Οι γνωστοί ...άγνωστοι!

Η Μυρτώ και ο Θάνος δεν έτυχε να γίνουν δημοφιλείς σε κόμματα και παρατάξεις. Ανθρωποι κανονικοί, καθημερινοί, ποτέ δεν «υιοθετούνται» από κόμματα. 

Μυρτώ. Ετών 17. Το ρολόι της κανονικότητας σταμάτησε να χτυπάει για εκείνην εδώ και δύο χρόνια. Όταν ένα δίποδο της επιτέθηκε για να τη βιάσει στην Πάρο. Της χτύπησε το κεφάλι στα βράχια. Τη διέλυσε και την άφησε πλημμυρισμένη στα αίματα. Σήμερα δεν μπορεί να σταθεί όρθια, να μιλήσει. Δίνει έναν τιτάνιο αγώνα σε κέντρο αποκατάστασης στη Λάρισα. Μαζί της, η οικογένειά της, που ανεβαίνει στον Γολγοθά δίχως την αρωγή, την υποστήριξη και τα «δάκρυα» των αγωνιστών των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Βλέπετε, στην περίπτωσή της ο δράστης ήταν Πακιστανός και όποτε χτυπάει ξένος δεν είναι επιτρεπτό να ταχθεί κάποιος στην πλευρά του θύματος. Δεν είναι σωστό. Οι ξένοι είναι καλοί. Άλλωστε, οι δυνάμεις που κραυγάζουν για ανθρώπινα δικαιώματα δεν περιλαμβάνουν στο ανθρώπινο είδος τους Έλληνες - και δη αυτούς που δεν ανήκουν στις αριστερές και τις προόδους. Στο σενάριο προβλέπεται ότι ο ρόλος του κακού ανήκει στους ντόπιους. Αν πάρεις κάνα περίστροφο και το κολλήσεις στο πρόσωπο άλλων ψελλίζοντας ανοησίες που διάβασες σε βιβλία του κιλού, είσαι άνθρωπος. Αν τα θύματά σου μιλάνε ελληνικά, πάλι είσαι άνθρωπος. 

Οι λύκοι

Ο Θάνος Αξαρλιάν το 1992 ήταν 20 ετών. Στις 14 Ιουλίου έπεσε νεκρός από έκρηξη ρουκέτας της 17Ν στην πλατεία Συντάγματος. Ο Θάνος Αξαρλιάν το 1992 ήταν σπουδαστής. Τώρα δεν μπορεί να πάρει από τον τάφο σπουδαστική άδεια για να παρακολουθήσει οτιδήποτε. Οι λύκοι που αλυχτούν υποδυόμενοι τα πρόβατα ούτε μισή λέξη δεν έχουν πει για την περίπτωσή του Αξαρλιάν. Ούτε για τους άλλους που ξεψύχησαν χάριν της «επανάστασης». Σιγά που νοιάζονται. Οι παράπλευρες απώλειες δεν ανήκουν στο πεδίο των ενδιαφερόντων τους. Η μοναδική μέριμνά τους είναι το καλώς έχειν όσων τους ομοιάζουν. Αυτοί έχουν σημασία. Η καθημερινότητά τους, τα δικαιώματά τους (είτε τα έχουν είτε όχι) και -πάνω απ' όλα- η δράση τους. 

Μετά το χρήμα τούς αρέσει η δράση. Είτε έχει αφήσει παλιά αιμάτινα χνάρια, όπως κακή ώρα το 1944, είτε έχει αφήσει πρόσφατα. Πάντα οι λύκοι αφήνουν αίμα πίσω τους. Δεν έχουν πλαστεί για να κάνουν κάτι διαφορετικό. Υπό μίαν έννοια αυτοί δεν είναι καν το βασικό πρόβλημα, αλλά αυτοί που μπορούν να κάνουν κάτι για να σταματήσει το αίμα και αδρανούν.

Παναγιώτης Λιάκος