Το πολιτικό πρόβλημα του τόπου

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος 

Είναι σαφές ότι το μεγάλο πρόβλημα του τόπου δεν είναι τόσο η κατάσταση της Οικονομίας αλλά το πολιτικό ζήτημα.

Η Ελλάδα διαθέτει πολιτικό προσωπικό που δεν ξεπερνά τα όρια της μετριότητας κι αδυνατεί να κατανοήσει την πραγματικότητα ή να σταθεί σοβαρά απέναντι στις περιστάσεις.

Ταυτοχρόνως διαθέτει και πολίτες που είναι «διαπαιδαγωγημένοι» σε πρακτικές ήσσονος προσπάθειας, ενώ γίνονται έρμαια του λαϊκισμού εξ αιτίας της άγνοιας των πραγμάτων.

Το πολιτικό πρόβλημα μεγεθύνεται πλέον και καθίσταται κορυφαίο.

Ειδικά όταν κυβέρνηση κι αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορούν να βρουν ούτε τα ελάσσονα για να συνεννοηθούν.

Να το δούμε πιο αναλυτικά;

Δεν θα σταθούμε διόλου σε όσες παραλείψεις κι «εγκλήματα» μας έφεραν μέχρι εδώ.

Θα σταθούμε στο σήμερα.

Αν ρίξουμε ακόμη και μια πρόχειρη ή φευγαλέα ματιά στη σύνθεση των κοινοβουλευτικών ομάδων των κομμάτων και στα πρόσωπα που τις απαρτίζουν, ασφαλώς δεν μπορούμε να είμαστε ιδιαιτέρως αισιόδοξοι όχι μόνο για το παρόν, πόσο μάλλον για το μέλλον.

Εδώ μέχρι κι ο Γιώργος Παπανδρέου θέλει να …ξανακυβερνήσει…

Αυτά είναι τεράστιο πολιτικό πρόβλημα κι άκρως ζωτικό για τη χώρα, αλλά δεν φαίνεται ν’ απασχολεί κανέναν.

Πάμε παρακάτω.

Τι μας συμβαίνει λοιπόν στο σημερινό πολιτικό σκηνικό;

Έχουμε μια κυβέρνηση που οφείλουμε να της αναγνωρίσουμε ότι έβαλε μεγάλη πλάτη από τις εκλογές του 2012 κι εν πολλοίς κράτησε το σκάφος λίγο πριν τσακιστεί στα βράχια.

Για να το κάνει αυτό, δεν ακούμπησε επί της ουσίας τον ασθενή της κρίσης –το δημόσιο- αλλά επέβαλλε όλη την κοινωνία σε μια πρωτοφανή δοκιμασία, από την οποία διαλύθηκε ουσιαστικά ο ιδιωτικός τομέας κι ο μεσαίος χώρος.

Έστω και μ’ αυτή την λανθασμένη συνταγή που δεν έχει ιδιαίτερη προοπτική ως προς την ανάπτυξη που έχει ανάγκη ο τόπος, η κυβέρνηση κατάφερε να φέρει σε πέρας ένα σκληρό –σκληρότατο- πρόγραμμα λιτότητας και να πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα.

Πρώτος της στόχος δεν ήταν άλλος από το να τελειώσει μια ώρα πιο νωρίς με το μνημόνιο και να έχει ασφάλεια από μια πιστωτική γραμμή στήριξης των Ευρωπαίων, σε περίπτωση που δεν μπορεί να δανείζεται από τις αγορές.

Δεύτερος στόχος της ήταν η εν συνεχεία αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, μέσω της οποίας θα υπήρχαν δυνατότητες για μεγάλη παροχή δόσεων οξυγόνου στη χώρα.

Αν συνέβαιναν αυτά, αναμφισβήτητα θα είχαμε κάνει τα πιο σημαντικά βήματα εξόδου από τη κρίση.

Δηλαδή θα ήταν επωφελή για τη χώρα.

Θα ήταν, όμως, επωφελή και για το πολιτικό σύστημα.

Τόσο για την κυβέρνηση όσο και για την αξιωματική αντιπολίτευση.

Αλίμονο όμως.

Το πολιτικό πρόβλημα που λέγαμε έκανε αισθητή την παρουσία του.

Η κυβέρνηση, είτε από την πίεση της αντιπολίτευσης, είτε από δικούς της δογματισμούς, δεν τόλμησε να κάνει εκείνα που είχε υποσχεθεί κι υπογράψει με τους δανειστές.

Οι κυβερνητικές παραλείψεις (όρα μοίρασμα πρωτογενούς πλεονάσματος, αποφυγή μεταρρυθμίσεων, αποφυγή εκπλήρωσης ανειλημμένων υποχρεώσεων όπως απολύσεις στο δημόσιο κλπ), επέφεραν την μεγάλη κρίση με τους δανειστές και μάλιστα λίγο πριν το τέλος του μνημονίου.

Το πολιτικό πρόβλημα που λέγαμε…

Αν δεν βρεθεί λύση κι υπάρξει τελικά αδιέξοδο με τους δανειστές, ας μην έχουμε αμφιβολίες ότι θα ξαναμπούμε σ’ ένα νέο κύκλο περιδίνησης.

Οι πολιτικοί κι οικονομικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι θα εκτοξευθεί η ανησυχία στις αγορές για το μέλλον της Ελλάδας, διόλου απίθανο να εκτοξευθούν και πάλι τα spreads, ενώ ήδη ξένοι επενδυτές που είχαν «διάθεση» ή «πρόθεση» να επενδύσουν στη χώρα μας εκφράζουν δισταγμούς.

Από την άλλη πλευρά, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν φαίνεται να κατανοεί ότι σε μια τέτοια συγκυρία, ακόμη κι αν πρωτεύσει σ’ ενδεχόμενες εκλογές, θα κληθεί εκείνη να βγάλει τα κάστανα από το τζάκι και μάλιστα σε δυσμενέστερες συνθήκες απ’ ότι σήμερα.

Η τραυματική εμπειρία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ από τη συνάντησή τους με τα «κοράκια» των αγορών -όπως έλεγαν μέχρι προσφάτως- στο Λονδίνο, δεν δείχνει να τους πτοεί.

Το πολιτικό πρόβλημα που λέγαμε…

Στελέχη της Κουμουνδούρου, βγαίνουν και λένε διάφορες ανοησίες, όπως τα περί μονομερούς «κουρέματος» του χρέους, που θ’ αποδιαλύσει παντελώς τη χώρα, ενώ κι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας αντί να χαμηλώσει τους τόνους αφήνοντας την κυβέρνηση να προχωρήσει την κρίσιμη διαπραγμάτευση, βάζει συνεχώς τρικλοποδιές.

Δημιουργεί συνθήκες 1965, χαρακτηρίζει αποστάτες όσους βουλευτές ψηφίσουν υπέρ της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ υποδαυλίζει την ηρεμία του τόπου.

Κι όχι μόνο αυτό.

Σε μια περίοδο που η Ελλάδα χρειάζεται συμμάχους στην Ευρώπη –κι ενώ όλοι ξέρουμε ότι δεν έχουμε και πολλούς- εκείνος οξύνει τα πράγματα ισχυριζόμενος (συνέντευξη στον Skai) ότι είναι έτοιμος να πάρει τα ρίσκα του και να συγκρουστεί με την Ευρώπη!

Το πολιτικό πρόβλημα που λέγαμε…

Οράματα για επαναστάσεις στην καρδιά της Ευρώπης!

Δεν μας λέει όμως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τι θα συμβεί στον τόπο αν κάτι πάει στραβά με τα ρίσκα του;

Σε σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης και σ’ όσους μπορούν να σκέφτονται είναι φανερό ότι το μόνο ζήτημα που απασχολεί το πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως θα γίνουν εκλογές και πώς θα εκλεγεί πρωθυπουργός.

Κι από την άλλη πλευρά, την κυβερνητική, η ίδια σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης και όσοι μπορούν να σκέφτονται, διακρίνουν την αγωνία της να μη γίνουν εκλογές και πως θα ξεφύγει από τη διαπραγμάτευση με την τρόικα, χωρίς ν’ ακουμπήσει τα μεγάλα προβλήματα του τόπου, το έλλειμμα μεγάλων μεταρρυθμίσεων στο κράτος και την έλλειψη αναπτυξιακού σχεδίου για τη χώρα.

Το πολιτικό πρόβλημα που λέγαμε…