Οι υπαίτιοι της διαφθοράς...

Άρθρο του αειμνήστου Στέλιου Σταυρίδη που δημοσιεύθηκε στην "Εστία" στις 30 Ιουνίου 2008

"Όταν δεν μπορείς ή δεν θέλεις να χτυπήσεις το γαϊδούρι, χτυπάς το σαμάρι". Αυτό ακριβώς κάνει συστηματικά το πολιτικό μας σύστημα στο σύνολο του.

Τα σημεία που είναι στημένες οι κάμερες των τηλεοπτικών σταθμών είναι γνωστά, όπως...
τα μπλόκα της Τροχαίας στις εθνικές οδούς. Βουλή, Μέγαρο Μαξίμου, Χαριλάου Τρικούπη, είναι τα πιο αποδοτικά. Η καθημερινή «ψαριά» απόλυτα εξασφαλισμένη και τελείως άκοπη.

«Μια δήλωση σας για το σκάνδαλο της Siemens παρακαλώ…» ζητούν οι υπομονετικοί και επίμονοι ρεπόρτερς. Ο πολιτικός παίρνει θέση, αντίστοιχο ύφος και λέει : «Το μαχαίρι πρέπει να φτάσει στο κόκαλο. Οι ένοχοι οπουδήποτε, οποιοιδήποτε, όσο ψηλά ιστάμενοι, πρέπει να τιμωρηθούν αυστηρότατα».

Ακούγοντας την χιλιοειπωμένη, στερεότυπη και άνευ ουσίας αυτή πρόταση, παλαιότερα θα λέγαμε «Λυπηθείτε μας !» Τώρα λέμε «Έλεος ! Διατηρείστε όση από τη σοβαρότητα και το κύρος σας, μήπως και περισώσετε την αξιοπρέπεια σας… Πάψτε να γελοιοποιήστε και κυρίως, πάψτε να μας δουλεύετε ! Δεν πείθετε κανέναν και απλά επιβεβαιώνετε την ανεπάρκεια σας. Ανεπάρκεια στην οποία οφείλεται η απαξίωση της πολιτικής και του πολιτικού μας συστήματος. Το οποίο εσείς, οι κατ’ εξοχήν ταγοί του, το καταντήσατε έτσι».

Στην ίδια ερώτηση, η απάντηση – επίσης κλασσική και χωρίς αντίκρυσμα – κάποιων άλλων (πολιτικών) είναι πιο «φωτισμένη» : ζητούν να χυθεί άπλετο φως ! Σε κάτι που προφανώς τους αιφνιδίασε και τους εξέπληξε…

Διερωτάται, λοιπόν, ο απλός πολίτης που διαθέτει ελάχιστη κρίση :

Μα καλά, για τόσο βλάκες μας περνάτε ; Ή μήπως πράγματι η πλειοψηφία εξ ημών είμαστε όντως βλάκες, λόγω άγνοιας, παραπληροφόρησης και κομματικών παρωπίδων ;

Μήπως, όμως, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά και τελικά άκρως επικίνδυνα ; Το πολιτικό μας σύστημα περνάει βαθύτατη κρίση. Συνήθως, όταν οι κρίσεις είναι τόσο βαθιές, χρειάζονται και ριζικές αλλαγές : στην κουλτούρα, στη στρατηγική, στον τρόπο σκέψεως, στον τρόπο οργάνωσης, στη δημιουργία νέων διαδικασιών. Και το σημαντικότερο, αλλαγές στα πρόσωπα.

Εάν δεν γίνουν όλα αυτά, οι όποιοι μηχανισμοί ελέγχου θα παραμένουν αναποτελεσματικοί και ταυτόχρονα, το μεγάλο άλλοθι αλλά και το πρώτης τάξεως «εργαλείο», προκειμένου να αποκαλύπτεται και να αποπέμπεται ποιος άλλος… «ο τράγος» (αποδιοπομπαίος). Και μετά, αφού «φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο και χυθεί άπλετο φως» (δούλεμα και των γονέων δηλαδή), όλοι εμείς (οι πολιτικοί) να συνεχίσουμε το θεάρεστο έργο μας, δικαιωμένοι και δοξασμένοι (και ξανά προς τη δόξα τραβούν !!).

Εύκολα, λοιπόν, καταλήγει ο έχων στοιχειώδη κρίση και επομένως, κοινή λογική πολίτης, ότι όλα αυτά λέγονται για να τα (ξανα)κουκουλώσουμε και να μην γίνει τίποτα ουσιαστικό στους τομείς που πρέπει. Προφανώς, νομίζουν οι πολιτικοί μας ότι τα σημερινά θα ξεχαστούν (όπως «ξεχάστηκαν» τόσα και τόσα), όλοι θα «ηρεμήσουν» και το σύστημα θα παραμείνει το ίδιο άθλιο, ώστε οι λίγοι να ζουν σε βάρος των πολλών και εν πάση περιπτώσει, ο ένας σε βάρος του άλλου.

Μέχρι να βγει πάλι κάποιο σκάνδαλο στην επιφάνεια, να βρεθεί ο προς θυσία «αμνός» (αν είναι και δυο – τρεις ακόμα καλύτερα), να ικανοποιηθεί ο Θεός της ρεμούλας και της σπατάλης, αλλά και να εξευμενιστεί ο αφελής πολίτης, που όλα αυτά τον κρατούν μικρό, φτωχό, αδύναμο και πιστό στρατιώτη των κομμάτων.

Το κυρίως ζητούμενο, λοιπόν, είναι να γκρεμιστούν οι πολύ γνωστές εστίες της διαφθοράς (μεγάλο κράτος, κρατικές επιχειρήσεις και φορείς) και ταυτόχρονα, να αρθούν οι αιτίες που την δημιουργούν (πολυνομία, αντινομία, έλλειψη ουσιαστικών μηχανισμών ελέγχου, κομματικές δυνάμεις κατοχής, κ.λπ.).

Η ατζέντα, λοιπόν, της πολιτικής συζήτησης δεν είναι αν γνώριζαν ή δεν γνώριζαν οι πολιτικοί μας τις πρακτικές της Siemens, πρακτικές ευρύτατα διαδεδομένες, κυριολεκτικά «συνήθης πρακτική» (δηλαδή καθεστώς) για όσους συναλλάσσονται με το Δημόσιο (όχι βεβαίως πάντοτε και όχι με την ίδια ένταση, συχνότητα και μέγεθος).

Είναι πολιτικός αποπροσανατολισμός να προτάσσεται το δευτερεύον από το ασύγκριτα σπουδαιότερο πρωτεύον. Το ζητούμενο, δηλαδή, δεν είναι η εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή της Βουλής να μας διαφωτίσει, που, πως και σε ποιούς διοχετεύτηκαν τα 110 εκ. ευρώ, που κατ’ομολογία της ίδιας της Siemens κατεβλήθησαν σε πολιτικά κόμματα, πολιτικούς και στελέχη του ΟΤΕ.

Το ζητούμενο είναι να φτιάξουμε επιτέλους ένα νοικοκυρεμένο, μικρό και ευέλικτο κράτος, που να λειτουργεί εύρυθμα, αποτελεσματικά και καθόλου σπάταλα. Ένα κράτος πρόνοιας, δικαιοσύνης, ασφάλειας. Ένα κράτος που να προτάσσει και να προάγει την Παιδεία και τον Πολιτισμό. Ένα κράτος που να δίνει ευκαιρίες στους νέους και όχι στους νονούς, που το θέλουν μεγάλο για να το νέμονται. Ένα κράτος που να μπορεί να ελέγχει, ώστε ο καθένας (ιδιώτες, πολιτικοί και κρατικοί λειτουργοί) να μην κάνει ό,τι του αρέσει, όπως του αρέσει και όποτε του αρέσει.

Φοβάμαι, όμως, ότι με τη νοοτροπία που είναι σήμερα βαθιά ριζωμένη στην πολιτική γενιά της μεταπολίτευσης, στα ισχυρότατα συμφέροντα των προμηθευτών του Δημοσίου, αλλά και στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, η φωνή των λίγων θα παραμένει αδύναμη, η οικονομία θα πλήττεται, η ανεργία θα μεγαλώνει και το μέλλον θα είναι ζοφερό. Εκτός εάν…

freewill