Το 2015 δεν θα έχουν δουλειά 1.700.000 άτομα. Εργάζονται μόνο 1.370.000. Από αυτούς 450.000, δηλαδή 1 στους 5, με τετράωρα και 300αρι. Και με 500αρι 75.000 που προσλήφθηκαν κανονικά από το 2013. Ετοιμάζονται 200.000 απολύσεις από 60.000 επιχειρήσεις που κλείνουν. Οι ομαδικές απολύσεις θα είναι καθεστώς το 2015. Και μας μιλάνε για απασχόληση 300.000 και πάνω με κατώτατους στα 751 ευρώ; Πού θα βρείτε θέσεις; Στους Δήμους και στο κράτος;
Οι εργαζόμενοι ψάχνουν για κανονική μόνιμη δουλειά, όπως οι κρατικοί υπάλληλοι και...
όχι πεντάμηνα και επιδοτήσεις εργασίας. Και επειδή η κοροϊδία και το πολιτικό ψεύδος, όσο δεδομένα και αν θεωρούνται στην Ελλάδα, δεν πρέπει να ξεπερνούν τα όρια ας δούμε πως μας κάνουν παρατηρητές της ασέλγειας που επιχειρούν στο πτώμα της αγοράς εργασίας.
όχι πεντάμηνα και επιδοτήσεις εργασίας. Και επειδή η κοροϊδία και το πολιτικό ψεύδος, όσο δεδομένα και αν θεωρούνται στην Ελλάδα, δεν πρέπει να ξεπερνούν τα όρια ας δούμε πως μας κάνουν παρατηρητές της ασέλγειας που επιχειρούν στο πτώμα της αγοράς εργασίας.
Γιατί είναι πραγματική ασέλγεια, στην αγορά που διαλύεται από την φορομπηχτική πολιτική διατήρησης ενός σπάταλου και υπερβολικού κράτους και στην οικονομία που παρουσιάζει πλεόνασμα φεσώνοντας προμηθευτές, επιστροφές ΦΠΑ , επιχειρήσεις και ιδιώτες, να παρεμβαίνεις με πολιτικές «διαταγές» για κατώτατους μισθούς και υποχρεωτικές θέσεις εργασίας.
Εάν είσαι ικανός πολιτικός επιδιώκεις ανάπτυξη απελευθερώνοντας τις πραγματικές παραγωγικές δυνάμεις.
Τις δυνάμεις που είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από το κράτος.
Εγγυάσαι στους επενδυτές μια μακρόχρονη αδιατάρακτη οικονομική πολιτική.
Και εφόσον τα καταφέρεις, τότε μόνο συνδυάζεις πολιτικές παρεμβάσεις ταυτίζοντας κίνητρα και διευκολύνσεις με θέσεις εργασίας και επίπεδα μισθών.
Τι κάνουμε εμείς μπροστά σ’αυτήν την ανάγκη για αντιμετώπιση προβλημάτων ανεργίας;
Ο κ. Τσίπρας ως ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι αρκεί η υπόσχεσή του να ανεβάσει στα 751 ευρώ τον κατώτατο μισθό…
Τώρα πώς θα το κάνει χωρίς να κλείσουν μαγαζιά και χωρίς να δει τους άνεργους στους 2.500.000, μόνο ο ίδιος και ίσως κάποιες δικές του σοβιετικές πατέντες έχουν την απάντηση…
Ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης δείχνει ευτυχής επειδή από τους εργαζόμενους μόνο 120.000 έχουν μισθό πείνας για να θρέψουν δύο και τρία μέλη της οικογενείας τους.
Το ότι σήμερα όσοι μπαίνουν σε κανονική δουλειά βρίσκονται λίγο παραπάνω από το 500ρικο δεν το συζητάει κανένας.
Μήπως όμως ξαφνιάστηκε κανείς όταν από το καλοκαίρι του 2013 μέχρι σήμερα 42.000 εργαζόμενοι γύρισαν από πλήρη απασχόληση σε τετράωρα και σε 2-3 μεροκάματα την εβδομάδα.
Για την ακρίβεια οι 22.000 πήγαν στο 300αρι του 4ώρου και οι 20.000 στα 2-3 μεροκάματα την εβδομάδα.
Για τις μεταβολές αυτές δεν έγιναν ούτε διαπραγματεύσεις , ούτε συζητήσεις.
Το αφεντικό είπε απλά «μπαίνεις στο 4ωρο» ή « θα έρχεσαι μόνο να καλύπτεις τα ρεπό». Και αυτό είναι όλο.
Χαρακτήρισε στη συνέχεια η ΓΣΕΕ και το Ινστιτούτο της (που έχει και τα παραπάνω στοιχεία) το εργασιακό καθεστώς «…ευέλικτες μορφές απασχόλησης στην αγορά εργασίας» και καθάρισαν όλοι…
Κάτι δηλαδή σαν τους απατεώνες, τους κλέφτες, τους καταχραστές, τους εκβιαστές , κρατικούς υπαλλήλους που τους χαρακτηρίσαμε «επίορκους» και σε λίγα χρόνια θα τους αποζημιώσουμε γιατί τα «Πειθαρχικά» τους θα απορρίψουν και τις αποφάσεις της δικαιοσύνης.
Τι έχουμε όμως ως τελική πραγματική εικόνα στην αγορά εργασίας;
Αυτό που λένε οι εκ των φανατικών αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ πρώην Πασόκοι (καθήμενοι στις κρατικές καρέκλες τους με παχυλούς, σταθερούς και μόνιμους μισθούς) ότι στον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα αναπτύσσεται μια νέα δουλεμπορική τάξη από ντόπιους επιχειρηματίες και επενδυτές;
Χωρίς να αποκλείω την δεδομένη (σε όλες τις κοινωνίες και τις οικονομίες) μερίδα κερδοσκόπων που εκμεταλλεύονται και την φτώχια και την ανέχεια επικαλούμαι την ελληνική επιχειρηματική ιστορία που ουδέποτε στο παρελθόν ξεπέρασε τα όρια αναγκών που επέβαλαν οι απαιτήσεις της ανταγωνιστικότητας.
Οι 700.000 εργαζόμενοι σήμερα στον ευρύτερο χώρο της μεταποίησης (την λεγόμενη βιομηχανία και βιοτεχνία) αισθάνονται ότι (μέσα στις σημερινές συνθήκες) οι εργασιακές σχέσεις για 600.000 (τουλάχιστον) παραμένουν σταθερές και χωρίς επώδυνες μεταβολές μετά το 2009.
Εξάλλου η (μέχρι το 1974) ιστορία της ελληνικής ιδιωτικής οικονομίας έχει δείξει ότι ο Έλληνας επιχειρηματίας σπάνια (έως καθόλου) έφερε σε τόσο δύσκολη θέση τους εργαζόμενους στην επιχείρηση του όσο από αυτή που τον έφερε η αλλοπρόσαλλη πολιτική των κυβερνήσεων και οι κομματικοί εργατοπατέρες με την «ταξική πάλη» που αν έσκαβες λίγο πιο βαθιά θα έβλεπες εκτός από τους «σκελετούς της Σοβιετίας» μόνο κομματικά συμφέροντα. Αν σταματήσει λοιπόν το κράτος να πνίγει τον ιδιωτικό τομέα (παριστάνοντας τον ανταγωνιστή επιχειρηματία) και στηριχθεί στην βοήθειά του, τα πράγματα και στα εργασιακά θα επανέλθουν εκεί που ήταν πριν τα διαλύσουν κόμματα και συντεχνίες από το 1974 και μετά.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου