Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη. Οι βουλευτικές εκλογές είναι κανονικά τον Μάϊο - Ιούνιο του 2016. Έγιναν 17 Ιουνίου του 2012 (μόλις ενάμισι χρόνο πριν, κι ας φαίνεται συχνά ότι έχει περάσει μια δεκαετία…) άρα η λήξη της τετραετούς θητείας αυτής της Βουλής είναι τον Ιούνιο 2016. Πιστεύει κανείς ότι θα φτάσει αυτή κυβέρνηση στη λήξη της θητείας της Βουλής;
Ακόμα κι αν δεν το πιστεύει, πριν φτάσει απευθείας στην... βεβαιότητα διενέργειας πρόωρων εκλογών, ας συνυπολογίσει την ισχυρή πιθανότητα να υπάρξει άλλη κυβέρνηση από την ίδια Βουλή, όπως άλλωστε συνέβη το 2011 με την παραίτηση της κυβέρνησης Γ.Α. Παπανδρέου και τον σχηματισμό της κυβέρνησης Λ. Παπαδήμου. Διότι οι κυβερνήσεις προκύπτουν από τη Βουλή, όχι η Βουλή από τις κυβερνήσεις, παρά την όχι αθώα προσπάθεια που καταβάλλεται συχνά να παρουσιάζεται το Κοινοβούλιο ως παρακολούθημα των κυβερνήσεων.
Εάν αρθεί η εμπιστοσύνη της πλειοψηφία των βουλευτών (151 ψήφοι) η κυβέρνηση πέφτει και η Βουλή καλείται να εγκρίνει η όχι τον σχηματισμό άλλης κυβέρνησης. Αν αυτό δεν καταστεί δυνατό η Βουλή διαλύεται και η χώρα οδηγείται σε εκλογές. Μόνο τότε όμως. Όχι αν απλώς ανατραπεί αυτή (ή άλλη) κυβέρνηση. Όχι αν χάσει τη δεδηλωμένη αυτή (ή άλλη) κυβέρνηση. Περιέργως, συχνά αποκρύπτεται ή δεν αναφέρεται σε σχετικές αναλύσεις η συγκεκριμένη διαδικασία, με αποτέλεσμα πολλοί να πιστεύουν ότι «πέφτει η κυβέρνηση και πάμε σε εκλογές».
Η σημερινή κυβέρνηση
Θα πάει ήσυχα και ανέμελα ο Α. Σαμαράς ως τις ευρωεκλογές που θα γίνουν 25 Μαΐου (σε λιγότερο από 4 μήνες) για να χάσει επίσης ήσυχα και καθαρά από τον ΣΥΡΙΖΑ; Και όχι μόνο αυτό, αλλά να δει τον κυβερνητικό του εταίρο (ΠΑΣΟΚ) είτε να μη μετέχει στις εκλογές αυτόνομα (συμμετοχή μέσω Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος) είτε να μετέχει και να εξαφανίζεται; Δύσκολο φαίνεται.
Ακόμα δυσκολότερο γίνεται αν ο πρωθυπουργός λαμβάνει πληροφόρηση που φέρουν την επερχόμενη ήττα να αγγίζει την συντριβή: Αν συμβεί κάτι τέτοιο, αν χάσει δηλαδή με 5-6 ποσοστιαίες μονάδες από τον ΣΥΡΙΖΑ πως θα μπορεί να κυβερνά;
Όσο κι αν προπαγανδιστεί το επιχείρημα «άλλο πράγμα οι ευρωεκλογές και άλλο οι εκλογές για κυβέρνηση» και ότι «ο κόσμος επειδή ακριβώς ήξερε πως δεν διακυβεύεται η διακυβέρνηση της χώρας ψήφισε σκληρά και τιμωρητικά κατά της κυβέρνησης προκειμένου να της στείλει ένα σαφές μήνυμα» το αποτέλεσμα θα παραμένει αποδοκιμαστικό για τη δικομματική κυβέρνηση. Μια μεγάλη ήττα της ΝΔ κι ένα ποσοστό στα όρια του στατιστικού λάθους για το ΠΑΣΟΚ, θα επιτείνουν την αίσθηση δυσαρμονίας κυβέρνησης και λαϊκής βούλησης, κάτι που στις δημοκρατίες οδηγεί άμεσα ή σε σύντομο χρόνο σε βουλευτικές εκλογές.
Πηγαίνοντας σε βουλευτικές εκλογές υπό αυτές τις συνθήκες και μέσα στο συγκεκριμένο κλίμα (ήττας για τη ΝΔ, συντριβής για το ΠΑΣΟΚ και νίκης για τον ΣΥΡΙΖΑ) με αδιευκρίνιστη μάλιστα την εκλογική δυναμική της Χρυσής Αυγής (με όποιο όνομα ή σχήμα μετάσχει αυτή στις εκλογές, αν της απαγορευτεί η συμμετοχή με τον τρέχοντα τίτλο της) είναι βέβαιο ότι θα επιβεβαιωθεί η ήττα των κυβερνητικών κομμάτων, ως υπευθύνων για την κατάσταση της χώρας και χιλιάδων οικογενειών που δεν ζουν απλώς στα όρια της φτώχειας αλλά μέσα στην απελπισία. Άρα, είναι λογική η σκέψη πως ο Α. Σαμαράς κάτι θα κάνει για να αποφύγει τη συγκεκριμένη πορεία.
Ο πρωθυπουργός
Μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων ο πρωθυπουργός; Να κάνει ναι, να την αλλάξει είναι ζητούμενο. Άλλωστε στην πολιτική δεν υπάρχουν βεβαιότητες, κυρίως μετά την πλήρη απαξίωση δομών και προσώπων που επισημοποιήθηκε στις εκλογές του Μαΐου 2012. Αν και συμφοιτητής του Γιώργου Παπανδρέου και συγκάτοικοι για ένα εξάμηνο στο κολέγιο Άμχερστ της Μασσαχουσέτης, ο Αντώνης Σαμαράς δεν μοιάζει σαν χαρακτήρας με τον παλαιό φίλο του και μετέπειτα πολιτικό αντίπαλο.
Ο Α. Σαμαράς έχει μπροστά του το παράδειγμα πτώσης-ανατροπής στην πραγματικότητα- του Γ.Α. Παπανδρέου, όταν αν και έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης στις 4 Νοεμβρίου 2011 παραιτήθηκε μια εβδομάδα μετά, στις 11/11 για να τον διαδεχθεί ο τραπεζίτης Λουκάς Παπαδήμος την ίδια μέρα! Κι ας είχε το στενό του περιβάλλον τη θέση πως «ένας Παπανδρέου ποτέ δεν παραιτείται, άστους να σε ρίξουν»! Αν κι έφτασε μέχρι εκεί ο γιος του ιδρυτή, δεν το τελείωσε. Αμέσως, σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση (με την παραμονή των ήδη αντιπροέδρων Πάγκαλου και Βενιζέλου όπως και αρκετών άλλων υπουργών του ΠΑΣΟΚ) με συμμετοχή της ΝΔ και του ΛΑΟΣ. Η κυβέρνηση αυτή πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από την ίδια Βουλή στις 16 Νοεμβρίου.
Άρα ο πρωθυπουργός ξέρει καλά ότι μπορεί θεσμικά να υπάρξει άλλη κυβέρνηση από την ίδια Βουλή, όσο κι αν αυτό (εύλογα) δεν του αρέσει και κατά δήλωσή του το θεωρεί πολιτική ανωμαλία (Καθημερινή, 15 Δεκεμβρίου 2013): «Πως απαντάτε στα σενάρια περί άλλης κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή;» τον ρωτάει ο Αλ. Παπαχελάς, και ο Α.Σαμαράς σχεδόν οργίζεται: «Τα θεωρώ, και το λέω καθαρά, σενάρια πολιτικής ανωμαλίας! Τόσο απλά! Γιατί μπορούν να προκύψουν μόνον ως αποτέλεσμα πολιτικής ανωμαλίας. Και θα οδηγήσουν σίγουρα σε πολιτικό χάος». Δηλαδή μια απολύτως φυσιολογική -όχι συνήθη, αλλά υπαρκτή και νόμιμη- διαδικασία ενταγμένη στο πλαίσιο των θεσμών, ο πρωθυπουργός την καταδικάζει ως πολιτική ανωμαλία. Κι ας συνέβη το γεγονός πολύ πρόσφατα, κι ας άνοιξε το δρόμο όχι μόνο για την πρωθυπουργία του αλλά και για κυβερνήσεις συνεργασίας με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία.
Τι δείχνει η στάση του; Ότι έχει αποφασίσει να ταυτίσει με έκνομη πράξη ή προοπτική οτιδήποτε δεν περιλαμβάνει τη δική του ηγεσία. Δείχνει επίσης την απόφασή του «να μην γίνει Γιώργος» συρόμενος από ευάριθμες ή όχι ομάδες βουλευτών και επιτελάρχες σε αποδυνάμωση και παραίτηση.
Ένα άλλο σημείο που διαφέρει ο Α. Σαμαράς από τον Γ.Α.Π. είναι «η πολιτική έρημος» την οποία έχει μόνος διασχίσει, εμπειρία που δεν έχει γνωρίσει ο πρώην συγκάτοικός του. Προστατευμένος από την οικογένεια και το επίθετο, αλλά και από τον πατέρα-φοίνικα (ως γνωστόν υπό τη σκιά του φοίνικος ουδέν φύεται ή πολλώ μάλλον ευδοκιμεί) δεν βρέθηκε εκτός κεντρικής πολιτικής (κυβερνητικής κυρίως) σκηνής, σε αντίθεση με τον Μεσσήνιο που ανέτρεψε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και ίδρυσε δικό του κόμμα το 1993.
Η εμπειρία αυτή που συνοδεύεται από την επικράτησή του (50,06% έναντι 39,72% τον Νοέμβριο 2009) επί της φανερά υποστηριζόμενης από τα ΜΜΕ Ντόρας Μπακογιάννη στην εσωκομματική μάχη για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, τον βοηθά στην οικοδόμηση μιας γραμμής άμυνας που ποτέ δεν χρειάστηκε να φτιάξει ο Γ.Α. Παπανδρέου. Ξέρει ο Α. Σαμαράς πόσο δύσκολα (και μοναχικά σε πολιτικό επίπεδο) πέρασε από το 1996 ως το 2004 και πόσο σύνθετη ήταν η νίκη του στη μάχη για την ηγεσία της ΝΔ. Ξέρει επίσης πως αν χάσει τώρα την πολιτική ηγεμονία σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, επόμενο βήμα είναι η αποχώρηση από την ηγεσία. Και τότε η επιστροφή στην πολιτική έρημο θα (διαφορετική βεβαίως και η επιστροφή και η έρημος!) είναι βέβαιη και μόνιμη.
Εκτός αν δεν τον ενδιαφέρει όντως η επανεκλογή του και η εξουσία (εφημ. «Παρόν» 12 Ιανουαρίου 2014) οπότε όλα όσα γράφονται είναι στο κενό! Ασφαλώς δεν αρκεί η εμπειρία και η γνώση των προηγούμενων για να αποτρέψει κανείς τις εξελίξεις. Αυτό που λέμε είναι πως θα κάνει ότι μπορεί για να τις αποτρέψει, και, πάντως διαφορετικά απ΄όσα έκανε (;) ο Γ.Α.Παπανδρέου, ή ακόμα και ο Κ. Καραμανλής ο οποίος για πολλούς νεοδημοκράτες (και όχι μόνο) «κάθισε κι έχασε από τον Γιώργο γιατί ήθελε ή ήταν αναγκασμένος να φύγει».
Ο ΣΥΡΙΖΑ
Το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο επώνυμος Τατσόπουλος ή ο καστοριανός βουλευτής Διαμαντόπουλος. Πολλοί στη δημόσια ζωή κινούνται υπό το κράτος της επιθυμίας να καταγραφούν ως παρουσίες με άποψη και ξεχωριστές ιδέες. Ξεχωριστές, ήταν πάντα οι ιδέες που διέφεραν, που περιείχαν είδηση, που προκαλούσαν συζητήσεις. Το εκλογικό σώμα έχει την εμπειρία και την ωριμότητα να αντιμετωπίζει ανάλογα τέτοια ή ανάλογα θέματα, αφού πρώτα διασκεδάσει ή εξοργιστεί με αυτά, μέσω της αναμετάδοσης και διόγκωσής τους από τα υπηρεσιακά καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ εντοπίζεται στην αδυναμία του να αρθρώσει συγκεκριμένο λόγο για μεγάλα ζητήματα που αφορούν την διακυβέρνηση του τόπου, τις προτεραιότητες και τους στόχους. Πότε η πολυγλωσσία πότε η έλλειψη μίας και μόνης θέσης για το θέμα της παραμονής ή όχι στην ευρωζώνη π.χ., αφήνουν ελεύθερο γήπεδο για ανάπτυξη θέσεων και επιθέσεων τόσο στην κυβερνώσα ΝΔ όσο και στο εικονικά υπάρχον μέσω συμμετοχής στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Συχνά, το καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ που πολιτικά προσδιορίζεται από την πρόσδεση της ηγεσίας του στην κυβέρνηση, υπάρχει τηλεοπτικά και ειδησεογραφικά είτε από στομφώδεις και αυστηρές εκφράσεις του αρχηγού του προς τρίτους, είτε από επιθέσεις που πραγματοποιεί στον απειλητικό για την υπόστασή του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι βέβαιο ότι όσο προχωρούμε προς τις ευρωεκλογές (αν μάλιστα συνδυαστούν με εθνικές ακόμα περισσότερο) τόσο θα αυξάνει η επιχειρηματολογική και μιντιακή επίθεση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κατά του ΣΥΡΙΖΑ τόσο για ζητήματα «πολιτικής λίγκβιντας» (!...τι θυμάται κανείς...) όσο και για επικοινωνιακού τύπου γκάφες που (θα) κάνουν στελέχη του πότε για το μακεδονικό, πότε με τις εθνικές μειονότητες ή την τρομοκρατία και τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις της αριστεράς. Είναι αμφίβολο αν αυτά θα επηρεάσουν το εκλογικό σώμα, αλλά σε κάθε περίπτωση με τη σημαντική βοήθεια των ΜΜΕ θα σπείρουν εικόνα αμφιβολίας και «πάχνης» ως προς την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ με επιδίωξη τον περιορισμό της πιθανής επικράτησής του στις εκλογές. Όμως το κύριο και βασικό πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει.
Πέρα από την καταδικασμένη πολιτική που ακολουθήθηκε από το 2010 και μετά και η οποία βαίνει προς εκλογική και πολιτική ταφή, πρέπει να γίνει γνωστή και σαφής η δική του πολιτική πρόταση : Όχι μόνο για να απαντηθούν οι κακοπροαίρετες δήθεν αυτονόητες και αγαθές ερωτήσεις για το που θα βρει λεφτά για μισθούς και συντάξεις, και, τι θα κάνει με τους απολυμένους και τα ομόλογα που λήγουν, αλλά κυρίως για να καταγραφεί η ύπαρξη άλλης πολιτικής ως απάντηση στο βλακώδες επιχείρημα που υιοθέτησαν κόμματα και opinion makers της δημόσιας ζωής και ακούει στη φράση «δεν υπάρχει άλλος δρόμος».
Εικόνα και πραγματικότητα
Έτσι διαμορφώνεται το σκηνικό πρωτογενώς. Επειδή δεν είναι καθόλου ευνοϊκό για το κυβερνητικό σχήμα έχει δρομολογηθεί παράλληλα η επιχείρηση «κάθαρση» ή «καθαρά χέρια», με τις μαζικές αποκαλύψεις σκανδάλων (εξοπλισμοί/μίζες/Κάντας-Ευσταθίου-Παπαχρήστος κ.λ.π. Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο/Φιλιπίδης-Γριβέας- δανειολήπτες επιχειρηματίες άλλοι προφυλακισμένοι, άλλοι ελεύθεροι -ακόμα- άλλοι καταζητούμενοι).
Τι έχουμε εδώ; Αφενός την κατάθεση απόδειξης στο εκλογικό σώμα (που καλείται όπου να΄ναι να ψηφίσει) ότι ορίστε, συλλαμβάνουμε από Τσοχατζόπουλο και Παπαγεωργόπουλο μέχρι Παπακωνσταντίνου, Λιάπη, Σμπώκο, Φιλιππίδη, τους πάντες για να κάνουμε κάθαρση. Το σύστημα συλλαμβάνει κομμάτια του προκειμένου να επιβιώσει δια της θυσίας ορισμένων έτσι κι αλλιώς ενεχομένων σε παράξενες, αμφιλεγόμενες ή και παράνομες πράξεις. Αφετέρου την επίδειξη δύναμης απέναντι σε εχθρικά πολιτικά σχήματα στα οποία αφού επετράπη η ισότιμη λειτουργία και συμμετοχή στις εκλογές, επιβάλλεται σήμερα η εξαφάνιση μια και αποδείχθηκαν εξαιρετικά επικίνδυνα για το ίδιο το σύστημα και για τα τα κόμματα-στυλοβάτες του. Πέρα από τα άλλα προβλήματα που γεννά η συγκεκριμένη αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, δημιουργούνται και οι προϋποθέσεις για διατήρηση (ή και αύξηση) της δύναμής της ακόμα κι αν δεν μετάσχει ως Χ.Α. στις ευρωεκλογές.
Ένα άλλο σχήμα ανάλογων ιδεών και απόψεων με τις ευλογίες της Χ.Α. θα πάει μια χαρά στις εκλογές ακόμα και για λόγους πείσματος μέρους του εκλογικού σώματος απέναντι στην όλη -μη πολιτική- αντιμετώπισή της από το σύστημα. Όσο δε αφορά στην ουσία των λόγων ψήφισης της Χ.Α., αυτή δεν έχει αρθεί ή μεταβληθεί : Η οργή εξακολουθεί να υπάρχει και μάλιστα βαίνει αυξανόμενη, κάτι που τροφοδοτεί τον ακραίο αντιπαραθετικό λόγο και την επίθεση προς το σύστημα.
Τα υπόλοιπα; Υπάρχουν κι άλλα, αλλά έχουμε καιρό μέχρι το Μάϊο...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου