Ύμνος στην θρασύτητα από το "Έθνος": Καταγγέλλουν τώρα το "πελατειακό κράτος"!

Πατήστε για μεγέθυνση 

Δεν ξέρουμε αν πρόκειται για αφέλεια ή για μια έμμεση «παραδοχή» ενοχής, όμως το να δημοσιεύεται στο «Έθνος» του Μπόμπολα άρθρο, και μάλιστα κεντρικό, με τον πομπώδη τίτλο «Πελατειακό κράτος…», θα έμοιαζε ως ανέκδοτο, αν η όλη κατάσταση δεν ήταν τόσο σοβαρή. Από την αρχή κιόλας του κειμένου η πρόκληση -προς όποιον έχει ιστορική μνήμη και γνώση της πολιτικής πραγματικότητας- είναι εμφανής: «Χωρίς τέλος είναι οι αποκαλύψεις για το...
φαύλο σύστημα που διέβρωσε κάθε πτυχή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής τις τελευταίες δεκαετίες και για τα σαθρά θεμέλια στα οποία οικοδομήθηκε ένα εικονικό κοινωνικό μοντέλο, το οποίο βλέπουμε σήμερα να καταρρέει».

Μια τέτοια εισαγωγή είναι προφανές ότι δεν συνάδει και πολύ με την εικόνα μιας ευνομούμενης δημοκρατίας, η οποία κινδυνεύει από τους πολιορκητές του «συνταγματικού τόξου». Όταν, μάλιστα, οι ευθύνες συγκεκριμενοποιούνται στις «τελευταίες δεκαετίες», θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί η εισαγωγή αυτή «προβοκατόρικη», «χουντολάγνα» και βεβαίως ορμώμενη από «Χρυσαυγίτικα κέντρα που αποζητούν την πολιτική ανωμαλία και την αποδιοργάνωση της Χώρας»...

Πρόκειται, όμως, για το «Έθνος», το οποίο είναι «στυλοβάτης» του κοινοβουλευτισμού, ακόμη κι αν χρειαστεί να δράσουν γι’ αυτό οι μπετονιέρες με την λάσπη του «Άκτορα». Αφού στην συνέχεια η εφημερίδα αναλύει το πώς αντιλαμβάνεται την ύπαρξη του πελατειακού κράτους τελειώνει ως εξής: «Δεν είναι τυχαίο ότι η γραφειοκρατία στη χώρα μας δικαιολογούσε να μπαίνει μια υπογραφή παραπάνω, ένα χαρτόσημο παραπάνω, μια σφραγίδα παραπάνω, που όλα αυτά μεταφράζονταν τελικά σε έναν φόρο υπέρ τρίτων. Αλλά η κρίση υποχρέωσε να δούμε ότι εκτός από τους απρόσωπους τρίτους, υπάρχουν οι άνεργοι, υπάρχουν οι σκληρά εργαζόμενοι, υπάρχουν οι επιχειρήσεις που αγωνίζονται να κρατηθούν στη ζωή. Και όλοι αυτοί δεν μπορεί να συνεχίζουν να πληρώνουν τους φόρους για τα επικουρικά όσων επαγγελματικών ομάδων είχαν τη δύναμη να τα επιβάλουν. Τα συντεχνιακά παγκάρια δεν έχουν πια αφελείς δωρητές…».

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι οι εφημερίδες και τα τηλεοπτικά κανάλια στην Χώρα μας δεν δρουν ως πηγή αντικειμενικής ενημέρωσης του Λαού, αλλά ως όργανο πίεσης προς τις εκάστοτε κυβερνήσεις και εξυπηρέτησης των στενών συντηρητικών συμφερόντων των ιδιοκτητών τους. Ότι εκδότες και ιδιοκτήτες κάποιων ΜΜΕ είναι ταυτόχρονα και κατασκευαστές δημοσίων έργων. Έργων, για τα οποία υπήρξαν καταγγελίες ότι μέχρι να ολοκληρωθούν, το συνολικό ποσό που δαπανήθηκε υπήρξε πολλαπλάσιο του αρχικού κόστους προϋπολογισμού. Επίσης, μπορεί δυστυχώς να είναι εμμέσως νόμιμο αλλά σίγουρα δεν είναι ηθικό ο ήδη καταταλαιπωρημένος οικονομικά Λαός να φορτώνεται στην πλάτη του τα τεράστια χρέη διαφόρων δημοσιογραφικών εκδοτικών οργανισμών. Δεν μπορεί ο απλός Έλληνας να τραβάει τα πάνδεινα για δάνεια, που δεν μπορεί να εξοφλήσει και για μερικές χιλιάδες (ακόμη και εκατοντάδες) ευρώ να κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του, ενώ την ίδια στιγμή τα μεγάλα ΜΜΕ να χρωστούν εκατομμύρια ευρώ και ταυτόχρονα να παίρνουν καινούργια δάνεια, πιέζοντας από πάνω την τόσο φιλική προς αυτούς κυβέρνηση για κούρεμα του τεράστιου χρέους τους.

Επειδή, λοιπόν, όπως γράφει και η εφημερίδα του «Μπόμπολα», «τα συντεχνιακά παγκάρια δεν έχουν πια αφελείς δωρητές», δεν μπορεί ο Ελληνικός Λαός να στηρίζει επ’ ουδενί το πελατειακό κράτος που έστησαν από κοινού οι εναλλασσόμενες «δημοκρατικές» κυβερνήσεις με τους εκάστοτε μεγαλοεκδότες, μεγαλοκαναλάρχες και οτιδήποτε άλλο «μεγάλο». Τα μερικά χιλιάδες πωληθέντα φύλλα των διαφόρων εφημερίδων δεν μπορούν να μετατρέπονται σε μοχλό υλικής ισχύος των ιδιοκτητών τους για την εξυπηρέτηση φτηνών προσωπικών σκοπιμοτήτων. Γι’ αυτό και επειδή «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί», το «Έθνος» δεν δικαιούται να κουνάει το δάχτυλό του και να πνέει μένεα για το «πελατειακό κράτος», για το οποίο έβαλε και αυτό την… λάσπη του για να τσιμενταριστεί και να εδραιωθεί.

Γιώργος Μάστορας