Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Χρήστος Καρανικόπουλος σε κείμενο του στην ιστοσελίδα Ιδεάπολις: η αναζωπύρωση της στρατιωτικής βίας στη Λωρίδα της Γάζας για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, με τη χερσαία εισβολή των ισραηλινών στρατευμάτων συνοδευόμενη από βομβαρδισμούς υποδομών και κατοικιών, με αποτέλεσμα τον θάνατο...
εκατοντάδων Παλαιστινίων - αμάχων στη συντριπτική πλειοψηφία τους -, ήρθε περίπου ως φυσικό επακόλουθο μίας περιόδου έντονων γεωπολιτικών αλλαγών και κρίσεων στη Μέση Ανατολή και αλλού. Το Ισραήλ, με πρόσχημα το δικαίωμα στην αυτοάμυνα απέναντι σε επιθέσεις χαμηλής κλίμακας μαχητών της Χαμάς, εξαπέλυσε, για άλλη μία φορά, γενικευμένη στρατιωτική επίθεση, η οποία έχει σοκάρει με την αγριότητά της. Απέναντι στη σφαγή των άμαχων Παλαιστινίων, που πραγματοποιείται εδώ και εβδομάδες, η Δύση παραμένει σιωπηλή σε θεσμικό επίπεδο, αν δεν υποστηρίζει ευθέως τις ισραηλινές θέσεις, κάτι που αποτελεί την πάγια και διαχρονική στάση της. Το Μεσανατολικό ζήτημα της διαμάχης των αραβικών κρατών και του Ισραήλ, σχετικά με τις εδαφικές και άλλες διεκδικήσεις, παραμένει ένα από τα μείζονα γεωπολιτικά προβλήματα μεταπολεμικά, χωρίς να υπάρχει η διάθεση από καμία εμπλεκόμενη μεριά για την αναίμακτη επίλυσή του. Ανά περιόδους η ένταση καταλαγιάζει μέχρι να αναζωπυρωθεί ξανά, υπενθυμίζοντας με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την αποτυχία της Δύσης να διαφυλάξει την ηρεμία στην περιοχή.
Αλλά κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, δεν υπάρχει κάποια ηρεμία που μπορεί η "Δύση" να διαφυλάξει στην περιοχή. Το δεδομένο είναι ότι στην περιοχή αναμένονται συγκλονιστικές εξελίξεις τα επόμενα χρόνια λόγω ενός και μόνο λόγου.
Οι Ισραηλινοί χρειάζονται μια "μεγάλη νίκη" γιατί θα μείνουν μόνοι τους!
Όπως έχουμε στο παρελθόν γράψει η περίοδος της Μέσης Ανατολής ως κύριας πολιτικής προτεραιότητας των ΗΠΑ έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η εμφάνιση του Κινέζικου Δράκου από την μία και οι προσπαθειές του να αποκτήσει προσβάσεις όχι μόνον στον Ειρηνικό Ωκεανό αλλά και στην ευρύτερη περιοχή μέχρι και τις Φιλιππίνες (η βάση της αμερικάνικης δυναμικής στην περιοχή) αναγκάζουν την Ουάσιγκτον να στρέψει την προσοχή της προς τα εκεί. Οι μεγάλες αποτυχίες των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν είναι δεδομένες και έχουν εξαντλήσει τις δυνατότητες των ΗΠΑ να διεξάγει πόλεμο σε πολλά μέρη του πλανήτη ταυτόχρονα.
Έτσι κάνουν την επιλογή τους. Και αργά ή γρήγορα στρέφονται εκεί. Αυτό σημαίνει ότι θα αποσύρουν σταδιακά ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεών τους από την νοτιοανατολική μεσόγειο αλλά και την Μέση Ανατολή.
Αυτό σημαίνει λιγότερη αμερικάνικη παρέμβαση υπέρ του Ισραήλ. Η δε Ευρώπη – με την εξαίρεση την Γαλλία – δεν δείχνει ιδιαίτερη διάθεση να ανακατευθεί και η Ρωσία ακολουθεί την δική της πολιτική που έχει τεράστιες αντιθέσεις με αυτή των ΗΠΑ, ακόμα η και εάν τελευταία έχει αναπτύξει στρατηγικές συμφωνίες (και) με το Ισραήλ.
Είναι έτσι πιθανόν η επόμενη δεκαετία να είναι μία μεγάλων ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή. Και οι "παίκτες" προετοιμάζουν από τώρα τις θέσεις εκκίνησής τους. Υπ' αυτή την έννοια τα όσα βλέπουμε τα τελευταία δύο χρόνια, συμπεριλαμβανομένων των αραβικών ανοίξεων αλλά και των συγκρούσεων στην Συρία και το Β. Ιράκ, στην Γάζα αλλά και των διπλωματικών εξελίξεων στις σχέσεις των ΗΠΑ με τον Ιράν, αλλά και του Ιράν με το Κατάρ, μπορούν να εξηγηθούν έτσι.
Εάν δε κανείς εξετάσει τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς της περιοχής θα δεί μία άνευ προηγουμένου κινητοποίηση, όχι μόνον από εμπλεκόμενες σε συγκρούσεις χώρες αλλά κυρίως από την Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, που αγοράζουν εξοπλισμό κυριολεκτικά με το... τσουβάλι!
Εύκολα κανείς, εάν λάβει υπόψιν του όλα τα παραπάνω συμπεραίνει ότι η σημερινή σύγκρουση στην Γάζα δεν αποτελεί μία "διατάραξη της ειρήνης" αλλά μάλλον το πρελούδιο πολύ πιο εκτεταμένων συγκρούσεων. Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι γνωρίζουν όλα τα παραπάνω και έχουν τους δικούς τους σχεδιασμούς. Και οι δύο πλευρές θέλουν να προχωρήσουν και οι ονειρώξεις κάποιων φιλελεύθερων και ανθρωπιστών για μία "ειρηνική λύση" δεν έχουν πολλούς οπαδούς στην περιοχή. Η δε "διεθνής πίεση" όπως απόδειξη η σε μια ώρα κατάλυση της τελευταίας εκεχειρίας αποτελεί πλέον ένα ανέκδοτο, καθώς η υπερχρήση της τις τελευταίες δεκαετίες, της έχει αφαιρέσει κάθε έννοια σοβαρότητας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου