Η αρχή έγινε στη διάρκεια της δεκαετίας του '80, με το ΠΑΣΟΚ, λίγο πριν τις ευρωεκλογές του 1984, να δίνει τα ρέστα του για να βοηθήσει στο στήσιμο της ΕΠΕΝ, ώστε να "πλαγιοκοπηθεί" η ΝΔ του... Ευάγγελου Αβέρωφ από τα δεξιά της. Είχε προηγηθεί η νομιμοποίηση του ΚΚΕ (με την αιμοσταγή ιστορία), το 1974, αλλά και η "απορρόφηση" της Εθνικής Παράταξης από τη ΝΔ, λίγα χρόνια μετά.
Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, ήρθε στην εξουσία με ακραία συνθήματα, όπως πχ "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", Έξω οι βάσεις" και βάλτε. Σήμερα, το ΠΑΣΟΚικό σύνθημα "η Ελλάδα στους Έλληνες", ακούγεται στα αυτιά της αριστεράς ως "ξενοφοβικό" και ως "ρατσιστικό". Πάμε παρακάτω: πριν την έλευση του ΠΑΣΟΚ, η 17Ν είχε ξεκινήσει τη φονική της δράση, σκοτώνοντας αδιακρίτως όποιον είχε στο μάτι η άκρα αριστερά.
Η έλευση του ΠΑΣΟΚ, έβαλε φρένο σε κάθε προσπάθεια εξάρθρωσης της τρομοκρατίας, μιας και κάποιοι εκεί δεν έκρυβαν τη συμπάθειά τους για τους φονιάδες. Θα θυμίσουμε μόνο πως επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη και μετά από σύλληψη ατόμου που πολλά χρόνια αργότερα καταδικάστηκε για τη συμμετοχή του στην οργάνωση 17Ν, πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ έσπευσαν στη ΓΑΔΑ για να παράσχουν στον ύποπτο πολιτική κάλυψη και έκαναν δηλώσεις, αποκαλώντας τον "αγωνιστή". Ας μην κοροϊδευόμαστε, έτσι τους έβλεπαν τότε και ακόμα κάποιοι στη Χαριλάου Τρικούπη... Μετά φυσικά, κάποια πράγματα άλλαξαν. Αλλά, είχαν στο μεταξύ δολοφονηθεί δεκάδες άνθρωποι.
Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '90
Στη διάρκεια της δεκαετίας του '90, τα ακραία κόμματα τέθηκαν σε γενικές γραμμές στο περιθώριο, με την εξαίρεση του ΚΚΕ, που τρόπον τινά και παρά τις κατά καιρούς παρασπονδίες του (κλεισίματα δρόμων, "συμβολικές" καταλήψεις κτιρίων, δημιουργία προβλημάτων στα λιμάνια τα καλοκαίρια, πανό στον ιερό βράχο της Ακρόπολης και βάλτε), είχε ενσωματωθεί στο κοινοβουλευτικό σύστημα (του δόθηκαν άλλωστε πάρα πολλά) και απέφευγε την μετωπική αντιπαράθεση με το σύστημα, του οποίου κατέστη συστατικό στοιχείο. Έπνεε άλλος άνεμος, υπήρχε ανάπτυξη λόγω της δρομολόγησης (υπερκοστολογημένων) μεγάλων έργων υποδομής και παρά τα απανωτά σκάνδαλα και τα φαινόμενα διαφθοράς και ειδικά επί των ημερών του ΠΑΣΟΚικού "εκσυγχρονισμού", όλοι ρίχτηκαν με τα μούτρα στην πραγμάτωση των ονείρων τους.
Μια υποσημείωση για το ΚΚΕ: μπορεί το ίδιο να μην ενεπλάκη σε έκνομες δραστηριότητες κακουργηματικού χαρακτήρα, όμως υπήρξε διαχρονικά το φυτώριο αντικοινωνικών συμπεριφορών, ενώ πολλοί που αναμείχθηκαν σε εξτρεμιστικές δράσεις, είχαν στο παρελθόν τους περάσει από τις τάξεις του. Με λίγα λόγια, το ΚΚΕ, αν και το ίδιο, επαναλαμβάνουμε, απέφυγε να προκαλέσει πολύ, υπήρξε ως ακραίο & σταλινικό κόμμα η αφετηρία πολλών σοβαρών προβλημάτων για την κοινωνία.
ΑΠΟ ΤΟ 2000 ΚΑΙ ΜΕΤΑ
Το 2002, η ατυχής επιλογή της ΝΔ στο πρόσωπο του Γιάννη Τζανετάκου για την Περιφέρεια Αττικής και λίγο αργότερα η άρνηση της Μαριέττας Γιαννάκου να αποσύρει το ανθελληνικό βιβλίο Ιστορίας της Μαρίας Ρεπούση (οι δύο παραπάνω περιπτώσεις "συνδέονται"), έφεραν αέρα στα πανιά του ΛΑΟΣ και του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ήταν το παραπάνω κόμμα "ακραίο";
Εδώ, οι απόψεις διίστανται. Όμως, η συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, ουσιαστικά σηματοδότησε την αποδοχή του από πολλούς παράγοντες του τόπου, ως κόμματος αστικού (είχε τα στοιχεία αυτά, χαρακτηρίστηκε μάλιστα από κάποιους "εθνοφιλελεύθερο"), με κάποιες ακραίες "εκφάνσεις", όπως και ακατανόητες πολιτικές συμπεριφορές (πχ στήριξη του Χριστόφια).
Στη διάρκεια των επεισοδίων του Δεκεμβρίου του 2008, αναδείχθηκε η ακραία φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ. Η κατακόρυφη δημοσκοπική άνοδος του κόμματος αυτού, το οποίο ενσωματώνει στοιχεία σταλινικά - κομμουνιστικά, τροτσκιστικά, μαοϊκά, σοσιαλδημοκρατικά, ΠΑΣΟΚο-συνδικαλιστικά αριστεριστικά και αναρχικά, δεν προμήνυε ούτε προμηνύει τίποτα καλό, ενώ η συνεχής στήριξη από την Κουμουνδούρου εξτρεμιστικών συμπεριφορών (βλ. Σκουριές) και τρομοκρατών (βλ. υπόθεση Σακκά) αλλά και οι (πολλές φορές εθνομηδενιστικές) τοποθετήσεις βουλευτών του για την οικονομία, για τα εθνικά μας θέματα και για τη μετανάστευση, ξεφεύγουν πολύ από το κοινωνικά αποδεκτό. Κάτι ανάλογο, ίσως ακόμα χειρότερο, είναι ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ των αριστεριστών αλλά και το επίσης αριστεριστικό Σχέδιο Β.
Ο ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ
Και ερχόμαστε στη Χρυσή Αυγή. Πρόκειται για αισχρή και χυδαία κατάσταση. Ναζιστές, μπράβοι της νύχτας, άτομα με ποινικό μητρώο, περιθωριακοί... Τα όσα έχουμε παρακολουθήσει στους δέκτες μας τον τελευταίο καιρό, παραπέμπουν στο πύον της κοινωνίας. Πρόκειται περί συμμορίας, που καμώνεται το "εθνικιστικό κίνημα" και προσπαθεί να αποχρωματίσει το πατριωτικό (το οποίο έχει οικειοποιηθεί) από τον ηθικό, τον θρησκευτικό και τον ανθρωπιστικό του χαρακτήρα. Η αρχικά μαζική απήχηση της ΧΑ, είναι μια εξαιρετικά ανησυχητική εξέλιξη. Είναι εξωφρενικό, άνθρωποι με αστική συγκρότηση, μόρφωση και οικογένειες, να ψηφίζουν κάτι τέτοιο. Αυτό, αναδεικνύει τον μηδενισμό της εποχής και κρούει των κώδωνα του κινδύνου, προειδοποιώντας για ανεξέλεγκτες καταστάσεις στο μέλλον.
Ως εδώ και μη παρέκει με τα άκρα. Αν δεν τα τελειώσουμε εμείς, θα μας τελειώσουν αυτά. Πως θα το κάνουν; Μα φυσικά, στερώντας μας την ελευθερία μας και μετατρέποντας την κοινωνία μας σε δαντική κόλαση. Μπορούμε να προλάβουμε εξελίξεις τέτοιου τύπου, πετώντας εκτός πολιτικού προσκηνίου όσους φέρουν τη σβάστικα και το σφυροδρέπανο, τα σύμβολα αυτά της απανθρωπιάς, της μισαλλοδοξίας και του μισανθρωπισμού αλλά και όσους διαχωρίζουν τη βία ανάλογα με την "οπτική" τους σε "καλή" και "κακή".
Νίκος Χιδίρογλου
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου