Η ΑΔΕΔΥ αντιδρά στην αξιολόγηση (όπως γίνεται κατά το φαίνεσθαι, αλλά και σε κάθε αξιολόγηση επί της ουσίας) χωρίς να έχει επεξεργαστεί κάποιο πλαίσιο για το πώς θέλει να γίνεται και να το θέσει σε δημόσιο διάλογο.
Ο Μπαλασόπουλος των δημοτικών υπαλλήλων διακηρύττει δημόσια πως όποιος δήμος προσχωρήσει στην αξιολόγηση...
του προσωπικού θα υποστεί κατάληψη.
του προσωπικού θα υποστεί κατάληψη.
Η κυβέρνηση προχωρά σε ένα μοντέλο αξιολόγησης με το οποίο τα κριτήρια της αξιολόγησης γίνονται γνωστά εκ των υστέρων. Δηλαδή, κάποιος αξιολογείται για την εργασία του το 2013 με κριτήρια που οριστικοποιούνται το 2014…
Με απλά λόγια κοροϊδευόμαστε… Κανένας δεν θέλει αξιολόγηση ούτε οι διοικούντες, ούτε οι διοικούμενοι στο δημόσιο.
Μετά τέσσερα χρόνια χρεοκοπίας έχουν περάσει 3-4 αρμόδιοι διαφορετικοί Υπουργοί για τη δημόσια διοίκηση. Για να τρέχουν οι δόσεις των δανεικών ο καθένας έχει αναλάβει την υποχρέωση να υλοποιήσει ένα σχέδιο αξιολόγησης των υπαλλήλων του δημοσίου.
Ο καθένας από αυτούς ξεκίνησε από το μηδέν και κατέληξε στο μηδέν. Τυχαίο;
Το ελληνικό δημόσιο δεν διοικείται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Το ελληνικό δημόσιο διοικεί την εκάστοτε κυβέρνηση. Κανένας υπουργός ή πρωθυπουργός δεν έχει τη δυνατότητα ούτε στο γραφείο του να φτάσει αν δεν το επιτρέψει η γραφειοκρατία της δημοσιοϋπαλληλίας με βασικούς πυρήνες επιρροής εντός της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν… Καμιά αξιολόγηση δεν θα εφαρμοστεί, όπως δεν εφαρμόστηκε καμιά απελευθέρωση της αγοράς του γάλακτος για φθηνότερο γάλα, ή οποιαδήποτε απελευθέρωση της αγοράς των μεταφορών…
Αυτός που έχει συμφέρον να υπάρξει αξιολόγηση, η ελληνική κοινωνία, δεν έχει τη δυνατότητα να την επιβάλλει. Ενδεχομένως δεν έχει και την καθολική πρόθεση να την επιβάλλει…
Αυτοί που έχουν συμφέρον να μην υπάρξει αξιολόγηση έχουν την ευχέρεια να κοροϊδέψουν τους δανειστές και τη διεθνή κοινότητα που αποδέχεται την Ελλάδα στην κατηγορία των ανεπτυγμένων κοινωνιών να την επιβάλλουν…
Ποιοι είναι αυτοί; Οι κυβερνώντες πολιτικοί και οι πελάτες τους που με την ψήφο τους καθιστούν κυβερνώντες ή απλά πολιτικούς. Κρατούντες δηλαδή την κουτάλα της χύτρας του δημόσιου ταμείου ή απλά εν εφεδρεία σιτιζόμενους εξ αυτής…
Οι κυβερνώντες και εν γένει οι πολιτικοί, βρίσκονται σε άμεση εξάρτηση από τους πελάτες, τους οποίους διορίζουν ως αργόμισθους στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο ή δορυφοροποιούν γύρω τους ως κρατικοδίαιτο επιχειρηματικό ιδιωτικό τομέα.
Καμιά πλευρά, ούτε οι διοικούντες ούτε οι διοικούμενοι θέλουν να υπάρξει αξιολόγηση.
Οι κυβερνώντες γιατί έτσι θα χάσουν την δυνατότητα να προάγουν και να αμείβουν καλύτερα τους πελάτες που τους ψηφίζουν.
Οι πολιτικοί (αντιπολίτευση) γιατί έτσι θα χάσουν την δυνατότητα να συγκρατούν τους πελάτες τους (ή να δημιουργήσουν καινούργιους) με την υπόσχεση πως αν έρθουν στα πράγματα θα τους βολέψουν…
Οι πελάτες αργόμισθοι του δημοσίου δεν θέλουν καμιά αξιολόγηση γιατί ο μόνος τρόπος που έχουν μάθει να βιοπορίζονται είναι αυτός του «αφισοκολλητή» κάποιου πολιτικού ή συνδικαλιστή.
Επίσης ούτε η κοινωνία επιθυμεί καθολικά την αξιολόγηση, γιατί με κοντά 1 εκατ. εργαζόμενους στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, στη μεγάλη πλειοψηφία κάθε οικογένεια έχει κάποιον που πληρώνεται από τον κρατικό προϋπολογισμό και με τόσους πολιτικούς την ελπίδα πως μπορεί ο κατάλληλος γνωστός να βρεθεί στην κατάλληλη θέση και να δώσει κάποια αύξηση ή να εξασφαλίσει και άλλη μια θέση εργασίας…
Το γεγονός πως δεν υπάρχει υγιής και μεγάλος ιδιωτικός τομέας κάνει την προοπτική εργασίας στο δημόσιο σχεδόν μονόδρομο. Έτσι, αντί ο μέσος εργαζόμενος να φροντίζει να βελτιώσει τις εργασιακές δεξιότητες φροντίζει να βελτιώσει τις πολιτικές και συνδικαλιστικές επαφές του…
Κανένας δεν θέλει την αξιολόγηση λοιπόν, όπως λίγοι θέλουν μια ελεύθερη και ανταγωνιστική ιδιωτική οικονομία, γιατί έχουν βολευτεί σε μια ελεγχόμενη από το κράτος οικονομία που το κέρδος και το εισόδημα διανέμεται με κριτήρια που ορίζει το κράτος των πολιτικών που εξουσιάζουν η γραφειοκρατία των δημοσίων υπαλλήλων.
Αυτός είναι ένας λόγος που η Ελλάδα μεταξύ των ευρωπαϊκών κοινωνιών έχει τον υψηλότερη δείκτη διαφθοράς.
Το ερώτημα είναι αν αυτή η δημόσια διοίκηση και αυτή η ιδιωτική οικονομία που της αναλογεί κατ’ εικόνα και ομοίωση μπορούν να συντηρήσουν ένα βιοτικό επίπεδο ενός μέσου μισθού και μιας μέσης σύνταξης από 600-1.300 Ευρώ;
Η άποψή μου είναι πως όχι…
Τέλος, να επαναλάβω πως στο δημόσιο υπάρχει περίπου ένα 10% ικανών στελεχών και υπαλλήλων με ικανότητες και φιλότιμο. Αυτοί κρατούν όρθιο το κράτος. Αυτοί είναι που θα απολυθούν πρώτοι σε κάθε αξιολόγηση μεταξύ των λωποδυτών. Αυτοί δεν έχουν καμιά σχέση με την ΑΔΕΔΥ και τους συνδικαλιστές, γιατί όπως λένε σιχαίνονται τις μεθόδους και τον τρόπο ζωής τους. Είναι παγιδευμένοι…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου