι στιγμής, δεν άκουσα κανέναν. Ίσως τα κέντρα αποφάσεων και διαμόρφωσης πολιτικής, να ανασυντάσσονται γι’ αυτό.

Επομένως, το θέμα πού τίθεται υπό αμφισβήτηση, αυτή τη στιγμή, είναι αν η Χρυσή Αυγή είναι, ή δεν είναι, «εγκληματική οργάνωση». Και αυτό φυσικά, δεν είναι αρμοδιότητα κανενός εξ ημών να το κρίνει. Είναι αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης, η οποία έχει ήδη προχωρήσει στις «προκαταρκτικές» διαδικασίες απονομής Δικαίου.

Ναι, όλα αυτά είναι σωστά και … πρόσβαρα. Το ερώτημα όμως είναι εξαιρετικά κρίσιμο:

• Μέχρι να βρεί την άκρη η Δικαιοσύνη, τι … γίνεται; Και βεβαίως, τι γίνεται με το περίφημο (κατά πολλούς θεμελιώδες δικαίωμα του κατηγορουμένου) τεκμήριο αθωότητας; 
• Ισχύει στη χώρα μας, ή δεν ισχύει; 
• Έχουμε δικαίωμα να καταδικάσουμε κάποιον ή κάποιους πριν αποδειχτεί η ενοχή τους ;

Σαφής απάντηση για το συγκεκριμένο, δεν έχει δοθεί. Από την άλλη όμως, υφιστάμεθα καθημερινά ένα βομβαρδισμό ερεθισμάτων σχετικών με το θέμα, πότε υπό μορφή δηλώσεων κυβερνητικών αξιωματούχων, πότε υπό μορφή πληροφοριών, πού στοχεύουν ακριβώς στον ίδιο στόχο: Την ωραιοποίηση μιάς διαδικασίας, πού όμως ήδη αμφισβητείται έντονα και καθημερινά ΜΟΙΡΑΙΑ θα αμφισβητείται ακόμη περισσότερο.
Διάβασα για παράδειγμα μία πολύ φρέσκια είδηση από τις ΗΠΑ, πού μεταδίδουν οι εκεί απεσταλμένοι, ότι ο πρωθυπουργός της χώρας δέχτηκε τα συγχαρητήρια των εκεί κυβερνητικών αξιωματούχων, για την εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής.

Δεν το αμφισβητώ, αλλά με γεμίζει ερωτηματικά: 

• Γιατί πρέπει να συγχαίρουν, άραγε, τον πρωθυπουργό, για μία πράξη της ανεξάρτητης ελληνικής Δικαιοσύνης; 
• Τι σχέση, τι δουλειά, τι σύνδεση μπορεί να έχει ο ευρισκόμενος μάλιστα στο εξωτερικό πρωθυπουργός της χώρας, με την εξάρθρωση ενός πολιτικού κόμματος;

Επειδή δεν μπορώ να δεχτώ ότι οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ θέλουν να εκθέσουν τον κ. Σαμαρά, ο νούς μου πάει στο ενδεχόμενο να μη γνωρίζουν, στην πατρίδα τους, τι σημαίνει τεκμήριο αθωότητας. Πως αλλιώς δηλαδή μπορούμε να ερμηνεύσουμε αυτά τα «συγχαρητήρια» ; Τους έχει άραγε στείλει κατά το παρελθόν, η ελληνική κυβέρνηση συγχαρητήρια για την σύλληψη κάποιου «νονού» της Μαφίας, ή για την εξάρθρωση μιάς εγκληματικής οργάνωσης του (πλούσιας … πανίδας) αμερικάνικου υποκόσμου; Από πότε μία δίωξη πολιτικού (έστω και αν δεν συμπεριλαμβάνεται στο … συνταγματικό τόξο του κ. Βενιζέλου) αλλά ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΥ κόμματος, προκαλεί … ντελίριο συγχαρητηρίων από μία κυβέρνηση προς άλλη;

Κάτι τέτοιο, για να γίνει μπορεί να σημαίνει μόνον ένα πράγμα: Την ΠΟΛΙΤΙΚΗ σκοπιμότητα! Και η κρίση των Ελλήνων, στο ΜΕΙΖΟΝ ΘΕΜΑ, δεν είναι εύκολο να επηρεαστεί στο ελάχιστο από τα συγχαρητήρια των Αμερικάνων. 

Ποιο είναι το ΜΕΙΖΟΝ θέμα; Μα η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής, ή η πολιτικοποίησης της ποινικής δικονομίας.
Εν ολίγοις, αν ο διωγμός της Χρυσής Αυγής και των ανθρώπων της οφείλεται σε ΠΟΛΙΤΙΚΑ ή σε ΠΟΙΝΙΚΑ αίτια. Αυτό είναι το μείζον, πού θα πρέπει να ξεκαθαριστεί άμεσα με ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ και όχι με εξορκισμούς, αναθέματα, γενικότητες και αοριστίες.
Αν η δίωξη είναι ποινική, καλό θα είναι οι εμπλεκόμενοι στις διαδικασίες κυβερνητικοί παράγοντες, να αφήσουν τα διαγγέλματα, τα μηνύματα, τους ακκισμούς και τους πανηγυρισμούς και να ΞΕΧΑΣΟΥΝ το θέμα, σε ό,τι τους αφορά.

Αν πάλι η δίωξη είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ, τότε οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι. Η παρότρυνση Σβόμποντα για την ελληνική προεδρία («για να πάρει η Ελλάδα την προεδρία της ΕΟΚ, δεν πρέπει να υπάρχει Χρυσή Αυγή»), η τρομακτική εν όψει δημοτικών εκλογών δημοφιλία του Κασιδιάρη, το κούρσεμα των δημοσκοπικών ποσοστών της Χρυσής Αυγής (πάνω από 15 % πριν τις συλλήψεις), στροβιλίζονται ήδη σαν ενδεχόμενα πού ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΑ τον δικαστικό διωγμό και την διαπόμπευση.

Και αν τελικά συμβεί αυτό το τελευταίο; Ε, τότε θα μιλάμε πλέον με σιγουριά για ένα ανελέητο ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΓΚ πού θα πλήξει ανεπανόρθωτα την δημοκρατική μας τάξη. Και τότε, θα είναι αργά για αναζήτηση ευθυνών.