Δεν διαπραγματευόμαστε την ελευθερία μας

Τι θα γίνει αν αύριο στην Ελλάδα κάποιοι, χωρίς να αναλογιστούν τις συνέπειες, ανοίξουν τον ασκό του Αιόλου; Τι θα γίνει αν επικρατήσει η ριζοσπαστική αριστερά; Τι θα γίνει αν ο τρόμος γίνει η καθημερινότητά μας; Δυστυχώς, η ανθρωπότητα δεν μαθαίνει. Μόνο και μόνο το γεγονός της διεξαγωγής δύο αιματηρότατων παγκόσμιων πολέμων στη Γηραιά Ήπειρο, με πολύ μικρή χρονική απόσταση μεταξύ τους, τα λέει όλα.

Επίσης, κάποιοι φαίνεται ότι δεν διδάχθηκαν από τα δεινά που επέφερε η...
επικράτηση του ολοκληρωτισμού και της απανθρωπιάς, δηλαδή η επικράτηση του σφυροδρέπανου και της σβάστικας. Και οι συμμορίες του ολοκληρωτισμού, κόβουν και πάλι βόλτες γύρω μας, σαν να μην έγινε τίποτα στο παρελθόν...

Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ

«Το ολοκληρωτικό κράτος, αφού ελέγχει το καθετί και θεωρεί αμάρτημα ή κίνδυνο και την πιο αθώα και για το κράτος ακίνδυνη ιδιωτική αυθυπαρξία του ανθρώπου, ανάγει αναγκαστικά την τρομοκρατία σε σκοπό. Για να μπορεί να ελέγχεται και αυτή ακόμα η σχέση των συζύγων μεταξύ τους, πρέπει ο τρόμος να φτάνει κι ως τα ενδότερα της οικογενειακής εστίας. Ο κάθε άνθρωπος, ακόμα και ο αδερφός ή ο σύζυγος, πρέπει να μπορεί να ‘ναι ο σπιούνος και ο καταδότης. Το ανθρώπινο πρόσωπο παραχωρεί έτσι τη θέση του στη μάσκα.

Ο άνθρωπος, μαζί με τη συνείδησή του, χάνει και το πρόσωπό του... Το ολοκληρωτικό κράτος εχθρεύεται το πρόσωπο του ανθρώπου. Προτιμάει τη μάσκα. Προτιμάει την ανέκφραστη πρόσοψη, το μάτι το γυάλινο, το χρώμα το κίτρινο ή έστω το άδηλο, τα χείλη τα σφιγμένα (όπως τους γρόθους τους σφιγμένους, ποτέ την ανοιχτή παλάμη) την κίνηση τη σπασμωδική που σημαίνει την αναστολή του αυθόρμητου και άμεσου τρόπου ζωής.

Μέσα στο πλαίσιο του ολοκληρωτικού κράτους, ο άνθρωπος δε βλέπει στο πρόσωπο του διπλανού του τον άνθρωπο, βλέπει μονάχα τον ενδεχόμενο καταδότη, τον ενδεχόμενο δήμιο. Η σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους, παύει να ‘ναι ανθρώπινη. Η σχέση με τον ίδιο τον εαυτό μας παύει λίγο – λίγο να ‘ναι ανθρώπινη. Σ’ όσους μάλιστα γεννιούνται και ανατρέφονται μέσα στο απάνθρωπο σχολειό του ολοκληρωτικού κράτους, δεν αρχίζει καν ποτέ η σχέση με το διπλανό τους ή με τον ίδιο τον εαυτό τους να είναι ανθρώπινη».



Τα παραπάνω τα γράφει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, στο μνημειώδες έργο του «Ο εικοστός αιώνας – Η πάλη μεταξύ ανθρωπιάς και απανθρωπίας» (Αθήναι 1951), ένα βιβλίο που όλοι πρέπει να διαβάσουν. Σήμερα, παραμένει παραπάνω από επίκαιρο. Τα όσα λέει ο συγγραφέας, αναδεικνύουν την καλλιέργεια αλλά και την οξυδέρκεια ενός διανοούμενου, ο οποίος γνώριζε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 τι ακριβώς συνέβαινε στην Ανατολική Ευρώπη. Και είχε μελετήσει μάλιστα και κατανοήσει από τότε τη φύση του φαινομένου.

Άλλωστε, γνώριζε πολύ καλά τι είχε συμβεί στην Ελλάδα στη διάρκεια της δεκαετίας του ’40. Πολλά χρόνια αργότερα, μετά και την πτώση του Τείχους του αίσχους που όρθωσε η ανελευθερία, γυρίστηκε και παίχτηκε στους κινηματογράφους η γερμανική ταινία «Οι ζωές των άλλων», που εκτυλίσσεται στο Ανατολικό Βερολίνο (όπου δρούσαν εκατοντάδες χιλιάδες πληροφοριοδότες της μυστικής αστυνομίας του κομμουνιστικού καθεστώτος, της Στάζι), το 1984. Εκεί, απεικονίζονται ακριβώς τα όσα γίνονταν επί δεκαετίες στο Σιδηρούν Παπαπέτασμα, τα οποία περιγράφει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος πάνω από μισό αιώνα πριν. Αυτά, διότι στον τόπο μας πέρασαν στη σύγχρονη εποχή και ακόμα περνούν διανοούμενοι μεγάλου βεληνεκούς.

ΤΙ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ;

Φυσικά, η ελευθερία μας. Όλοι σχεδόν άκουσαν αυτά που είπε ο «ερυθρός» τρομοκράτης Χριστόδουλος Ξηρός. Τα έβαλε με το μνημόνιο, τη φτώχεια, μίλησε για Δ’ Ράιχ και ανήγγειλε την ενεργοποίησή του. Όμως, δεν μας είπε ότι συμμετείχε σε 11 ανθρωποκτονίες, πολύ πριν την έλευση των μνημονίων στις ζωές μας. Όλοι ξέρουμε ποιοι κάλυπταν πολιτικά τη συμμορία. Όπως και να έχει, ο δημόσιος σκυλοκαβγάς που έχει ξεσπάσει στις τάξεις των τρομοκρατών της 17Ν, αλλά και μεταξύ αριστερών τρομοκρατών και αναρχικών, δεν αφορά την κοινωνία.

Οι πολίτες αυτή την εποχή προσπαθούν να επιβιώσουν, κάτω από αντίξοες συνθήκες ελέω της κρίσης και το τι λέει ο Κουφοντίνας για τον κοπανατζή Ξηρό, αφορά κυρίως ένα συγκεκριμένο και μικρό κύκλο ανθρώπων, που ασχολούνται με τα τεκταινόμενα στους κόλπους της άκρας αριστεράς και των οργανώσεών της. Όμως, καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι αν υπάρχει ένα διακύβευμα στις ημέρες μας, αυτό είναι η ίδια η ελευθερία μας. Το αντιλαμβάνονται όμως όσοι έχουν καταστεί με την πάροδο του χρόνου homο economicus; Οφείλουμε να παραδώσουμε τη χώρα μας ελεύθερη στα παιδιά μας και να απομονώσουμε όλους όσους με τον τρόπο που πολιτεύονται, αποϊεροποιούν την ανθρώπινη ζωή. Αν δεν τον κάνουμε, θέτουμε τα θεμέλια για έναν απάνθρωπο κόσμο.

Νίκος Χιδίρογλου